Τα σενάρια στις ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου είναι ο πρώτος αιφνιδιασμός. Παράδοξα, ακατανόητα, σκοτεινά, σχεδόν διαστροφικά. Ισχύει τόσο για την «Κινέττα» (2005) όσο και για τον «Κυνόδοντα» (2009) και τις, βραβευμένες στη βενετσιάνικη Μόστρα για το σενάριό τους, «Αλπεις». Ο δεύτερος, είναι η σκηνοθετική ματιά και ο τρίτος, οι ερμηνείες των ηθοποιών. Κόσμοι ερμητικά κλειστοί, πρόσωπα σε συνθήκες πειράματος. Ο φακός παρακολουθεί τα σώματα από κοντά, με αντισυμβατικές λήψεις, διερευνά τις αντιδράσεις, τη σχέση τους με τον χώρο, με τον ρόλο. Ιδιαίτερα στις «Αλπεις» *** όπου μια ομάδα αποτελούμενη από μια νοσοκόμα (Αγγ. Παπούλια), έναν τραυματιοφορέα (Α. Σερβετάλη), μια αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής (Αρ. Λαμπέντ) και τον προπονητή της (Τζόνι Βεκρή), αναλαμβάνει να αντικαθιστά νεκρούς ανθρώπους. Προσλαμβάνονται από τους συγγενείς των τεθνεώτων για να πάρουν τη θέση των αγαπημένων τους προσώπων με την ανάλογη αμοιβή.
Ρόλοι μέσα σε ρόλους, η διαρκής αίσθηση μιας απειλής, το πένθος χωρίς δραματοποίηση, μέσα από την απόσταση της καταγραφής και της παρατήρησης. Οι ήρωες ζουν σε ένα κόσμο εξίσου πραγματικό και κατασκευασμένο. Επινοούν συμπεριφορές και αντιδράσεις, υποδύονται τον απόντα, ενδύονται τη σχέση με την οικογένειά του σε μια ατμόσφαιρα παγερή αλλά αληθινή. Δυσερμήνευτα και γοητευτικά τα ζεύγη των αντιθέσεων στις ταινίες του Λάνθιμου. Ο σκηνοθέτης έχει κατακτήσει το δικό του ύφος στην κινηματογράφηση, δημιουργεί το δικό του σύμπαν. Εξελίσσει τους όρους της μαύρης κωμωδίας, παρεμβάλλοντας την καυστική, αλλόκοτη, ελλειπτική ματιά του.
Προς το παρόν επιβάλλει το ύφος του, ισορροπώντας, σε κάθε ταινία, στην κόψη του ξυραφιού. Καλλιεργεί πάντα προσδοκίες για την επόμενη φορά, ανεβάζοντας τον πήχυ αλλά και τον κίνδυνο να του επιβληθούν οι επιλογές του, να υποχωρήσει η αναζήτηση για να εξυπηρετηθεί η φόρμα και το στυλ.
Η κοσμοθεωρία του Γ. Λάνθιμου έχει ως βάση τη μικροαστική – μεσοαστική Ελλάδα, στην αισθητική και στη συμπεριφορά, την οποία όμως μετασχηματίζει μέσα από τις εικόνες του σε έναν τόπο – αλλού. Αδεια ξενοδοχεία («Κινέττα»), μια έπαυλις στο πουθενά («Κυνόδοντας»), εσωτερικά σπιτιών, δωμάτια νοσοκομείων («Αλπεις»), όλα αναγνωρίσιμα και «πειραγμένα». Οπως και ο ψυχισμός των ηρώων (οι ηθοποιοί του υπηρετούν και υποστηρίζουν με τον καλύτερο τρόπο το σκηνοθετικό όραμα). Η ταινία ανοίγει με τα Carmina Burana και κλείνει με ένα δημοφιλές ηλεκτροπόπ κομμάτι της δεκαετίας του ’70 το «Pop Corn». Δεν υπάρχουν τίτλοι τέλους. Ολα είναι ανοιχτά και σε εξέλιξη.
Το σενάριο συνυπογράφουν ο σκηνοθέτης και ο Ευθύμης Φιλίππου.