«Μου άρεσε παρ’ όλο που θέατρο δεν βλέπω», μου είπε με σοβαρότητα, χωρίς όμως να διστάζει. Ο Γιάννης, δέκα τριών χρονών, δέχθηκε να έρθει να παρακολουθήσει μαζί μου, με την αδερφή του Αφροδίτη δώδεκα ετών, τη μητέρα του και την πεντάχρονη κόρη μου τον νέο «Οδυσσεβάχ» στο θέατρο «Πόρτα». Λίγο πριν από τις τρεις το μεσημέρι τα παιδιά έκαναν την πρώτη τους επαφή με τον φωτογράφο της «Κ» Νίκο Κοκκαλιά. Ανέβηκαν στις καρέκλες του φουαγιέ, στήθηκαν υπό τις οδηγίες του στην είσοδο του θεάτρου, που γέμισε περιέργως όμως με παιδιά μικρότερης ηλικίας. «Ωχ και μου είπε ο Γιάννης, μη τυχόν και δω μωρά στην παράσταση», μου ψιθύρισε η μητέρα του. Στη σκηνή η δράση ξεκινάει την ώρα που μπαίνει το κοινό. Μια σύγχρονη σκηνοθεσία που υπογράφει ο 24χρονος Δημήτρης Καραντζάς, ένα νέο μεγάλο ταλέντο του ελληνικού θεάτρου. Μπράβο στην τόλμη της Ξένιας Καλογεροπούλου να του αναθέσει για τα φετινά 40στά γενέθλια της Μικρής Πόρτας το ριμέικ της παράστασης που υπήρξε ορόσημο στην ιστορία της.
Με το ανέβασμά του το 1981 (στον ρόλο του Οδυσσεβάχ ο τότε νεαρός Μιχαήλ Μαρμαρινός) τάραξε τα νερά του θεάτρου για παιδιά στη χώρα μας. Ο «Οδυσσεβάχ» έχει μεταφραστεί σε οχτώ γλώσσες, έχει παρουσιαστεί από αρκετούς ξένους θιάσους, αλλά και από δέκα ελληνικά ΔΗΠΕΘΕ. Περιττό να πούμε ότι ο Οδυσσεβάχ του Καραντζά τους ενθουσίασε. Το ίδιο συνέβη και στο υπόλοιπο κοινό.
Αναπάντεχη, φρέσκια, ευρηματική. Ετσι θα περιέγραφα την παράσταση του νέου Οδυσσεβάχ. Η πλάκα ήταν ότι οι εντυπώσεις οι δικές μου με εκείνες των παιδιών αλληλοσυμπληρώνονταν. Οπως για την μουσική που ερμηνεύουν ζωντανά, οι επτά ηθοποιοί. «Στην αρχή μού την έσπαγε, όμως μετά μου άρεσε», είπε η Αφροδίτη για τον ευρηματικό τρόπο των μπουκαλιών με νερό, τύμπανων, και άλλων αντικειμένων, τα οποία μπροστά στο μικρόφωνο απέδιδαν τον παφλασμό της θάλασσας, τον αέρα κι ό, τι μπορεί κανείς να φανταστεί… Το ίδιο σκεφτήκαμε και για τα τραγούδια, όλα του Διονύση Σαββόπουλου, μοναδικό στοιχείο που διατηρείται από τον παλιό Οδυσσεβάχ.
Στην ομάδα των νέων συντελεστών τα παιδιά γνώρισαν κάποιους από τους ηθοποιούς από τη σειρά των «Singles», κάτι που τα ενθουσίασε. Πήγα να τους πω ότι θα ήθελα το έργο πιο συναισθηματικό. «Ευτυχώς που δεν είχε τέτοια, δεν θα μου άρεσε καθόλου», με επανέφερε ο Γιάννης. Πάντως συμφώνησε μαζί μου ότι το τέλος ήταν λίγο απότομο.
Η βραδιά μάς βρήκε γύρω από το τζάκι να απαντάμε στις ερωτήσεις που δίνει η Ξένια Καλογεροπούλου στα παιδιά του θεατρικού της εργαστηρίου για να καταλάβουν τον Οδυσσεβάχ και να δουλέψουν πάνω σε αυτόν. Ξαναθυμηθήκαμε σκηνές, αισθήσεις, μηνύματα του έργου: τις Σειρήνες, το τραγούδι της Ιθαγδάτης, το νησί των Λωτοφάγων, τον Μαρούφ που δεν άντεξε να περπατήσει άλλο με τον Οδυσσεβάχ. Η αγαπημένη ερώτηση της Αφροδίτης… «όταν έφτασε ο Οδυσσεβάχ στην Ιθαγδάτη, δηλαδή τη σκηνή στην ουσία δεν βλέπουμε στο έργο, ποιο να ήταν άραγε το πρώτο πράγμα που μπορεί να έκανε όταν ξύπνησε στην πατρίδα του;» «Να φάει πρωινό με την οικογένειά του». Κάτι τέτοιο σκεφτήκαμε όλοι. Το θέμα είναι πάντως ότι ο Γιάννης θέλει να ξαναπάει θέατρο…
Μεσογείων 54, κάθε Σάββατο στις 3 μ. μ. και Κυριακή στις 11 π. μ και στις 3 μ. μ.