Οταν πρωτοπήγα στην Υδρα, ήμουν μαθήτρια στο Λύκειο, και η κολλητή μου φίλη από το σχολείο είχε σπίτι στο νησί και ξενοδοχείο. Τι χαρά… Αυτό σήμαινε ότι μπορούσαμε να πηγαίνουμε και τον χειμώνα, να περπατάμε στο λιμάνι, μέχρι τον Κάβο, την Υδρονέτα, τα μοναστήρια, τα αρχοντικά, τη Σπηλιά, να παίζουμε πιάνο, να φτιάχνουμε ιστορίες στα διαφορετικά επιπλωμένα δωμάτια του ξενοδοχείου, να τρώμε σπιτική μαρμελάδα και να ζούμε την Υδρα μακριά από την τουριστική περίοδο, όχι την Υδρα του γουικέντ, αλλά την αυθεντική.
Χρόνια μετά, η Υδρα δεν έχει αλλάξει. Οσες φορές κι αν την επισκεφτείς, αποκλείεται να σε απογοητεύσει. Ο κόσμος της, εκείνος που επιστρέφει ξανά και ξανά, αναγνωρίζεται μακριά. Ηδη από το δελφίνι, από το πλοίο, μπορώ να διακρίνω, με ευκολία πλέον, ποιοι είναι εκείνοι που θα κατέβουν στον Πόρο, εκείνοι που θα σηκωθούν από τη θέση τους για Υδρα και όσοι θα συνεχίσουν για Σπέτσες.
Αγαπημένη μου διαδρομή παραμένει ο περίπατος για το Καμίνι. Μια διαδρομή που ξεκινά από το μεγάλο λιμάνι και καταλήγει στο μικρό λιμάνι που θυμίζει ζωγραφιά. Είναι μαγική η στιγμή που περπατάς παράλληλα με τη θάλασσα, στον λόφο, ανεβαίνεις κατεβαίνεις χωρίς να λαχανιάζεις, φτάνεις έπειτα από 20 λεπτά, μισή ώρα, πιο πριν, πιο αργά, ανάλογα με τις στάσεις, τον ρυθμό, τη διάθεση, στο νησί, μέσα στο νησί, μια άλλη Υδρα, που δεν έχει εποχή, θα μπορούσε να είναι η καλοκαιρινή Υδρα με τα ψαράδικα ή η φθινοπωρινή με τα παλιά σπίτια στο χρώμα της ώχρας.
Ενας φίλος έχει ένα υπέροχο σπίτι εκεί χωρίς ρεύμα. Αραγε φτιάχνει και σπιτική μαρμελάδα;