Σε εξαιρετικά δύσκολη θέση βρίσκονται οι γονείς σε ό, τι αφορά την ψυχαγωγία των παιδιών τους. Από τη μία αρνούνται να διαβάσουν κλασικά παραμύθια στα παιδιά, επειδή συχνά εκείνα κλαίνε ή κάνουν ερωτήσεις στις οποίες δύσκολα μπορεί να απαντήσει ένας κουρασμένος γονιός που θέλει απλώς να καταφέρει να κάνει το παιδί του να κοιμηθεί μια ώρα αρχύτερα. Από την άλλη, τα κινηματογραφικά στούντιο, συγχρονισμένα αυτήν τη χρονιά, βγάζουν στις αίθουσες ταυτόχρονα ταινίες animation… θρίλερ, με μεταφυσικά θέματα, φαντάσματα και βρικόλακες.
Η τάση δεν είναι απολύτως καινούργια. Τα τελευταία χρόνια βγήκαν στις αίθουσες ταινίες animation, όπως η «Νεκρή νύφη», η «Coraline» και το «Τερατόσπιτο», αλλά και παλιότερα ο «Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης», που είχαν να κάνουν με το υπερφυσικό και το απόκοσμο. Οι περισσότερες όμως, εκτός από το mainstream «Τερατόσπιτο», θεωρήθηκαν περισσότερο ταινίες ειδικού και κυρίως ενήλικου κοινού.
Η νέα σοδειά των animatioτρόμου απευθύνεται αποκλειστικά στα παιδιά και είναι ταινίες στις οποίες τα στούντιο υπολογίζουν για υψηλές εισπράξεις και πρώτες θέσεις στο box office, κάτι που συνήθως καταφέρνουν με πιο παραδοσιακές «παιδικές» ταινίες, όπως η «Μαδαγασκάρη», η «Εποχή των Παγετώνων» ή το «Kung Fu Ρanda».
Αυτή τη χρονιά, κοντά σε αυτές τις ταινίες, το κλίμα γίνεται γοτθικό με τρεις ταινίες, το «Frankenweenie» του Τιμ Μπάρτον, τον «ParaNorman» και το «Hotel Transylvania», που αντίστοιχα έχουν να κάνουν με τη νεκρανάσταση ενός σκύλου, ένα παιδί που συνομιλεί με τους νεκρούς και ένα ξενοδοχείο με οικοδεσπότη τον Κόμη Δράκουλα.
Είναι βέβαιο ότι το κλίμα και το περιεχόμενο των ταινιών αυτών προβληματίζει τους γονείς, που συχνά αντιμετωπίζουν δύσκολες ερωτήσεις, αλλά και δάκρυα φόβου όταν διαβάζουν κλασικά παραμύθια στα παιδιά τους. Σύμφωνα με αμερικανική έρευνα που έγινε σε 2.000 γονείς και ανακοινώθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο, ένας στους πέντε γονείς αποφεύγει να διαβάζει κλασικά παραμύθια στα παιδιά του και προτιμά σύγχρονες ιστορίες χωρίς μαγεία και αιματοβαμμένες αντιπαραθέσεις. Δεν μιλάμε για τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών», αλλά για τα πιο συνηθισμένα παραμύθια, όπως τη Χιονάτη και τη Ραπουνζέλ.
Το 30% των γονιών δήλωσαν ότι τα παιδιά τους έβαλαν τα κλάματα όταν άκουσαν τις άγριες λεπτομέρειες από την ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας, ενώ δίστασαν να διαβάσουν άλλα παραμύθια, που στην πλοκή τους περιλαμβάνουν απαγωγές, κλοπές και εγκλεισμό σε μπουντρούμια.
Πιο συγκεκριμένα, το 25% των γονιών είπε ότι θα προτιμούσε το παιδί του να συμπληρώσει πρώτα τα πέντε του χρόνια πριν να διαβάσει ένα κλασικό παραμύθι με τρομακτικά στοιχεία στην πλοκή, ενώ το 52% υπογράμμισε ένα άλλο στοιχείο. Οτι παραμύθια σαν τη Σταχτοπούτα δεν περνούν θετικό μήνυμα στα κορίτσια, αφού η ιστορία μιλάει για ένα κορίτσι που όλη μέρα ξεθεώνεται στις δουλειές του σπιτιού, περιμένοντας τον πρίγκιπα που θα της προσφέρει μια βασιλική ζωή.
Οι γονείς ωστόσο, σημείωσαν ότι τα παιδιά, παρά τα δάκρυα και τους ενδεχόμενους εφιάλτες, είναι πιο πιθανό να λάβουν ένα ισχυρό ηθικό μήνυμα από αυτά τα παραμύθια, παρά από μια σύγχρονη ιστορία που να έχει γραφτεί με περισσότερα πολιτικά ορθά στοιχεία. Το δράμα, ακόμη και ο τρόμος, έχει υπάρξει στοιχείο και του κλασικού animation. Ας μην ξεχνάμε ότι η σκηνή της δολοφονίας της μητέρας του «Μπάμπι» είναι από τις πιο σπαρακτικές στην ιστορία του κινηματογράφου. Και ακόμη κι αν πάρουμε την πιο ελαφριά εκδοχή του, τις τηλεοπτικές σειρές animation, η παρέα του «Σκούμπι Ντου» στα περισσότερα επεισόδια σκόνταφτε από τη μία πλευρά της οθόνης στην άλλη, καθώς καταδιωκόταν από φαντάσματα.