Είναι πολλά τα χρόνια που κατεβαίνω Καλαμάτα. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή για το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της πόλης που φέτος έκλεισε τη δέκατη όγδοη χρονιά ύπαρξής του (12-19/7) υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Βίκυς Μαραγκοπούλου. Ενα φωτεινό παράδειγμα στον χάρτη των επαρχιακών φεστιβάλ; Αυτό θα ήταν το λιγότερο που θα έλεγα για ένα θεσμό που έχει γίνει γνωστός στο εξωτερικό ως ένα από τα κορυφαία φεστιβάλ χορού της Ευρώπης.
Μέσα στα χρόνια (κι αυτό είναι το γοητευτικό!) νιώθω να έχω «μεγαλώσει» μαζί του, έχοντας ζήσει με τον δικό μου τρόπο την εξέλιξή του. Φυσικά η οικονομική κρίση έγινε αισθητή. Κάποτε είχαμε τα ταξί που πηγαινοέφερναν τους καλεσμένους, τώρα όποιος δεν έχει δικό του μέσο, μαθαίνει τη διαδρομή Αθήνα-Καλαμάτα με τα ΚΤΕΛ, ενώ τα δείπνα που δίνονταν σε εορταστικό πνεύμα μετά τις παραστάσεις έχουν δώσει τη θέση τους σε συναντήσεις στενών φίλων για ανταλλαγές απόψεων και νέα του χειμώνα… Ναι, υπάρχουν φίλοι που δεν βλέπονται όλο τον χρόνο λόγω υποχρεώσεων και βρίσκουν την ευκαιρία να συναντηθούν στην Καλαμάτα για το Φεστιβάλ Χορού!
Παρά τη συρρίκνωση των οικονομικών με κορύφωση τις δύο τελευταίες χρονιές όπου ελαττώθηκε και η διάρκεια του φεστιβάλ, η ποιότητα των παραστάσεων έχει υπάρξει ανοδική έχοντας αγγίξει τα όρια του να λέμε καμιά φορά πως μόνο ένα ειδικό κοινό χορού μπορεί να εκτιμήσει τις πρωτοποριακές δουλειές που έχουμε δει στη διάρκεια της πορείας του. Δεν είναι όμως έτσι, αφού η κινητήριος δύναμή του είναι ακριβώς το άνοιγμα του χορού στο κοινό μιας επαρχιακής πόλης. Οσο ποτέ άλλοτε το ένιωσα φέτος χαλαρώνοντας με τους B-Twins οι οποίοι στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεων έδωσαν ένα εργαστήρι χιπ χοπ για παιδιά στο Λιμάνι της Καλαμάτας. Ισως να φταίει η φθορά του χρόνου που μοιραία σε επηρεάζει όταν πηγαίνεις στο ίδιο μέρος. Αναζητάς δυνάμεις για να μπορείς να βλέπεις τα πράγματα δίχως κούραση. Κι αυτό είναι το «μαγικό» στο φεστιβάλ χορού της Καλαμάτας. Ο τρόπος που επανεφευρίσκει τον εαυτό του και τους θεατές του κάθε χρόνο.