Χρυσοκέντητα φορέματα εποχής, κεραυνοβόλοι έρωτες, λίγος Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος από εδώ, λίγο πολιτικό σκάνδαλο από εκεί και, φυσικά, οι εντάσεις που μπορεί να δημιουργήσει η συνύπαρξη δύο παράλληλων κόσμων… Η συνταγή είναι αλάνθαστη και τα νούμερα τηλεθέασης το αποδεικνύουν με το παραπάνω. Ειδικά στις ΗΠΑ, όπου η έλευση της τηλεοπτικής επιτυχίας Downton Abbey, μιας εκ των πολύ προσεγμένων βρετανικών τηλεοπτικών παραγωγών Masterpiece Classics, απολαμβάνει ένα φανατικό κοινό. (Ελληνες λάτρεις της ποιοτικής τηλεόρασης: αν δεν μπορείτε να περιμένετε να το δείτε κάποια στιγμή στην ελληνική TV, ξέρετε πού να απευθυνθείτε…)
Ενα πράγμα είναι σίγουρο: ο παράγοντας «νοσταλγία» πουλάει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι περισσότεροι «κολλάμε» με σειρές όπως το Mad Men, όπου τα μεσημεριανά ουίσκι και η σεξουαλική παρενόχληση συνθέτουν την απλή καθημερινότητα στο γραφείο. Αν το Mad Men προσφέρει ένα φλάσμπακ σε μια εποχή με πολύ λιγότερους κανόνες (τουλάχιστον για τους άνδρες), το Downton Abbey προσφέρει ένα παράθυρο σε μια εποχή με υπεραρκετούς κανόνες, όπου τελικά τίποτα δεν κινείται, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η έπαυλη Downton αποτελεί το σκηνικό γι’ αυτό το δράμα που ολοκλήρωσε φέτος το δεύτερό του κύκλο. Οι χαρακτήρες χωρίζονται σε δύο ομάδες: την οικογένεια του Λόρδου Γκράνθαμ, στον οποίο ανήκει η έπαυλη, και το υπηρετικό προσωπικό της. Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους οι μεν εξαρτώνται από τους δε, και αντίστροφα. Αυτοί οι τρόποι αποτελούν και τα βασικά συστατικά της πλοκής.
Η σειρά παραγωγών Masterpiece Classics ξεκίνησε ανανεωμένη πριν από λίγα χρόνια με ένα τηλεοπτικό πακέτο μίνι σειρών, βασισμένο στα μυθιστορήματα της Τζέιν Οστιν. Ως εκ τούτου, οι βουκολικές σκηνές μικροσκοπικής κινητικότητας και εξαιρετικού διαλόγου έχουν γίνει πια ειδικότητα των συγκεκριμένων βρετανικών παραγωγών.
Φυσικά, στο Downton Abbey η υπέροχη Μάγκι Σμιθ κλέβει την παράσταση, με τις ασύλληπτες θεωρίες της περί κοινωνικής συμπεριφοράς και οικογενειακών υποθέσεων. Ολοι οι χαρακτήρες ανήκουν σε ένα εκλεκτό τηλεοπτικό είδος: τη σαπουνόπερα εποχής, η οποία μπορεί να πάσχει από ιστορικά λάθη, αλλά αναπληρώνει με ήρωες που έχουν την ικανότητα να εξαγριώνουν αλλά και να γοητεύουν. Εδώ δεν υπάρχει κανένας καλός ή κακός.
Είναι όλοι εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα που δεν αμφισβητούν, επειδή στον δικό τους μικρόκοσμο οι κανόνες αυτού του συστήματος μοιάζουν να δουλεύουν προς όφελος όλων. Με αυτή την ανάγνωση του Downton Abbey, η υστερία των 5,5 εκατ. τηλεθεατών του φινάλε του δεύτερου κύκλου στις ΗΠΑ μπορεί να κατανοηθεί και αλλιώς: σε μια Αμερική του κινήματος Occupy Wall Street, όπου υποτίθεται πως όλα πια αμφισβητούνται, το Downton φαντάζει τόσο μακρινό αλλά συγχρόνως τόσο σχετικό…