Η αδρεναλίνη στο κόκκινο

1' 41" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τι γίνεται όταν ενθουσιώδεις μουσικές σελίδες, όπως η Πέμπτη Συμφωνία του Σοστακόβιτς, αποδίδονται από μια ορχήστρα με νέα παιδιά που παίζουν όρθια(!) επιδιώκοντας ένταση στα όρια αντοχής της αίθουσας; Απλά, η αδρεναλίνη χτυπά κόκκινο. Ροκ άποψη για τη μουσική, είπαν ορισμένοι φαν του Θόδωρου Κουρεντζή, που, εύλογα, παραληρούσαν στο τέλος της βραδιάς: σε παρόμοια μέθη δεν αποσκοπούν τόσα ντεσιμπέλ στα κλαμπ;

Θεατρικός ως προς την εμφάνιση, αλλά κυρίως ως προς την απόδοση των μουσικών κειμένων, διευθύνοντας το ανανεωμένο σύνολο MusicAeterna (Φεστιβάλ Αθηνών, αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», 10 Ιουλίου) ο Ελληνας αρχιμουσικός δεν κράτησε τίποτε για το τέλος: από την πρώτη κιόλας νότα στο δημοφιλέστατο Δεύτερο Κοντσέρτο για πιάνο του Ραχμάνινοφ, μέσα από πλατιές χειρονομίες, με την ορχήστρα καθισμένη, διαμόρφωνε έναν ήχο μεγαλόπρεπο, ρωμαλέο, επιβλητικό. Ταυτόχρονα όμως, συχνά έμοιαζε να κινείται αυτόνομα, ανεξάρτητα από τον έξοχο πιανίστα Αλεξάντερ Μέλνικοφ, που απελευθέρωνε ανάλογα μεγάλο ήχο, ικανό να σταθεί πλάι στην ορχήστρα, αλλά επιπλέον, διέθετε αναρίθμητες αποχρώσεις, όπως φάνηκε στο δεύτερο και κυρίως στο τρίτο μέρος του Κοντσέρτου.

Ο Κουρεντζής έχει στη διάθεσή του ένα καλό σύνολο, με δουλεμένο ήχο στις επιμέρους ομάδες και επίσης καλούς μεμονωμένους μουσικούς. Το διαπιστώσαμε στην Πέμπτη Συμφωνία του Σοστακόβιτς, όπου ο αρχιμουσικός άφηνε διάφορα σολιστικά μέρη να αναδυθούν με μαγικό τρόπο από την ορχήστρα, λόγου χάριν, τις τρυφερές φράσεις φλάουτου και κλαρινέτου στο πρώτο μέρος, ή τον διάλογο άρπας και φλάουτου στο τρίτο.

Γενικότερα, όμως, η απόδοση της συμφωνίας στηρίχτηκε σε ακραίες αντιθέσεις και στα εκκωφαντικά βίαια ξεσπάσματα, που επιτύγχαναν οι όρθιοι μουσικοί. Το συγκεκριμένο έργο, σχεδιασμένο ως «δημιουργική ανταπόκριση ενός σοβιετικού καλλιτέχνη στη δίκαια κριτική», είναι από μόνο του εντυπωσιακό: στην πρώτη παρουσίασή του χειροκροτήθηκε περισσότερο από μισή ώρα, κερδίζοντας την έγκριση του σταλινικού καθεστώτος. Ερμηνευμένο με «τέρμα τα γκάζια», εύλογα προκαλεί παραλήρημα σε μουσικούς και κοινό. Ωστόσο, ένταση, δεν σημαίνει απαραίτητα ντεσιμπέλ.

Καλό είναι να διευρύνεται το κοινό της κλασικής μουσικής. Ομως, με τέτοιους τρόπους αυξάνεται ή απλώς προστίθεται στο φαν κλαμπ του συγκεκριμένου αστέρα; Αναμφίβολα, ο Κουρεντζής έχει ταλέντο και μάλιστα πληθωρικό, το οποίο μάλλον αδικείται από περιττά εφέ και υπερβολές.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή