Πότε ως στοιχείο πρόκλησης και πότε ως κλισέ, το στριπτίζ έχει κάνει αρκετές εμφανίσεις στον κινηματογράφο, ποτέ όμως όπως στον «Magic Mike» του Στίβεν Σόντερμπεργκ, που προβάλλεται ήδη στις αίθουσες. Ταινία με θέμα το αντρικό στριπτίζ, διαφοροποιείται από τη μόνη άλλη ταινία με άντρες στρίπερ, το «Full Monty», που αντιμετώπιζε το θέμα από κωμικοτραγική πλευρά. Οι άντρες στο «Magic Mike» είναι επαγγελματίες στρίπερ σε κλαμπ της Τάμπα. Κάνουν απολύτως συνειδητά τη δουλειά τους, με κίνητρο τα σχετικά εύκολα χρήματα και τις διαθέσιμες ανά πάσα στιγμή γυναίκες.
Αυτή είναι και η βασική διαφορά της ταινίας από εκείνες, τις πολύ περισσότερες, με ηρωίδες γυναίκες επαγγελματίες του στριπτίζ. Στις πιο πολλές εμφανίζονται είτε ως ναυάγια της ζωής είτε ως παρασυρμένες. Στο «Magic Mike» το στριπτίζ είναι επαγγελματική επιλογή. Γι’ αυτό και το θέαμα και ό,τι άλλο προσφέρουν οι στρίπερ, δηλαδή μια φαντασίωση στις πελάτισσές τους, είναι μια φαντασίωση απολύτως απενοχοποιημένη και για τους ίδιους.
Πραγματική εμπειρία
Ο Μάικ του τίτλου δεν βασίζεται αποκλειστικά στους κοιλιακούς και στα μπράτσα που επιδεικνύει στη σκηνή του μαγαζιού. Δηλώνει «επιχειρηματίας», γιατί αυτό θέλει να είναι. Τα πρωινά φτιάχνει στέγες και το όνειρό του, που πληγώνεται συστηματικά από τις τράπεζες, είναι να φτιάξει τη δική του επιχείρηση με χειροποίητα έπιπλα. Το στριπτίζ είναι ένα βήμα μέχρι να πετύχει τον στόχο του, αλλά ένα συνειδητό βήμα. Ο Μάικ βάζει τα λεφτά του στην άκρη. Δεν είναι ένα θύμα της «άστατης ζωής», όπως περιγράφεται συνήθως στις ηθικοπλαστικές ταινίες.
Αν η ταινία έχει περισσότερη αληθοφάνεια από το συνηθισμένο, είναι επειδή βασίζεται σε πραγματική εμπειρία. Οχι σε μια «αληθινή ιστορία», αλλά στην εμπειρία του πρωταγωνιστή της, Τσάνινγκ Τέιτουμ, πριν γίνει σταρ του σινεμά. Ο 32χρονος ηθοποιός, ο οποίος έγινε γνωστός από χορευτικές ταινίες και από την περιπέτεια «G.I. Joe», εξελίσσεται σε έναν από τους ταλαντούχους νέους πρωταγωνιστές με ικανότητα και στο δράμα και στην κωμωδία. Πριν να γίνει ηθοποιός, όμως, είχε περάσει από τις σκηνές των στριπ κλαμπ.
Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ, από τους υπερ-παραγωγικούς σκηνοθέτες του Χόλιγουντ, με ισοσκελισμένες τις αποτυχίες και τις επιτυχίες στη φιλμογραφία του, έκανε μια από τις καλές κινήσεις της καριέρας του με αυτή την ταινία. Εμπνεύστηκε από την εμπειρία του Τέιτουμ, τον έβαλε μπροστά, τον πλαισίωσε με μια ομάδα καλογυμνασμένων ηθοποιών, πρόθυμων να εκτεθούν, όπως ο Μάθιου Μακ Κόναχι και ο Αλεξ Πέτιφερ, και έστησε μια ιστορία εύκολης ανόδου, αλλά και αναζήτησης των προτεραιοτήτων στη ζωή.
