ΣΑΒΒΑΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

1' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Από τη Βουλιαγμένης, προς Αθήνα, κόβοντας απότομα λοξά αριστερά, έκανα ένα φλας μπακ στον χρόνο. Η κατηφόρα με οδηγούσε στο παλιό αεροδρόμιο. Σαν την παλιά διαφήμιση μπίρας, μου ήρθαν στον νου κυματιστές και θολές οι αναμνήσεις από αναχωρήσεις και αφίξεις άλλων εποχών, μου ήρθε η γεύση από τις περασμένες δεκαετίες, σαν καραμέλα βουτύρου ΙΟΝ.

Μου είχε μπει στο μυαλό να περπατήσω γύρω από το κτίριο του Ανατολικού Αερολιμένα, όταν η ανάγκη να ανανεώσω το διαβατήριό μου με είχε αναγκαστικά οδηγήσει στο αρμόδιο αστυνομικό τμήμα του Ελληνικού. Οταν πήγα να καταθέσω τα δικαιολογητικά, είχα πιάσει με την άκρη του ματιού μου το σιωπηλό κτίριο του αεροδρομίου.

Ηταν προγραμματισμένο, λοιπόν, όταν πήγα για δεύτερη φορά, να παραλάβω το διαβατήριο, νωρίς νωρίς πρωινό Σαββάτου, να κάνω μια στάση στο αεροδρόμιο. Ερημιά, όταν έφτασα. Το κτίριο μου φάνηκε σαν ένα λυπημένο χαμόγελο, μια ευθεία στο βάθος του γαλανού ορίζοντα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά συγκινήθηκα. Είχα χρόνια να το δω από κοντά και μου φάνηκε τόσο όμορφο. Το φαντάστηκα στις δόξες του, τι μπορεί να συμβόλιζε για την Ελλάδα του ’60.

Ολη αυτή η κατήφεια και η εγκατάλειψη ολόγυρα, εκείνο το γαλήνιο πρωινό, έκανε απλώς το κτίριο να ξεχωρίζει. Πόσα τέτοια κτίρια του πιο δυναμικού μοντερνισμού, από την καρδιά του 20ού αιώνα, έχουμε στην Αθήνα; Σκέφτομαι την πρεσβεία των ΗΠΑ, τα κτίρια του Βαλσαμάκη, του Δεκαβάλλα, του Ζενέτου. Και το αεροδρόμιο του Εερο Σαάρινεν (1910-1961). Δεν είμαι βέβαιος αν οι «υψηλά ιστάμενοι» έχουν συναίσθηση τι πλούτος και τι τύχη είναι για την Αθήνα να έχει ένα κτίριο του Σαάρινεν.

Σημασία έχει, όμως, ότι ο παλιός αεροσταθμός στέκει ακόμη όρθιος. Αν αποκατασταθεί σωστά, αν απαλλαχθεί από τις προσθήκες, αν τονιστεί όλη η αύρα του 1960, τότε θα έχουμε ένα κτίριο-σύμβολο σαν να έρχεται κατευθείαν από τη Δυτική ή την Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ για να αγκυροβολήσει με θέα τον Υμηττό. Πέρα από τις σύγχρονες υπηρεσίες που μπορεί να προσφέρει στην Αθήνα, το κτίριο αυτό έχει ένα συναισθηματικό βάρος, καθώς είναι ποτισμένο από εκατομμύρια εναγκαλισμούς, αποχαιρετισμούς, χτυποκάρδια, αγωνίες και χαμόγελα. Είναι ένα «σώμα» της Αθήνας, όπως την ξέραμε από τη δεκαετία του ’60 έως το 2001. Είναι μια παλιά «οικογενειακή» φωτογραφία χωρίς την κορνίζα της. Περιμένω τη μέρα που θα το ξαναδώ, αστραφτερό αλλά όχι «ρηχό», ανανεωμένο με τις ρυτίδες του χρόνου, ελαφρώς ρετουσαρισμένες, να είναι το πιο πολύτιμο εφόδιό του.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή