«Πόρτα» και «Στοά» σαρανταρίζουν

«Πόρτα» και «Στοά» σαρανταρίζουν

2' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ξένια Καλογεροπούλου
Οδυσσεβάχ
σκην.: Δημήτρης Καραντζάς
Θέατρο: Πόρτα

Μποστ
Φαύστα
σκην.: Θανάσης Παπαγεωργίου
Θέατρο: Στοά

Η «Πόρτα» της Ξένιας Καλογεροπούλου και η «Στοά» του Θανάση Παπαγεωργίου επέλεξαν να γιορτάσουν τέσσερις δεκαετίες πείσματος και προσφοράς με τον «Οδυσσεβάχ» και τη «Φαύστα» αντίστοιχα, έργα και παραστάσεις-ορόσημα για τα συγκεκριμένα θέατρα αλλά και για το νεοελληνικό θέατρο του ’80 εν γένει.

Κάθε άλλο παρά κρίση εισπράττουν οι θεατές από τις δύο παραστάσεις. Ετσι γενναιόδωρα καθώς εμπιστεύτηκε η Ξένια Καλογεροπούλου τη νέα σκηνοθεσία και παράσταση του έργου της… σ’ ένα μειράκιο και τη συντροφιά του, κι έτσι αγέραστα, αλαφρο-σκοτεινά και αθώα που εκθέτουν την αενάως μεταλλασσόμενη μικροαστική μας νοοτροπία οι συντελεστές της μποστικής επιτομής του ελληνικού τραγέλαφου. Η κρίση διαβάζεται μόνο στα σημειώματα των προγραμμάτων.

«Οδυσσεβάχ». Πήγα στην πολύβουη αγκάλη της «Πόρτας» για να χαλαρώσω, να θυμηθώ, ν’ ανασυγκροτηθώ μέσα από την ποιητική αφαίρεση του έργου, τις απολαυστικά λειτουργούσες συμβάσεις, την ευρηματική φαντασία, τις γοητευτικές συζεύξεις και μεταμορφώσεις των δάνειων μύθων, μέσα από την πηγαία αισιοδοξία της πάλης του Οδυσσεβάχ με Κυκλωποδρακόπουλα, Λωτοφάγους, Σειρήνες, γοργόνες, πειρατές. Πήγα ακόμη για να δω έναν αλλιώτικο Οδυσσεβάχ από «παρθένους συντελεστές σε σχέση με το έργο». Διπλό το ταξίδι λοιπόν για την Ιθαγδάτη! Διπλή η πρόκληση, διπλό και το μπράβο στην Ξένια Καλογεροπούλου που μέσα σε τέτοια συγκυρία κάνει τόπο στην πολύ νέα γενιά ταλαντούχων, δίχως δίχτυ προστασίας.

Ο πολύ νέος και τυχερός σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς διαθέτει αδιαμφισβήτητο ταλέντο, καθαρή ματιά οραματισμών και συνεγείρει εμφανώς το επταμελές του πλήρωμα (Κ. Βουδούρης, Γ. Κλίνης, Θ. Κούκιος, Μ. Μαθιουδάκης, Σ. Πατσίκας, Ε. Ρίζου, Γ. Χρυσοστόμου). Δεν δίστασε να ενδώσει στον νέο «ρομαντισμό» της απόλυτης σκηνικής απομυθοποίησης. Προχώρησε μάλιστα και στην πλήρη έκθεση της θεατρικής «κουζίνας» ενώπιον παιδιών, που βομβαρδίζονται καθημερινά από όλα τα είδη ψευδαισθήσεων, εικονικών πραγματικοτήτων, εφέ και κόλπων. Εμπιστεύτηκε το ένστικτό του, τον παίζοντα άνθρωπο της καταγωγής μας και τους παίζοντες ηθοποιούς, που βγήκαν γενναία μαζί του στα κύματα των ανοιχτών προκλήσεων. Ζήσαμε τη σύμβαση ακαριαίων μεταμορφώσεων, μετατοπίσεων, μεταπτώσεων. Την αυξομείωση του χρόνου, τις πηγές παραγωγής κάθε φυσικού ήχου. Ολα ως ευρηματικό παιχνίδι με το τίποτα. Ζήσαμε δηλαδή την αναδρομή των κατακτήσεων και της φιλοσοφίας του θεάτρου της Καλογεροπούλου αλλά δίχως σκηνικά, με ελάχιστα κοστούμια και λιγότερη μαγεία. Η σκηνή ως ανοιχτό εργαστήριο του φανταστικού αλλά ως αντίστροφη δουλειά της φαντασίας. Να ξεχνά δηλ. την καθημερινή περιβολή, το πλαστικό μπουκάλι που παράγει ήχο κυμάτων και να ενδίδει στα σημαινόμενα μέσα από τον λόγο, τα παιχνίδια του, τον ειρμό και τις περιπέτειές του. Κάτι σαν αποτοξίνωση από εικόνες και καταναγκασμούς της φαντασίας. Τα παιδιά ανταποκρίνονται. Οι συνοδοί ίσως λιγότερο, ως περισσότερο τοξικο-εκτεθειμένοι. Οσο για τους παλιούς νοσταλγούς του Οδυσσεβάχ του ’81, θα φανεί στο ταξίδι. Η Ιθαγδάτη άλλωστε είναι, όπως πάντα, το πρόσχημα.

«Φαύστα». Η φετινή «Φαύστα» στη «Στοά» δεν έχει τίποτε το πανηγυρικό λόγω επετείου. Είναι φυσική σαν αναπνοή και λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στο σήμερα, μοντέρνα και κωμικοσπαραχτικά. Το Ριτσάκι, που το τρώει το «μηραίον πσάρι», στου οποίου την κοιλιά το βρίσκει μετά χρόνια ο ερασιτέχνης αλιεύς μπαμπάς του, το σώζει αλλά κατασπαράσσεται τελικώς από τις γάτες γιατί μυρίζει ψαρίλα, μπορεί να είναι κι αυτό ένα πρόσχημα αλλά και τα πάντα. Η ερμηνεία της Κοραλίας Τσόγκα -απόλαυση μετά ρίγους- τα αφήνει όλα ανοιχτά. Ο Θανάσης Παπαγεωργίου (αειθαλής, νηφάλιος κι ανεπανάληπτος Γιάννης), η Λήδα Πρωτοψάλτη (αμίμητη «ηθοποιός-αστείο» σε μια, απολαυστικής κενότητας, ρηχότητας αλλά κι επικαιρότητας Φαύστα), η Βάσω Ορκοπούλου ξεκαρδιστικός παιδοβούβαλος που κατάπιε λες κασέτα εθνικοπατριωτικού οίστρου, όλος ο θίασος χαρισματικός, η έξοχη μουσική και τα τραγούδια του Βασίλη Δημητρίου αξέχαστα, όλα και όλοι μια συνωμοσία, θαρρείς, για να μας υπενθυμίσουν γελαστικά τη διαχρονικότητα των εξευτελισμών μας. Εντός κι εκτός «του σαλώνος».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή