Η διαδρομή Πάτρα – Κυλλήνη είναι από τις πιο δύσκολες αλλά και τις πιο άχαρες. Αυτή τη φορά με ακόμη περισσότερα σκουπίδια, χαρτιά και πλαστικά μπουκάλια, ό, τι εκτοξεύουν οι Ελληνες οδηγοί και δεν μαζεύουν ποτέ οι αρμόδιοι. Οσο για τις διαφημιστικές αφίσες των καλλιτεχνών που κάνουν τον γύρο της χώρας μέσα στη γενικότερη αναδουλειά, βρωμίζουν ακόμη περισσότερο τη γενική εικόνα.
Μα και η έξοδος της Αττικής οδού προς τη Ραφήνα στην επιστροφή είναι ακόμη χειρότερη. Μια οπτική σύγχυση για τον οδηγό και ακόμη περισσότερο γι’ αυτόν που δεν γνωρίζει την περιοχή. Στις παράνομες ταμπέλες για κάθε παραλιακό κλαμπ που ξεφύτρωσε αυτό το καλοκαίρι μέχρι τη Νέα Μάκρη, προστέθηκε και μια ολόκληρη σειρά από χρωματιστές ψάθινες καρέκλες που υψώνονται σαν σκιάχτρα όπως τις έστησε ο ιδιοκτήτης καταστήματος στη Λ. Μαραθώνος.
Σιγά μην είναι οι μοναδικές παραφωνίες στη γενική παραίτηση που φουντώνει παντού. Στους μονόδρομους καθημερινά αυξάνονται οι οδηγοί που οδηγούν παράνομα θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή των άλλων, όχι μόνο στα νησιά αλλά και στις παραθαλάσσιες περιοχές της Αττικής, ενώ το εμπόριο με τις ξαπλώστρες και τους καφέδες χωρίς αποδείξεις γίνεται πια καθεστώς. «Τι τις θέλεις;» είναι η απαξιωτική ερώτηση όταν τις ζητάς.
Μια χώρα που καταρρέει. Ακόμη και στους οδοδείκτες και στα σήματα κυκλοφορίας στους δρόμους, τα οποία βάλθηκαν κάποιοι να λερώσουν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ξέρεις πού επιτρέπεται να στρίψεις.
Η αδιαφορία για τον διπλανό μας, ένα έλλειμμα καθημερινού πολιτισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης, δεν είναι καινούργιο φαινόμενο στην Ελλάδα. Μόνο που τώρα πια περιέχει και την απειλή. Και φυσικά την περιφρόνηση του νόμου, τη δικαίωση της παραβατικότητας.
Πριν από λίγο καιρό ο καθηγητής Εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης έλεγε ότι δεν βάλαμε μυαλό από την κρίση. Σαν να ανυπομονούμε να τελειώσει, όχι για να συμπεριφερθούμε διαφορετικά, αλλά για να κάνουμε τα ίδια. Επισήμανε ότι ο καθένας σήμερα «αδικεί έχοντας συνείδηση δικαίου». Αλλά δεν μπορεί να υπάρχουν δέκα εκατομμύρια δικαιώματα, υπάρχουν και υποχρεώσεις.
Είναι η συμπεριφορά μιας κοινωνίας της οποίας ο ιστός διαλύεται. Μια συμπεριφορά που λέει ότι για όλα φταίνε οι άλλοι. Και επειδή όλοι μας αδικούν, θα αδικήσουμε και εμείς τους πάντες. Κι αν όλα αυτά συμβαίνουν όσο ακόμη το ελληνικό καλοκαίρι εξακολουθεί να μας ανακουφίζει, τρομάζει κανείς στη σκέψη τι θα συμβεί από τον χειμώνα που τα πράγματα -όλοι μας απειλούν- θα αγριέψουν.