Ηταν ή δεν ήταν καλή ιδέα η εμφάνιση του Μπαλέτου της ΕΛΣ στη Ρωμαϊκή Αγορά; (Γιατί όχι στο Ηρώδειο;) Ο χώρος στερείται ακουστικής, οι θεατές στερούνται πλήρους οπτικής επαφής – εγώ από την 5η σειρά τράβηξα το κάθισμά μου στον διάδρομο και ατένιζα την αγέρωχη πλάτη του εκλεκτού maestro Βουδούρη που μου έκρυβε όλα τα ντουέτα, που χορεύονταν συνήθως στο κέντρο της σκηνής. Παραδόξως έβλεπα τα… δάχτυλα του άλλου εκλεκτού, πιανίστα Δ. Τουφεξή. Η απόλυτη επικοινωνία πραγματοποιήθηκε από άλλη αίσθηση: την όσφρηση. Σαρδελίτσα και κοψίδια στη θράκα. Εκτακτα! Ο χώρος παραμένει μαγικός, αρχαία ερείπια και νεοκλασικά αναπαλαιωμένα κτίρια γύρω μας, και ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί επί σκηνής και στα πέριξ. Μπράβο στον «επιμελητή» Ν. Εργαζάκη που, φαντάζομαι, εκτέλεσε τις ιδέες του Ρενάτο Τζανέλλα, καθώς το έντυπο πρόγραμμα του αποδίδει -μαζί με τη χορογραφία- τα ευφάνταστα κοστούμια και τους φωτισμούς.
Ο Τζανέλλα απέδειξε γρήγορα ότι είναι ο καλύτερος καλλιτεχνικός διευθυντής που διηύθυνε το πάλαι ποτέ ταλαίπωρο χορευτικό Σώμα της ΕΛΣ. Το εμψύχωσε, το αναζωογόνησε και το έφερε σε πλήρη άνθηση. Προγραμματισμός, αποδόσεις, παραστάσεις, όλα στα… high!
Και, επιτέλους, ΧΟΡΟΣ! Παραβλέπω τις «προγραμματικές δηλώσεις» στο σημείωμα του Ρενάτο περί «πεπρωμένου του καλλιτέχνη που ταξιδεύει» κ.λπ. στο εναρκτήριο κοντσέρτο του Μότσαρτ, όπως και τα περί «ναπολεόντειας αυτοκρατορίας και κλασικής αυτοκρατορικής όψης της τέχνης του χορού» στο έργο του Μπετόβεν. Εχω δε εκφράσει πλειστάκις τις αμφιβολίες μου για τις χορογραφήσεις γνωστών κλασικών έργων (συμφωνίες, κοντσέρτα κ.ά.). Τις αναίρεσα όλες καθώς τώρα είχαμε εντυπώσεις υπέροχων νεοκλασικών αισθαντικών σχεδιασμών με όλο το βηματολόγιο επί τάπητος. Περί του οποίου και των έξοχων χορευτών μας, στο προσεχές (30/6).