Καθώς παρατηρούσα τα έργα των νέων καλλιτεχνών, που παρουσιάζονται έως το Σάββατο στην Αίθουσα Τέχνης «Καπλανών 5», σκεφτόμουν τη Φλώρινα. Εκεί, στην άκρη της Ελλάδας, στο Τμήμα Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, συντελείται κάτι συγκινητικό. Εχω την αίσθηση ότι ο μικρός, ωραίος τόπος μακριά από το «κέντρο» δημιουργεί την αίσθηση εκείνη της κοινότητας και του ανήκειν που χτίζει σχέσεις και συγγένειες. Τα νέα παιδιά, όλοι ταλαντούχοι καλλιτέχνες, που βγαίνουν τώρα στην κοινωνία για να αφήσουν ελεύθερο στα δημόσια βλέμματα ό,τι πιο μύχιο και προσωπικό έχουν σφυρηλατήσει, είχαν την αδημονία, το τρακ, τον ενθουσιασμό και την αμηχανία της «πρώτης φοράς».
Ως θεατής, ορισμένα από τα έργα με εξέπληξαν για το βάθος ή την τόλμη τους. Ολόγυρα και ανάμεσα στους καλλιτέχνες ήταν και οι δάσκαλοί τους, ένας κι ένας: ο ζωγράφος Γιάννης Καστρίτσης, ο γλύπτης Εκτωρ Παπαδάκης, ο ζωγράφος Γιάννης Ζιώγας και η χαράκτρια Δήμητρα Σιατερλή. Γιατί στη Φλώρινα υπάρχει διαλεκτική ανάμεσα στη ζωγραφική, τη γλυπτική και τη χαρακτική με μία ιεροτελεστία μάθησης που θυμίζει παλιά εργαστήρια δασκάλων, μάθημα στη Φύση και παρέα και συγχρωτισμό των γενεών μεταξύ τους.
Το λέει πολύ ωραία ο Γιάννης Καστρίτσης και συνοψίζει πιστεύω όλη τη διαδικασία της Φλώρινας: «Αυτό που συζητούσαμε με τα παιδιά στο εργαστήρι ήταν όχι τόσο το τι θα κάνουν, αλλά κατά πόσο θα μπορούσαν να αποφύγουν τις εύκολες λύσεις, τους πρόσκαιρους εντυπωσιασμούς, τις επίπλαστες ωραιοποιήσεις. Πώς να διαφυλάξουν την προσωπική τους αλήθεια, κρατώντας ταυτόχρονα μια κριτική ματιά σε ό,τι μας περιβάλλει, ειδικά στις μέρες που οι τέχνες ωθούνται στο περιθώριο και αρκούνται σε ένα δευτερεύοντα συνοδευτικό ρόλο στη ζωή μας».
Με όλα αυτά ως καύσιμο στη σκέψη, ξαναστρέφει κανείς τη ματιά του στα έργα. Στο κέντρο της αίθουσας το γλυπτό του Δήμου Μαυρογιαννίδη, σαρκαστικό, σκληρό, περιπαικτικό, λειτουργεί ως κέντρο ενός κύκλου από τον οποίο εξακτινώνονται τα έργα των ζωγράφων και χαρακτών. Η «Ιριδα» του Λεωνίδα Γκέλου και το «Εσωτερικό» της αποκαλύπτουν μία εξουθενωτική διεισδυτικότητα, χάνεσαι στα νερά και στα λαγκάδια του ματιού. Η Λιάνα Μικαγελιάν, με μεγάλη μαστοριά στο χρώμα και στη μικροαρχιτεκτονική τής σύνθεσης, διαθέτει τόλμη και πλήρη έλεγχο. Ο Ηλίας Κασελάς χειρίζεται με χάρη και ισορροπία στοιχεία σουρεαλιστικής έμπνευσης και εξπρεσιονιστικής φαντασίας. Οι χαράκτες Σάββας Κοζίδης και Αμαλία Κεχαγιά-Μποζίνου έχουν δύναμη στο έργο τους, χαρακτηριστικό όλων λίγο πολύ των αποφοίτων και τελειοφοίτων της Φλώρινας. Είναι και άλλοι οι νέοι καλλιτέχνες που αξίζουν μνεία, μακάρι να τους δούμε να προχωρούν με ενθαρρυντικά σήματα της κοινωνίας.