Η Ντούλτσε Πόντες (Dulce Jose Silva Pontes) δεν έχει λόγο να συστήνεται πια σαν διάδοχος της Αμάλια Ροντρίγκεζ. Εχοντας δημιουργήσει το δικό της μουσικό ιδίωμα, επιστρέφει στην Ελλάδα με μελαγχολική, κινηματογραφική μουσική, ένα σύγχρονο σάουντρακ που μας ταιριάζει πολύ τελευταία. Η 42χρονη Πορτογαλίδα παραμένει μια σπουδαία ερμηνεύτρια και συνθέτις, που αφομοιώνει και μεταλλάσσει διαφορετικά μουσικά είδη – στην ίδια αποδίδεται άλλωστε η πετυχημένη αναβίωση των φάντος στη δεκαετία του ’90. Εκτοτε αντιμετωπίζει κάθε τραγούδι σαν προσευχή. «Δεν εκφράζω απαραίτητα λύπη. Είναι σαν να απογυμνώνεσαι, με μια βαθύτερη έννοια», λέει λίγες ημέρες προτού έρθει στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
– Φάντος, τα δικά σας φάντος και κινηματογραφική μουσική του Ενιο Μορικόνε. Ποιες είναι οι εικόνες που επιθυμείτε να ζωντανέψετε μέσα από τις δύο εμφανίσεις σας στην Ελλάδα αυτήν τη φορά;
– Πρώτα από όλα, φέρνω μαζί μου ένα αφιέρωμα στον Ενιο Μορικόνε, τον οποίο θαυμάζω, αγαπώ πάρα πολύ και σέβομαι. Ο Ενιο μού έκανε την τιμή και μου έδωσε την ευκαιρία να ηχογραφήσω ένα άλμπουμ μαζί του, με τον ίδιο να είναι κοντά μου, για το άλμπουμ «Focus Ennio Morricone & Dulce Pontes», βασισμένο αποκλειστικά στις συνθέσεις του. Κι ύστερα θέλω να τραγουδήσω ορισμένα από τα δικά μου τραγούδια και τη μουσική μου, τα φάντος, που είναι η πατρίδα μου, η παράδοσή μου, οι ρίζες μου, η κληρονομιά μου.
Παγκόσμια κρίση
– Πώς είναι τα πράγματα στην Πορτογαλία αυτόν τον καιρό; Πώς θα περιγράφατε την κατάσταση, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά; Τι διαβάζετε, τι σας λέει ο κόσμος και το ένστικτο σας;
– Η οικονομική κατάσταση δεν είναι καλή σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό είναι αλήθεια. Δεν είναι μόνο η Πορτογαλία και η Ελλάδα που υποφέρουν, αλλά ακόμη και μεγαλύτερες χώρες και δυνατές οικονομίες αντιμετωπίζουν προβλήματα, όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Αγγλία, ακόμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Οι επιπτώσεις μιας δύσκολης και σκληρής εποχής, τόσο σε οικονομικό επίπεδο όσο και στην καθημερινότητα των ανθρώπων, είναι εμφανείς. Οι άνθρωποι βιώνουν στην πραγματικότητα απώλειες στα εισοδήματά τους και στον τρόπο που είχαν συνηθίσει να ζουν μέχρι τώρα. Είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος σε γενικές γραμμές στη ζωή μου, όπως στην τέχνη μου, και μπορώ με αυτόν τον τρόπο να δω ένα καλύτερο μέλλον να χτίζεται ξανά για το καλό των νεότερων γενιών, των παιδιών μας.
– Με ποιον τρόπο έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση τη δική σας ζωή αλλά και τη δουλειά σας έως τώρα; Εχετε σκεφτεί να αλλάξετε τις καθημερινές σας συνήθειες ή τα μελλοντικά σας σχέδια;
– Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν προβλήματα στην επιβίωσή τους. Δεν διαφέρω σε τίποτα, δεν ανήκω σε άλλη κοινωνία. Είμαι μέλος αυτής της κοινωνίας και αν η κοινωνία αντιμετωπίζει προβλήματα και δυσκολίες, τότε όλα τα μέλη της, αργά ή γρήγορα, θα εμφανίσουν τα ίδια συμπτώματα. Αλλά πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στην επούλωση αυτών των πληγών, δίνοντας την ευκαιρία στον κόσμο να νιώθει μεγαλύτερη αισιοδοξία για το μέλλον.
Η Eurovision
– Τι κρατάτε από την εμπειρία σας στην Eurovision; Πώς νιώσατε τότε, θα ξαναπηγαίνατε σήμερα; Ανεβαίνετε πάντα στη σκηνή με τη σημαία της γενέτειράς σας κάπου κρυμμένη;
– Ηταν πριν από αρκετά χρόνια, όταν ήμουνα νέα. Δεν ξέρω αν θα το έκανα ξανά. Αλλά η Eurovision απευθύνεται στους νέους ανθρώπους, που έχουν όνειρα, διψούν για επιτυχία, θέλουν να γίνουν διάσημοι. Είναι καλό για τους νέους καλλιτέχνες να συμμετέχουν σε τέτοιου είδους διαγωνισμούς, με την προϋπόθεση όμως ότι είναι σοβαροί, αποφασισμένοι και έχουν υπομονή και σεβασμό. Πάντα όταν βρίσκομαι στη σκηνή, η Πορτογαλία βρίσκεται βαθιά μέσα στην καρδιά μου.
– Φάντος, μελαγχολία και περίοδοι κρίσης. Αληθεύει ότι πρέπει πρώτα να έχεις βιώσει πόνο, για να δημιουργήσεις υψηλή τέχνη;
– Οχι απαραίτητα. Πιστεύω ότι μπορείς να δημιουργήσεις και όταν είσαι χαρούμενος, ευδιάθετος, ολοκληρωμένος. Πιθανότατα να είναι ευκολότερο με τον άλλον τρόπο, όταν έχεις βιώσει δηλαδή τι σημαίνει αληθινός πόνος, αλλά και τα δύο είναι πιθανά να δημιουργήσουν μια μορφή τέχνης που έχει απήχηση και αντέχει στον χρόνο.
– Από την ποπ στην παγκόσμια μουσική. Πώς γίνεται η μετάβαση από το ένα στο άλλο; Σε ποιο είδος θα θέλατε να δοκιμαστείτε αργότερα στην καριέρα σας;
– Μου αρέσει να πειραματίζομαι και απολαμβάνω να δουλεύω με διαφορετικά μουσικά είδη, καθώς υπάρχουν ενδιαφέροντα και όμορφα πράγματα να ανακαλύψεις παντού. Αγαπώ τις συνεργασίες και μέχρι τώρα είχα τη χαρά να έχω δουλέψει με τόσο πολλούς ταλαντούχους καλλιτέχνες και ωραίους ανθρώπους διεθνώς.
– Οι δάσκαλοί σας είχαν πει ότι ήσαστε πολύ μεγάλη για να γίνετε χορεύτρια. Εχετε μετανιώσει που δεν δοκιμάσατε νωρίτερα την τύχη σας στον χορό;
– Θα το ήθελα να είχα γίνει χορεύτρια και ακόμη και σήμερα μου αρέσει να χορεύω λίγο στη σκηνή, στη διάρκεια των συναυλιών μου, να κινούμαι στον χώρο. Δεν ξέρω, κανείς δεν μπορεί να πει πώς θα είχα εξελιχτεί σαν χορεύτρια αν είχα ξεκινήσει νωρίτερα.
Ενα τραγούδι για την Ελλάδα της κρίσης
– Σας έχουμε ακούσει να τραγουδάτε στα ελληνικά, και σε πολλές ακόμη γλώσσες. Ποιο τραγούδι θα διαλέγατε για να αφιερώσετε στους ανθρώπους στην Ελλάδα για το 2011 της κρίσης; Και ποιο τραγούδι αντίστοιχα θα επιλέγατε για την Πορτογαλία;
– Δεν μιλάω ελληνικά. Ξέρω λίγες ελληνικές λέξεις, αλλά είμαι σε θέση να ερμηνεύσω και να τραγουδήσω ένα ελληνικό τραγούδι αν το μάθω. Νομίζω ότι το «Cancao do Mar» ή το «Τραγούδι της θάλασσας» ταιριάζει πολύ ωραία και στις δύο χώρες, καθώς είμαστε και οι δύο μεσογειακές με τις ίδιες ανησυχίες, τα συναισθήματα, την κουλτούρα και ιδιοσυγκρασία.
Η Ντούλτσε Πόντες εμφανίζεται στις 21 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και στις 22 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με συναυλία-αφιέρωμα στον Ενιο Μορικόνε.