Αυτήν την προβολή δεν θα την έχανα με τίποτα. «Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθές» με τη Μέριλιν Μονρόε, σε θερινό σινεμά, με χοτ ντογκ, νάτσος και γρανίτα. Ποιος είναι «Ο Δικτάτορας», γιατί θα πρέπει να μάθω τον «Amazing Spider-Μan»; Αν νοσταλγείς το παρελθόν και επιμένεις να ντύνεσαι, να σκέφτεσαι, να μελοποιείς τη ζωή σου με ρετρό περιτύλιγμα, σαν να πρωταγωνιστείς διαρκώς σε μιούζικαλ, τι ωραιότερο από την επανέκδοση μιας αγαπημένης ταινίας (που είχα δει μόνο στην τηλεόραση), η οποία συμπληρώνει σχεδόν 60 χρόνια από την πρώτη της προβολή.
Τι εμπειρία… Τι χρώματα… Τι σάουντρακ… Τι ερμηνεία. Η Μέριλιν Μονρόε, ως Λόρελαϊ, στη μεγάλη οθόνη, σήμερα, είναι πιο εκθαμβωτική από ποτέ. Τη χαζεύεις, σαν να μην υπάρχει κανένας άλλος δίπλα της (κι ας είναι εξαιρετική η Τζέιν Ράσελ), γελάς, θαυμάζεις τα κοστούμια, τα διαμάντια, τους διαλόγους, την αγνή φιλία ανάμεσα στις δύο πρωταγωνίστριες, συνειδητοποιείς πως καμία Μαντόνα, Κάιλι Μινόγκ, Νικόλ Κίντμαν, ή όποια σύγχρονη σταρ το επιχείρησε, δεν κατάφερε να γίνει Μέριλιν.
Δύο περίπου ώρες η ταινία με το διάλειμμα, 91 λεπτά φιλμ και 15 λεπτά για δημόσιες σχέσεις, ακόμη μία στάση στο μπαρ (για παγωτό αυτή τη φορά), είναι η απόλυτη καλοκαιρινή πρόταση. Εγώ πάντως την απόλαυσα. Υστερα θέλησα να μάθω περισσότερα για την ταινία. Ποια ήταν η απήχηση τότε (σούπερ), αν είχαν ντουμπλάρει σε σημεία τη Μέριλιν (στις ψηλές νότες), αν αληθεύει ότι η Μέριλιν Μονρόε είχε παραδεχτεί σε συνέντευξή της ότι η Τζέιν Ράσελ είχε πάρει σαν αμοιβή 200.000 δολάρια και εκείνη, μόλις $500 την εβδομάδα. Οταν είχαν πει στη Μέριλιν ότι δεν ήταν η σταρ του φιλμ, εκείνη είχε απαντήσει: «Οποια κι αν είμαι, παραμένω η ξανθιά».
Θα ήθελα να υπάρχει ένα μούλτιπλεξ που θα παίζει αποκλειστικά αγαπημένα μιούζικαλ. Τι κρίμα που ο υπεύθυνος του θερινού μού έλεγε ότι είχε κόψει στην προβολή 9 – 11 μόλις 250 εισιτήρια, όταν σε οποιαδήποτε άλλη ταινία πρώτης προβολής θα είχε ξεπεράσει τα 700. Μήπως οι θεατές προτιμούν τους δικτάτορες και τους ανθρώπους – αράχνες;