Ο Ντάνι ντε Βίτο ποτέ δεν ήθελε να γίνει αστέρι του θεάτρου. Εκανε μαθήματα ηθοποιίας τη δεκαετία του ’60, ενώ παράλληλα σπούδαζε για να γίνει μακιγέρ, κι έπειτα χρησιμοποίησε έργα που παίζονταν εκτός Μπροντγουέι, όπως «Η φωλιά του κούκου», σαν σκαλοπάτι για το Χόλιγουντ. Ηθελε να γίνει διάσημος στο σινεμά και επίσης υποψιαζόταν ότι το παρουσιαστικό του -1,52 ύψος και παχουλός, ένας Ιταλός του Νιου Τζέρσεϊ σε καθρέφτη του λούνα παρκ- θα ήταν πιο αξιοπρόσεκτο εκεί. Σαφώς η εξέλιξη τον δικαίωσε.
Αυτό το καλοκαίρι, όμως, ο Ντε Βίτο αξιοποίησε τα σωματικά και υποκριτικά του προσόντα επί σκηνής, σε μια νέα παραγωγή των «Sunshine Boys», της κωμωδίας που έγραψε ο Νιλ Σάιμον το 1972. Ο 67χρονος Αμερικανός ηθοποιός έχει γοητεύσει κοινό και κριτικούς στο λονδρέζικο Γουέστ Εντ παίζοντας τον Γουίλι Κλαρκ, έναν βετεράνο κωμικό με κοφτερή γλώσσα, αληθινό στραβόξυλο, που συναντιέται με τον πρώην παρτενέρ του στο βαριετέ, τον Αλ Λιούις (τον υποδύεται ο Ρίτσαρντ Γκρίφιθς, τιμημένος με βραβεία Ολίβιε και Τόνι για την ερμηνεία του στο έργο «History Boys») με στόχο να κάνουν μία τελευταία «αναμνηστική» εμφάνιση ως ντουέτο.
Μεταφορά στη Νέα Υόρκη
Η θερμή υποδοχή που είχε το έργο στο Λονδίνο έχει κάνει τους παραγωγούς του να σκέφτονται τη μεταφορά του στη Νέα Υόρκη, κάτι που θα σήμαινε το ντεμπούτο του 67χρονου Ντε Βίτο στο Μπροντγουέι, αλλά μόνο την τελευταία από τις τολμηρές στροφές που έχει κάνει στην καριέρα του. Εχοντας παίξει πλήθος ρόλους σε ταινίες και στην τηλεόραση, που τον έκαναν δημοφιλή στο αμερικανικό και το παγκόσμιο κοινό, τη δεκαετία του ’90 ασχολήθηκε περισσότερο με τη σκηνοθεσία («Χόφα») και την παραγωγή («Pulp Fiction»), για να επιστρέψει στην ηθοποιία «πλήρους απασχόλησης» με την τηλεοπτική σειρά «Sunny», μια μαύρη κωμωδία που σημειώνει μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ.
Τόσο η σειρά «Sunny» όσο και το «Sunshine Boys» κάθε άλλο παρά ασφαλή στοιχήματα ήταν για τη φήμη του: το σίριαλ είχε χαμηλή τηλεθέαση όταν άρχισε να συμμετέχει ο Ντε Βίτο, ενώ στο θέατρο είχε σχεδόν σαράντα χρόνια να παίξει. Είπε «ναι» και στις δύο προτάσεις για τον ίδιο λόγο: είναι το είδος των σκοτεινών κωμικών χαρακτήρων «που μου επιτρέπουν να ακολουθήσω το αστέρι μου».
«Πάντα προσπαθούσα να διαλέγω ρόλους -μεγάλους ρόλους, πολύ μικρούς ρόλους- όπου οι ήρωες βλέπουν από μια παράξενη γωνία τον κόσμο, είναι γεμάτοι ζωή και ενέργεια, εκπέμπουν μια τρελή δόνηση», μας είπε ο Ντε Βίτο στο καμαρίνι του στο θέατρο, που το έχει διακοσμήσει με πόστερ της Τζάνις Τζόπλιν, του Μπρους Σπρίνγκστιν και του Μπομπ Μάρλεϊ.
«Κάποιοι φίλοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι θα επέστρεφα στην τηλεόραση σ’ ένα σίριαλ του καναλιού FX -ήταν αναπάντεχη παραφωνία, είπαν- και έπειτα τους φάνηκε εντελώς απίστευτο ότι θα έπαιζα στο θέατρο», πρόσθεσε. «Ομως, σε αυτό το σημείο της ζωής μου δεν θέλω να πολυσκέφτομαι τα πράγματα. Ξέρω πότε ένας ρόλος είναι ταιριαστός για μένα».
Στο «Sunshine Boys», το «ταίριασμα» αυτό ήταν μια πρόκληση για τον Ντε Βίτο, με δεδομένο το ιστορικό του έργου. Στο αρχικό του ανέβασμα στο Μπροντγουέι, τον Γουίλι Κλαρκ τον είχε ερμηνεύσει ο Τζακ Αλμπερτσον· ο Γουόλτερ Ματάου ήταν υποψήφιος για Οσκαρ πρώτου ρόλου στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου το 1975, ενώ ο Τζορτζ Μπερνς, που ερμήνευσε τον Λιούις, κέρδισε Οσκαρ δεύτερου ανδρικού ρόλου. Το 1996, στην τηλεοπτική διασκευή των «Sunshine Boys», τον Λιούις ερμήνευσε ο Γούντι Αλεν και τον Γουίλι ο Πίτερ Φολκ.
