Μετά την επιτυχημένη βραδιά με έργα Μότσαρτ, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ολοκλήρωσε τη χρονιά επιβεβαιώνοντας τη σταθερά ανοδική πορεία της, υπό τη διεύθυνση του Βασίλη Χριστόπουλου. Την 1η Ιουνίου, στην τελευταία συναυλία της χειμερινής περιόδου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», το πρόγραμμα περιελάμβανε την εισαγωγή «Κοριολανός» του Μπετόβεν, το τρίτο Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Προκόφιεφ με σολίστα τον Δημήτρη Σγούρο και την «Ιεροτελεστία της άνοιξης» του Στραβίνσκι.
Η απόδοση της ορχήστρας επιβεβαίωσε τη μέχρι σήμερα εικόνα ως προς τα θετικά, αλλά και ως προς τις αδυναμίες. Λιγότερο επιτυχημένη υπήρξε η απόδοση του εναρκτήριου έργου, καθώς δεν στηρίζεται απλώς στα έγχορδα, αλλά στον διάλογο μεταξύ των υποομάδων τους. Η συνεργασία ανάμεσα στα πρώτα βιολιά και στα βιολοντσέλα, κρίσιμη στο συγκεκριμένο έργο, υπήρξε για ακόμα μία φορά δύσκολη.
Στον Προκόφιεφ, ορχήστρα και σολίστ απέδωσαν το έργο πολύ καλά. Λιγότερο καλή υπήρξε, όμως, η μεταξύ τους συνεργασία, πιθανώς λόγω ανεπαρκών δοκιμών. Με απρόσμενα περιορισμένη ένταση, δεξιοτεχνικά αέρινος στις σβέλτες ενότητες και μελωδικός στις αργές, ο Δημήτρης Σγούρος προτίμησε τη λυρική ερμηνεία του έργου παρά την αθλητικά εξωστρεφή.
Η μεγάλη στιγμή για την ορχήστρα ήρθε βεβαίως στην «Ιεροτελεστία της άνοιξης»: τα πολύ καλά πνευστά, η επιθυμητή αδρότητα της ανάγνωσης, ο έλεγχος των διαβαθμίσεων της δυναμικής και η ακρίβεια στις εισόδους οδήγησαν σε συναρπαστικές παραγράφους. Υπήρχε ένα είδος ελευθερίας και σχετικής, όχι δυσάρεστης, σημειακής ανακρίβειας, λόγου χάριν στα κρουστά, η οποία, κατ’ εξαίρεση, συνέβαλε στο εκρηκτικό αποτέλεσμα.
Η θετική εικόνα δεν αποτέλεσε έκπληξη. Ταυτόχρονα, κανείς δεν ήλπιζε ότι οι γνωστές αδυναμίες του συνόλου θα εξαλείφονταν από τη μία εβδομάδα στην άλλη. Οσα έχουν επιτευχθεί μέχρι σήμερα μοιάζουν με άθλο. Μένει να φανεί αν υπήρξαν καρποί εφήμερου ενθουσιασμού ή εάν θα αποτελέσουν μέρος της εμπειρίας, συνεπώς και της παραπέρα πορείας της ορχήστρας.
Καθώς η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών μετασχηματίζεται γρήγορα αλλά σταθερά σε σύνολο αυξημένων αξιώσεων, είναι εύλογο να αυξάνονται επίσης οι απαιτήσεις του φιλόμουσου κοινού. Η θετική έκπληξη από την αναπάντεχη εξέλιξη της πρώτης χρονιάς σταδιακά παρέρχεται. Εχουν ήδη τεθεί επίπεδα απόδοσης, με τα οποία αναπόφευκτα θα συγκρίνεται εφεξής κάθε συναυλία.