Οπως λέει ο Τέιτουμ (που είναι ανάμεσα στους παραγωγούς της ταινίας), «σε μια από τις συζητήσεις μας είχα αναφέρει ότι δούλεψα για οκτώ μήνες ως στρίπερ, όταν ήμουν 18 με 19 ετών. Πάντα πίστευα ότι πρέπει να γυριστεί μια ιστορία γι’ αυτού του είδους τη ζωή, γιατί όποτε το έλεγα κάπου, έρχονταν διάφοροι τύποι και με ρωτούσαν «πώς ήταν; Πώς μπαίνεις στο επάγγελμα; Πόσα έβγαζες;». Ο Στίβεν μού είπε ότι θα έπρεπε να το γράψω και εκείνος θα το σκηνοθετούσε. Ηθελα να συλλάβουμε την ατμόσφαιρα και την ενέργεια ενός τέτοιου χώρου, όπως και το αίσθημα του να βρίσκεσαι σε μια φάση της ζωής σου που να θέλεις να δοκιμάσεις διάφορα πράγματα και είσαι διατεθειμένος να κάνεις οτιδήποτε. Μπορεί να έχεις ένα πλάνο για το μέλλον, αλλά το τώρα έχει να κάνει με την επόμενη επιταγή, το επόμενο πάρτι και το να διασκεδάζεις όσο γίνεται. Κανείς από τους χαρακτήρες δεν βασίζεται σε αληθινά πρόσωπα, ούτε καν ο δικός μου. Ο,τι συμβαίνει στην ταινία είναι φανταστικό και το κάναμε επίτηδες έτσι επειδή θέλαμε να έχουμε την ελευθερία να αφηγηθούμε την καλύτερη δυνατή ιστορία».
Η ταινία, ωστόσο, στηρίζεται στην αληθοφάνεια και στις πραγματικές εμπειρίες του Τέιτουμ. «Εμφανιζόμουν για δύο ώρες και έβγαζα 150 δολάρια, μερικές φορές και 600 την εβδομάδα, λεφτά που ήταν ασύλληπτα πολλά για εμένα εκείνη την εποχή. Διασκέδαζα το ότι έδινα μια παράσταση, αν και το να φοράς στρινγκ στη σκηνή είναι ντροπιαστικό. Οσο σέξι προσπαθείς να φαίνεσαι, τόσο πιο εξευτελιστικό είναι, έτσι πρέπει να απολαμβάνεις το κωμικό στοιχείο που υπάρχει. Οι στρίπερ είναι από τους πιο κλισέ ανθρώπους που θα γνωρίσεις. Αν κάνεις τον πυροσβέστη, κάνεις την πιο κλισέ εικόνα πυροσβέστη, αλλά οι γυναίκες το λατρεύουν και ουρλιάζουν. Νομίζαμε ότι ήμαστε ροκ σταρ».
Δείτε
Μagic Mike (2012)
«Από τη ζωή στην οθόνη» θα μπορούσε να είναι ο υπότιτλος της ταινίας, που εμπνέεται από την αληθινή εμπειρία του πρωταγωνιστή της, Τσάνινγκ Τέιτουμ, στις σκηνές των στριπ κλαμπ. Επαγγελματίας του είδους μαθαίνει σε έναν πρωτάρη πώς να κατακτήσει τη σκηνή, τις γυναίκες, το χρήμα.
Τhe Full Monty (1997)
Από τις ταινίες που έκαναν δημοφιλές στο παγκόσμιο κοινό το νέο βρετανικό σινεμά, η κωμωδία του Πίτερ Κατανέο συνδυάζει χιούμορ και απελπισία με την ιστορία έξι ανέργων που, μην έχοντας πια τίποτα να χάσουν, αποφασίζουν να πετάξουν τα ρούχα τους στη σκηνή.
Striptease (1996)
Πολυδιαφημισμένη τη χρονιά που βγήκε, εξαιτίας των προκλητικών εμφανίσεων της Ντέμι Μουρ, η ταινία του Αντριου Μπέργκμαν δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα υπερβολικό δράμα, με τη Μουρ να υποδύεται τη στρίπερ μάνα που μεγαλώνει μόνη το παιδί της.
Τhe Wrestler (2008)
Στην ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι που έβαλε ξανά τον Μίκι Ρουρκ στον χάρτη των υπολογίσιμων ηθοποιών,
η Μαρίσα Τομέι υποδύεται μια στρίπερ που ουσιαστικά είναι ο πιο κοντινός του άνθρωπος.