Χαρισματική πιανίστρια, η Αργεντινή Μάρτα Αργκεριχ -Αργεριτς, στη γλώσσα της βρέθηκε στο επίκεντρο ενός εξαιρετικού μουσικού τριημέρου που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης».
Στις 10 Μαρτίου στο ανάλαφρο Σεπτέτο του Σαιν-Σανς καθοριστική ήταν η συνεισφορά του καλλιεργημένου ήχου της τρομπέτας του Σεργκέι Νακαριάκοφ, αλλά και του τσελίστα Μίσα Μάισκι στο τρίτο μέρος. Το Κουιντέτο για πιάνο και έγχορδα του Σούμαν δόθηκε με ένταση και «ρομαντικό» πάθος από τους Αργκεριχ, Ρενό Καπισόν (βιολί), Λία Πέτροβα (βιολί), Γιούρι Μπασμέτ (βιόλα) και Μάισκι. Στη συνέχεια τους σολίστες συνόδευσε απογοητευτικά (απροετοίμαστη;) η Καμεράτα υπό τον Μπασμέτ: Η Συναυλιακή Συμφωνία για βιολί και βιόλα του Μότσαρτ διασώθηκε χάρη στον ακριβή, δεξιοτεχνικά αέρινο και μουσικότατο Καπισόν, όπως επίσης χάρη στην ποιητική συμβολή του Μπασμέτ στο αργό μέρος. Στο πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο και τρομπέτα του Σοστακόβιτς η Αργκεριχ, αέρινη και εκρηκτική, έκοβε την ανάσα.
Την επομένη η πιανίστρια, από κάθε άποψη εμφανώς αρτιότερη όλων των «φίλων» της, έπαιξε με τον Στίβεν Κοβάσεβιτς το «Αντάντε και παραλλαγές» Κ 501 του Μότσαρτ. Με την Ντόρα Μπακοπούλου συνεργάστηκε στα πέντε ονειρικά κομμάτια με τίτλο «Η μάνα μου η χήνα» του Ραβέλ και στο Κοντσερτίνο για δύο πιάνα του Σοστακόβιτς. Εντυπωσιακός υπήρξε ο πιανίστας Αλέξανδρος Καπέλης στο τέταρτο Κοντσέρτο για πιάνο του Καμπαλέφσκι, δεξιοτεχνικά συναρπαστικός και εκφραστικά γεμάτος εναλλαγές ο Μάισκι στο πρώτο Κοντσέρτο του Χάιντν με την Καμεράτα σαφώς αποτελεσματικότερη υπό τον Ζεράρ Κόρστεν. Την προσωπικότητά του επέβαλε ο Μάισκι στα «Φανταστικά κομμάτια» του Σούμαν, αξιοπρεπής υπήρξε ο Κοβάσεβιτς στο Κοντσέρτο αρ. 18 του Μότσαρτ.
Το τρίτο βράδυ η απόδοση της «Ιεροτελεστίας της άνοιξης» του Στραβίνσκι από τέσσερα πιάνα (Αλεξάντερ Γκούρνινγκ, Αλεξάντερ Μογκιλέφσκι, Ακάνε Σακάι, Γιούλια Ζαΐχινα) και δύο κρουστούς (Δημήτρης Δεσύλλας, Ανδρέας Φαρμάκης) δεν φάνηκε ιδανικά συντονισμένη, ούτε ηχητικά ισορροπημένη. Καλύτερα πήγαν τα κοντσέρτα για δύο, τρία και τέσσερα πληκτροφόρα, πάντα με την Καμεράτα. Στους προαναφερθέντες νεαρούς πιανίστες προστέθηκαν η Λίλυ Μάισκι και ο θαυμάσιος Καπέλης. Τη διαφορά όμως, έκανε και πάλι η έμπειρη Αργκεριχ, που φάνηκε χωρίς προσπάθεια απόλυτα κυρίαρχη: η υπογράμμιση ενός τμήματος μίας φράσης, ένας ξεχωριστός τονισμός, έδωσαν σχήμα και πλαστικότητα στο σύνολο.