Είναι χαρακτηριστικό της θέσης την οποία δίνει η ελληνική κοινωνία στη μουσική, ότι σχεδόν έναν αιώνα μετά την πρώτη παρουσίασή του, ο δημοφιλέστατος «Βαφτιστικός» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη δεν έχει ηχογραφηθεί πλήρως ούτε μία φορά, ότι δεν βρέθηκε ένας επιχειρηματίας διατεθειμένος να επενδύσει στην εμπορική επιτυχία του μελωδικότατου έργου.
Την παράδοση της ελληνικής οπερέτας και ιδιαίτερα του «Βαφτιστικού» κρατά ζωντανή η Εθνική Λυρική Σκηνή, από τότε που ενέταξε το έργο στο δραματολόγιό της, τον Ιούλιο του 1946 με τους Ανθή Ζαχαράτου, Λέλα Ζωγράφου και Πέτρο Επιτροπάκη: Οι λιγοστές ηχογραφήσεις που πραγματοποίησαν, τεκμηριώνουν την ποιότητα της τέχνης τους. Ηταν και πάλι η Λυρική, η οποία τον Δεκέμβριο του 1994 παρουσίασε τον «Βαφτιστικό» με πλήρες το κείμενο και σε ενορχήστρωση, η οποία αποδίδεται στον Νίκο Σκαλκώτα.
Αυτή τη φορά, για τη συμπαραγωγή Φεστιβάλ Αθηνών και Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, ο αρχιμουσικός Γιώργος Πέτρου στράφηκε στην αυθεντική ενορχήστρωση του 1918 και το αποτέλεσμα ήταν πράγματι εντυπωσιακό, καθώς η γνωστή μουσική ακούστηκε πιο διάφανη, με περισσότερα χρώματα. Στις 3 Ιουλίου, στην αίθουσα Τριάντη, η Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής απέδωσε το έργο ανάλαφρα και με παλμό, ενώ ξεχώρισε ο εξάρχων Σέρτζιου Ναστάζα, εντυπωσιακός στα σολιστικά μέρη.
Ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου μετέφερε ελαφρά τον ιστορικό χρόνο της πλοκής μονάχα χάριν των κοστουμιών και οδήγησε το κωμικό στοιχείο με στυλιζαρισμένο τρόπο στα όρια της παρωδίας, ώστε το θέαμα να είναι ταυτόχρονα η παράσταση και ο σχολιασμός της έναν αιώνα αργότερα. Η γελοιογραφική απόδοση υποστηρίχθηκε επιτυχέστερα από τον ηθοποιό Ταξιάρχη Χάνο, πληθωρικό στον ρόλο του γλοιώδους Συνταγματάρχη και λιγότερο από τον Θανάση Τσαλταμπάση, αμήχανο στον ρόλο του πραγματικού «βαφτιστικού».
Η υψίφωνος Τζίνα Φωτεινοπούλου διαθέτει ό,τι χρειάζεται μία καλή Βιβίκα, η μεσόφωνος Ειρήνη Καράγιαννη υπήρξε απολαυστική στον κωμικό ρόλο της Κικής. Ισορροπημένο ήταν το δίδυμο των τενόρων, του Γιάννη Χριστόπουλου ως Χαρμίδη και του Δημήτρη Ναλμπάντη ως Ζαχαρούλη. Οι έξυπνες χορογραφίες του Ισίδωρου Σιδέρη χρειάζονταν καλύτερο συντονισμό, τα κοστούμια της Μαρί Νοέλ Σεμέ ήσαν καλαίσθητα, τα σκηνικά της ίδιας, υποτυπώδη. Επιτυχημένη η ιδέα με τα νοσταλγικά «ενθύμια» που περνούσαν από τη σκηνή, αμήχανη η υλοποίησή της.