Πριν καλά στεγνώσει το μελάνι από το προηγούμενο σημείωμα σχετικά με τις εντυπωσιακές επιδόσεις της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, όπως επίσης τις επιφυλάξεις για το σώμα των εγχόρδων της, ακριβώς αυτή η ομάδα της ορχήστρας έδωσε έμπρακτα εντυπωσιακή απάντηση στις 28 Ιουνίου στο Ηρώδειο: κάθε προσδοκία ξεπέρασε ο συντονισμός και η ακρίβεια των εγχόρδων στις θυελλώδεις φράσεις του τέταρτου μέρους της Τέταρτης Συμφωνίας του Τσαϊκόφσκι, όπως επίσης στις νυκτές νότες του τρίτου μέρους, που εμπλουτίστηκαν επιπλέον με διαβαθμίσεις δυναμικής.
Ομως, δεν ήταν τόσο η απρόσμενη αυτή επίδοση που προκάλεσε θαυμασμό, όσο συνολικά η ερμηνεία της δημοφιλούς αυτής Συμφωνίας του Τσαϊκόφσκι, με την οποία έκλεισε το πρόγραμμα της βραδιάς. Ο Βασίλης Χριστόπουλος, στον οποίο πιστώνεται η μεγάλη επιτυχία της συναυλίας όπως και η θεαματική βελτίωση της ορχήστρας, ανέδειξε τον πυρετώδη χαρακτήρα του έργου, ωθώντας τη μουσική στα όρια της υστερίας, βασικό στοιχείο της γραφής του Τσαϊκόφσκι. Στο εναρκτήριο μέρος οι κλιμακώσεις ήταν καλά υπολογισμένες, ώστε τα ξεσπάσματα να λειτουργούν ως απεγνωσμένα ισχυρή εκτόνωση συναισθημάτων, εκφρασμένων μέσα από τους ήχους. Οσο οι εντάσεις ωθούνταν στα άκρα, τόσο η απογοήτευση που εκφράζει ο Τσαϊκόφσκι στα χαμηλόφωνα μέρη ηχούσε ακόμα πιο δυσβάσταχτη. Αριστα απέδωσαν τα ξύλινα πνευστά με κορυφαίους τους Δημήτρη Βάμβα (όμποε), Σπύρο Μουρίκη (κλαρινέτο) και Αλέξανδρο Οικονόμου (φαγκότο): όλη η ομάδα «κέντησε» κυριολεκτικά κατά τη διάρκεια της βραδιάς, ιδιαίτερα δε στο τρίπτυχο του Καλομοίρη, «Στη μνήμη ενός ήρωα», πρώτο έργο της συναυλίας, όπου ξεχώρισαν επίσης ο Δημήτρης Σέμσης (εξάρχων) και η Χριστίνα Παντελίδου (αγγλικό κόρνο). Εξίσου καλά έπαιξαν τα χάλκινα και τα κρουστά.
Ανάμεσα σε Καλομοίρη και Τσαϊκόφσκι, ο πιανίστας Βασίλης Βαρβαρέσος απέδωσε με εκρηκτικό τρόπο το ιδιαίτερα απαιτητικό δεύτερο Κοντσέρτο για πιάνο του Προκόφιεφ. Με τεχνική σιγουριά και ρωμαλέο ήχο αντιμετώπισε τις πλέον στριφνές σελίδες του έργου, όπως το εκτενές δεξιοτεχνικό τμήμα στο πρώτο μέρος. Ο σολίστας δεν έπαιξε μόνο με επιτυχία τις νότες, κάτι που από μόνο του θα ήταν άθλος στο συγκεκριμένο έργο. Εξίσου σημαντικό ήταν ότι ανέδειξε το στυλ της μουσικής, τον μοντερνισμό της, αξιοποιώντας το πιάνο άλλοτε με κρουστό τρόπο και άλλοτε με μελωδικό.