«Σωματική» ερμηνεία
Εκτός από τους σπινθηροβόλους διαλόγους του Σάιμον, το έργο είναι ένα όνειρο για τους ηθοποιούς που δίνουν έμφαση στη «σωματική» ερμηνεία. Ο Ντάνι ντε Βίτο κάνει το κοινό να γελάει ακόμα και όταν απλώς κουνιέται νευρικά καθισμένος στην καρέκλα του, φορώντας τις ριγέ πιζάμες και τα χοντρά γυαλιά του Γουίλι.
Η παράσταση αυτή προσφέρει μια παραλλαγή της οπτικής αντίθεσης που συνέβαλε στη μεγάλη επιτυχία της ταινίας του 1988 «Οι δίδυμοι», όπου ο Ντε Βίτο και ο Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ εμφανίζονταν ως αδέλφια. Στο «The Sunshine Boys» το κεφάλι του Ντε Βίτο φτάνει μέχρι το σαγόνι του Γκρίφιθς (που είναι 1,75) και οι αντίστοιχες κοιλιές τους μοιάζουν συχνά σαν το φεγγάρι και ένα δορυφόρο του σε άβολα κοντινή τροχιά.
Ο Ρίτσαρντ Γκρίφιθς, βετεράνος Βρετανός ηθοποιός με πολλές θεατρικές επιτυχίες στο ενεργητικό του, είπε ότι δεν ήξερε τι να περιμένει από τον συμπρωταγωνιστή του όταν άρχισαν οι πρόβες, σημειώνοντας ότι ο Ντάνι ντε Βίτο «δείχνει μια ανέμελη τελειότητα τεχνικής στο σινεμά, που θα μπορούσε να φαίνεται κάπως υπερβολικά ασφαλής, κάπως παράταιρη για τη σκηνή». Αντί γι’ αυτό, δημιούργησε μια περσόνα για τον Γουίλι που θύμισε στον Γκρίφιθς την κινηματογραφική εκδοχή της «Φωλιάς του κούκου», όπου ο Ντε Βίτο ερμήνευσε έναν σχεδόν σιωπηλό, γλυκύτατα νηπιακό τρόφιμο του ψυχιατρείου (είχε παίξει τον ίδιο ρόλο, τον κ. Μαρτίνι, σε θέατρο εκτός Μπροντγουέι στις αρχές της δεκαετίας του ’70).
«Ο Ντάνι δημιούργησε έναν ολόκληρο κόσμο για τον κ. Μαρτίνι που δεν είχε σε τίποτα να κάνει με τις λέξεις, και το ίδιο έκανε με τον Γουίλι», είπε ο Ρ. Γκρίφιθς. «Είναι ξεκαρδιστικός ακόμα και όταν στέκεται ακίνητος, και μπορεί με μεγάλη άνεση να κάνει ωραίους μικρούς αυτοσχεδιασμούς την κάθε στιγμή».
«Ημουν ανήσυχος»
Ο ρόλος προτάθηκε στον Ντε Βίτο χωρίς να έχει προηγηθεί οντισιόν, όταν η παραγωγός Σόνια Φρίντμαν και ο Ρίτσαρντ Γκρίφιθς συζητούσαν για το ανέβασμα του έργου. Οταν γίνονταν οι πρόβες, ο Ντάνι ντε Βίτο απέφευγε τις παρέες προτιμώντας να μένει μόνος στο διαμέρισμά του, αποθαρρύνοντας ακόμα και τις επισκέψεις από την οικογένειά του. «Ημουν ανήσυχος γιατί είχα πολλά χρόνια να βγω στη σκηνή και ήθελα να βρίσκομαι στον δικό μου χώρο, ώστε να μπορώ να συγκεντρωθώ απόλυτα», είπε. «Το ότι έμεινα μόνος με βοήθησε να καταλάβω πόσο απελπισμένος είναι ο Γουίλι, και αυτό ήταν σημαντικό, γιατί πιστεύω ότι το έργο είναι πολύ αστείο και πολύ θλιμμένο ταυτόχρονα».
Η μεταφορά του «Sunshine Boys» στο Μπροντγουέι είναι κάτι που ο Ντάνι ντε Βίτο αντιμετωπίζει θετικά, πιστεύοντας ότι η ερμηνεία του ρόλου του θα είχε νόημα γι’ αυτόν εκεί. «Δεν θα ήθελα να πάω στη Νέα Υόρκη με κάτι επιπόλαιο, με μια σαχλαμάρα», είπε. «Υπάρχει κάποια θλίψη στη σχέση μεταξύ αυτών των δύο ανθρώπων που εμένα με άγγιξε, και πιστεύω ότι θα προκαλούσε έκπληξη στο αμερικανικό κοινό, που μπορεί να έχει άλλες προσδοκίες από μία κωμωδία του Νιλ Σάιμον – και από μένα».