Οι επιχειρήσεις ελέγχου της παράνομης λαθρομετανάστευσης στο κέντρο της Αθήνας με την κωδική (κατά άλλους κωμική) ονομασία «Ξένιος Ζευς» είναι λογικό να προκαλούν αντιδράσεις σε μια κοινωνία που χρόνια τώρα έμαθε να ενσωματώνει αβίαστα και μηχανιστικά στην καθημερινότητά της τη διαρκή υποβάθμιση και αισθητική-λειτουργική κατάπτωση του κέντρου της πόλης στην οποία ζει και εργάζεται.
Πολλοί ήταν εκείνοι που βιάστηκαν να μιλήσουν για ένα άνευ προηγουμένου «πογκρόμ εναντίον ανήμπορων ανθρώπων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα». Αλλοι μίλησαν για επικοινωνιακό φιάσκο της κυβέρνησης που δεν θα λύσει το πρόβλημα και που το μόνο που κάνει είναι «να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα πραγματικά προβλήματα».
Μακριά όμως από ιδεολογικές τοποθετήσεις και πολιτικές σκοπιμότητες όσων διαχρονικά εκμεταλλεύονται την υπόθεση, οι ανάγκες των πολιτών είναι επιτακτικές και το πρόβλημα δεν μπορεί να παραμένει καταχωνιασμένο σε συρτάρια υπουργών. Για αυτό και πρέπει να επιστρατεύσουμε την κοινή λογική που λέει: Είναι ή δεν είναι απαραίτητες για την ίδια την επιβίωση του κέντρου της Αθήνας και για τους εναπομείναντες ηρωικούς κατοίκους του οι επιχειρήσεις εντοπισμού, σύλληψης και απέλασης των παράνομων λαθρομεταναστών; Είναι ή δεν είναι σύμφυτη με την ίδια την έννοια της δημόσιας υγείας αλλά και του δημοσίου καθήκοντος εκ μέρους της Πολιτείας οι τρώγλες-διαμερίσματα να σφραγιστούν, η πλατεία Ομονοίας να ξαναγίνει πραγματική πλατεία από «πάρκο εγκλήματος» που είναι σήμερα, το κέντρο της πόλης να ξαναγίνει προσβάσιμο για τους απλούς πολίτες που θέλουν να περπατήσουν χωρίς να νιώθουν βλέμματα τριγύρω τους να εστιάζουν στις τσάντες και στα πορτοφόλια τους; Είναι ή δεν είναι αδήριτη η ανάγκη για επιστροφή των κατοίκων στις παλιές τους γειτονιές;
Τα ερωτήματα αυτά έχουν απαντηθεί ήδη από τους πολίτες, από τους καθημερινούς θεατές του αισθητικού και λειτουργικού «εκβαρβαρισμού» του κέντρου της πόλης των Αθηνών. Ο «Ξένιος Ζευς» αυτό που κάνει είναι να μετατρέπει την κοινή λογική σε πράξη. Και μας αποκαλύπτει ότι τα πάντα τελικά είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης. Οταν το κράτος αποφασίσει να λειτουργήσει, όταν οι νόμιμες αρχές τήρησης της τάξης ενεργοποιηθούν από τις πολιτικές ηγεσίες, τότε τα προβλήματα της καθημερινότητας μπορούν να αντιμετωπιστούν άμεσα και αποτελεσματικά. Και όταν αυτό επιτευχθεί, ούτε πολιτοφύλακες θα χρειάζονται ούτε ακροαριστερές και ακροδεξιές κορώνες θα βρίσκουν χώρο να εκφράζουν τα δικά τους παραληρήματα.
Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αρνείται να πιστέψει ότι η επιχείρηση αυτή μπορεί να έχει απτά αποτελέσματα. Πολλοί είναι εκείνοι που λένε «δεν βαριέσαι, σε ένα μήνα πάλι στο ίδιο σημείο θα βρισκόμαστε, επομένως δεν υπάρχει λόγος να προσπαθούμε». Οταν μια Πολιτεία σε απογοητεύει καθημερινά, η στάση αυτή δικαιολογείται. Η Ιστορία όμως διδάσκει. Αν αυτή η λογική διαπερνούσε τους Αθηναίους τη στιγμή που αποφάσιζαν να χτίσουν τον Παρθενώνα, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι θα εγκατέλειπαν το μεγαλεπήβολο σχέδιό τους. Θα ήταν πεπεισμένοι ότι και ο Παρθενώνας θα γκρεμιζόταν όπως και ο προηγούμενος ναός που βρισκόταν στη θέση του. Με τέτοια λογική, Παρθενώνας δεν θα χτιζόταν. Τι προτιμάμε λοιπόν; Να «χτίσουμε έναν νέο Παρθενώνα» ή να βλέπουμε μοιρολατρικά την πόλη μας να καταρρέει;
* Ο κ. Ομηρος Δ. Τσάπαλος είναι πολιτικός επιστήμονας.