Δύο από τα ωραιότερα αλλά και σημαντικότερα έργα μουσικής δωματίου του 19ου αιώνα ακούστηκαν στο Ιδρυμα Θεοχαράκη στις 8 Δεκεμβρίου: το «Κουιντέτο για πιάνο και κουαρτέτο εγχόρδων» έργο 44 του Ρόμπερτ Σούμαν και το αντίστοιχο έργο 34 του Γιοχάνες Μπραμς. Τα απέδωσε το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο σε συνεργασία με τον πιανίστα Τίτο Γουβέλη.
Ηταν μια μεθυστική βραδιά, κατ’ αρχάς διότι αποτελεί εμπειρία να ακούει κανείς τα ίδια τα συγκεκριμένα έργα με τον μοναδικό πλούτο της γραφής τους και μάλιστα σε ακουστικές συνθήκες που επιτρέπουν την παρακολούθηση του διαλόγου ανάμεσα στις μεμονωμένες φωνές. Ηταν όμως επίσης μια απολαυστική βραδιά επειδή το κορυφαίο ελληνικό κουαρτέτο σε συνεργασία με έναν εξαίρετο πιανίστα απέδωσαν τις ποικίλες όψεις και διαθέσεις της μουσικής με πειστικό τρόπο.
Στη νέα του σύνθεση, με τον Ντέιβιντ Μπόγκοραντ στη βιόλα, το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο φάνηκε εξίσου ομοιογενές και δεμένο. Ασφαλώς, η θετική εικόνα ήταν αποτέλεσμα της συνεργασίας των τεσσάρων υπό την καθοδήγηση του Γιώργου Δεμερτζή, ιδρυτή του σχήματος. Ωστόσο, οφείλει κανείς να υπογραμμίσει τη συνεισφορά του τσελίστα Αγγελου Λιακάκη στο αρχικό «αλέγκρο μπριλάντε» του Κουιντέτου του Σούμαν, όπως επίσης στις εισαγωγικές φράσεις του «όχι πολύ ζωηρού» τμήματος από το φινάλε του Κουιντέτου του Μπραμς: η μουσικότητα και η εσωτερική ένταση της απόδοσης αξιοποίησαν θαυμάσια όσα εμπιστεύονται οι συνθέτες στον θερμό ήχο του συγκεκριμένου οργάνου και τα συναισθήματα που συνειρμικά φέρνει μαζί του.
Μόνον θετικά λόγια έχει κανείς επίσης για τη συνεισφορά του Τίτου Γουβέλη, που ακόμα μια φορά έπεισε για τις ικανότητές του στη μουσική δωματίου. Διαρκείς αναπροσαρμογές σε ταχύτητα και δυναμική χάριζαν στο παίξιμό του πλαστικότητα και ρευστότητα, ενώ οι στιγμές έντασης, όπως λόγου χάριν στο πυρετώδες «σκέρτσο» του Μπραμς, διέθεταν δύναμη χωρίς καταφυγή στο βροντώδες.
Ιδιαίτερα επιτυχημένα ήταν τα δύο αργά μέρη των έργων, τόσο το «πένθιμο εμβατήριο» του Σούμαν, όσο και το ονειρικό «αντάντε» του Μπραμς. Η υποχρεωτικά χαμηλόφωνη διάθεση επέτρεψε στους μουσικούς να επεξεργαστούν σε μεγαλύτερη λεπτομέρεια τις επιμέρους ενότητες και τις μεταξύ τους σχέσεις. Συνολικά, μια επιτυχημένη συναυλία με έργα ρεπερτορίου, που αξίζουν να ακούγονται σε τακτική βάση.