Μετά τον θρίαμβό της στο παρισινό Chatelet τον περασμένο Φεβρουάριο, η Juliette Greco εμφανίστηκε την περασμένη Κυριακή στο φεστιβάλ του Montreux, το σημαντικότερο φεστιβάλ jazz της Ευρώπης. Το νέο δεν θα είχε κάτι το ιδιαίτερο, αν η μεγάλη αυτή ιέρεια του γαλλικού τραγουδιού δεν είχε συμπληρώσει πριν από μερικούς μήνες τα 85 της χρόνια.
Πάντα καλλιτεχνικά ανανεωμένη, καρφώνοντας συχνά τον πυρήνα των προβλημάτων της σημερινής κοινωνίας, εξακολουθεί να πείθει, όχι μόνο τους ανέκαθεν πιστούς της, αλλά κυρίως τη νεολαία που βλέπει σ’ αυτήν έναν εκφραστή των δικών της επιθυμιών.
«Για όλους τους νέους, γι’ αυτούς που αγαπώ, τραγουδώ την ποίηση και στηρίζω τους ποιητές που είναι οι εκφραστές του κόσμου της εποχής μας. Οι ποιητές είναι η οικογένεια που έχω επιλέξει… Οσο μπορώ θα τραγουδώ. Η ιδέα του θανάτου δεν με τρομάζει, ο θάνατος των άλλων όμως με κάνει να αγωνιώ μέχρι θανάτου…».
Και συνεχίζει: «Αγωνίζομαι για την ελευθερία του καθενός, για το δικαίωμά του να εκφράζεται και να κινείται όπως ο ίδιος θέλει. Δεν απέτυχα ποτέ σ’ αυτόν μου τον αγώνα. Πάντα ήμουν μια γυναίκα όρθια, ακόμα και ξαπλωμένη. Το θεωρώ δικαίωμά μου».
Στο καινούργιο της βιβλίο «Ετσι είμαι φτιαγμένη», τα τρίτα κατά σειρά απομνημονεύματά της, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, διηγείται πότε με τρυφερότητα και πότε με αφάνταστο χιούμορ την ασυνήθιστη παιδική της ηλικία, την τραυματική εμπειρία της σύλληψής της και φυλάκισής της από τους Γερμανούς κατά τη ναζιστική κατοχή, τα χρόνια του υπαρξισμού του οποίου υπήρξε το σύμβολο. Η Γκρεκό ήταν η ενσάρκωση της εικόνας μιας μεταπολεμικής νεολαίας που είχε τη δική της ηθική, τους δικούς της νόμους και τα δικά της ταμπού. Στην παρέα ανήκαν ο μεγάλος της έρωτας Miles Davis, ο Charlie Parker, ο Boris Vian, o Serge Gainsbourg, η Francoise Sagan αλλά και ο Jean Paul Sartre που την έπεισε να τραγουδήσει δίνοντάς της δικούς του στίχους, ο Jean Cocteau που την περιέλαβε στο γύρισμα του Ορφέα και φυσικά ο Jacques Prevert του οποίου τα ποιήματα τόσο ανεπανάληπτα τραγούδησε.
Ο πανίσχυρος τότε παραγωγός Darryl Zanuck, τρελά ερωτευμένος μαζί της, επιχείρησε να την κάνει σταρ του Hollywood, περιπέτεια που την έφερε μέχρι την Αφρική μαζί με τον John Huston, τον Trevor Howard, τον Errol Flynn και τον δικό μας πια, Patrick Lee Fermor. Ισως ο άνθρωπος που τη σφράγισε περισσότερο εκείνη την εποχή, ήταν ο Orson Welles με τον οποίο γύρισε «Το Δράμα σε έναν καθρέφτη».
Γυρίζοντας στη Γαλλία, αφοσιώθηκε στο τραγούδι, γνωρίζοντας πια τη μεγάλη επιτυχία πλάι στον τότε άνδρα της Michel Piccoli. Τα χρόνια της διεθνούς καλλιτεχνικής καταξίωσης συνδέθηκαν κυρίως με τον Gerard Jouannest, βασικό συνθέτη των τραγουδιών του Jacques Brel, σύζυγό της, εδώ και τριάντα χρόνια.
Ο καρκίνος δεν τη σταμάτησε. Συνδέθηκε καλλιτεχνικά με τους σημερινούς εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, μουσικούς, ποιητές και συγγραφείς, σχέση που αντικατοπτρίζεται στον καινούργιο της δίσκο.
Πιστή στις επιλογές της
Προικισμένη με σπάνια διορατικότητα, η καλλιτεχνική της έκφραση προβάλλεται στο παρόν και στο μέλλον. Δεν στάθηκε ποτέ να την αρπάξει η παγίδα της νοσταλγίας. Με τη μοναδική της παρουσία και την απαράμιλλη καλλιτεχνική της ποιότητα, την ευαισθησία και τις ανησυχίες της, εξακολουθεί να εμπνέει και να μαγεύει.
«Σε κάθε κοντσέρτο, απέναντι στο κοινό, υπεραμύνομαι της ιδέας που έχω για το ρόλο μου ως ερμηνεύτριας. Είμαι πιστή στις επιλογές μου, στους στιχουργούς και τους μουσικούς μου, στις ιδέες μου».
Να ‘ναι μονάχα αυτό το μυστικό μιας τόσο μεγάλης διαχρονικής επιτυχίας;