Σαν πρώτη διαπίστωση θα μπορούσε να πει κανείς ότι η κωμωδία κέρδισε κατά κράτος το δράμα. Γιατί η δεύτερη παράσταση των Επιδαυρίων, οι «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, που παρουσίασε το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, κινητοποίησε το κοινό πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ο «Οιδίπους Τύραννος» την περασμένη εβδομάδα. Ετσι, την Παρασκευή, περίπου 5.000 θεατές ταξίδεψαν στην Επίδαυρο και το Σάββατο γύρω στις 7.000 επέλεξαν να παρακολουθήσουν πώς τα έβγαλε πέρα με τα χρέη του ο Στρεψιάδης (Γιάννης Μπέζος). Με έντονη την παρουσία νεανικού κοινού, αλλά και του αναπληρωτή υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού, Κων. Τζαβάρα, που παρακολούθησε μαζί με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Γιάννη Χουβαρδά, την παράσταση.
Κι ενώ στην ορχήστρα είχε στηθεί -από φελλό- το σκηνικό που θα υποδεχόταν τον Στρεψιάδη, τον ανεπίδεκτο μαθήσεως γιο του, Φειδιππίδη, τον Σωκράτη, τον Δίκαιο και τον Αδικο Λόγο, και τις Νεφέλες φυσικά, στη σκηνή εμφανίστηκε πρώτα ο Γιάννης Νταλιάνης, για να αφηγηθεί στο κοινό, με συγκινητική αμεσότητα, αποσπάσματα από τους Πλατωνικούς Διαλόγους, τα οποία αποτελούν το πικρό αντίβαρο στην έντονα γελοιοποιημένη εμφάνιση του Σωκράτη στις «Νεφέλες». Ηταν η άλλη όψη, η άλλη άποψη, η φωνή της σύνεσης, η φωνή του στοχασμού και ήταν από μία από τις ωραίες ιδέες της παράστασης και από τις πολύ καλές ερμηνείες.
Μια παράσταση που κινήθηκε επί τούτου στην αισθητική του κιτς, που μας «ανάγκασε» να στραφούμε στις ευκολίες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας -αισθητικές, ιδεολογικές, πολιτικές- και που δεν άφησε απ’ έξω, όχι εις βάρος του αριστοφανικού κειμένου όμως, εντάσσοντας στην παράσταση τον… Κασιδιάρη, το «εγέρθητω», αλλά και την προέκτασή του, το «παλουκόθητω», τη βία και τον τρόπο με τον οποίο επιβάλλονται οι απόψεις. «Οποιος έχει μαστίγιο έχει και μικρόφωνο. Αυτή είναι η νέα ελευθερία του λόγου», λέει ο «σπουδαγμένος» Φειδιππίδης (ο απολαυστικός Μάκης Παπαδημητρίου) στον πατέρα του. Ο Γιάννης Μπέζος κινήθηκε με χαρακτηριστική άνεση στην ορχήστρα της Επιδαύρου, κρατώντας την παράδοση των μεγάλων κωμικών να προσθέτει και δικές του ατάκες στην παράσταση, και ο Αλέξανδρος Μυλωνάς έκανε ό,τι μπορούσε για να γελοιοποιήσει τον Σωκράτη. Οι τέσσερις πιστοί μαθητές του Σωκράτη (από τους πλέον φερέλπιδες νέους ηθοποιούς – Λαέρτης Μαλκότσης, Ομηρος Πουλάκης, Μιχάλης Οικονόμου, Θάνος Τοκάκης) τον υποδέχθηκαν τραγουδώντας «Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ». Από τις μεγάλες εκπλήξεις της παράστασης ήταν η έτσι κι αλλιώς αβανταδόρικη σκηνή του Δίκαιου και Αδικου Λόγου την οποία ερμήνευσαν ξεκαρδιστικά όσο και ουσιαστικά ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος (Αδικος Λόγος) και ο Νίκος Ψαρράς (Δίκαιος Λόγος). Το παλιό και το καινούργιο, οι καρικατούρες του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η Ελλάδα της ευφορίας, της λαμογιάς, του κουτοπόνηρου ετσιθελισμού, της πάλης των γενεών και των αξιών, η διαρκής ισοπέδωση του παλιού από το καινούργιο, ήρθαν στην ορχήστρα της Επιδαύρου στη διάρκεια εκείνου του ξεκαρδιστικού διαλόγου. Η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου είχε στιγμές εξαιρετικές και στιγμές αδιάφορες, το ίδιο και η κίνηση του χορού.
Πικρό χιούμορ
Ηταν μια παράσταση που άρεσε στο κοινό, που χάρισε αβίαστο γέλιο και ταυτοχρόνως μας κάλεσε, με οδηγό και αρωγό το πικρό, ενίοτε, χιούμορ, να ξανασκύψουμε πάνω από τις παθογένειές μας, που φαίνεται ότι δεν ξεκίνησαν… μετά τη μεταπολίτευση. Και σιωπηρά όλοι συμφώνησαν με τα λόγια των Πλατωνικών Διαλόγων: «Το δύσκολο είναι ν’ αποφύγεις τη μικροπρέπεια, γιατί βαδίζει πιο γρήγορα και από τον θάνατο».