ΚΡΙΤΙΚΗ ΧΟΡΟΥ. Οτι θα έβλεπα το Ηρώδειο τίγκα για μια χορευτική παράσταση (μια ακόμη της κίνησης που γενικά αποκαλείται «σύγχρονος» όχι «μοντέρνος» χορός) μέσα στον καύσωνα και στριμωγμένη ανάμεσα στην «Πρώτη Υλη» ενός Παπαϊωάννου και των Μπαλέτων του Περμ υπό τη διεύθυνση ενός Κουρεντζή, ε, αυτό έπρεπε να ζήσω να το δω! Ανακάλεσα τον μεγάλο Μερς Κάνινγκχαμ το 1976 στον ίδιο χώρο με τις κερκίδες άδειες και πάλλευκες σαν απολιθωμένος σκελετός προϊστορικού τέρατος.
Αυτά τα 35 χρόνια να υπήρξαν τόσο καθοριστικά στην «εκπαίδευση» των νεότερων γενιών ως προς τα σύγχρονα χορευτικά κινήματα; Τόση πληροφόρηση; Η Σάσα Βαλτζ μπορεί να θεωρείται (μη υπαρχούσης άλλης) διάδοχος της Πίνα Μπάους (ε, και;) αλλά δεν «παίζει» σαν όνομα εδώ. Ή μήπως όχι; «Continu», λοιπόν, «Συνεχόμενο» ή, όπως εγράφη, «Αέναη κίνηση» – προσωπικά βρήκα το διμερές αυτό έντονο χορογράφημα πολύ μακρύ για τον εμβληματικό τίτλο του.
Το 1ο μέρος, στα «μαύρα», έμοιαζε να αποτελεί μια νέα άποψη στην «Ιεροτελεστία της Ανοιξης» του Στραβίνσκι (κατά Νιζίνσκι, Μπεζάρ, Νοϊμάγερ, Μπάους κ. ά.) απλώς με άλλη μουσική συνοδεία. Βέβαια τώρα είχαμε εξπρεσιονιστικές παρεμβάσεις στα χορο-βήματα και σχεδιαγράμματα (η mittel Europa δεν θα τις ξεπεράσει, πιστεύω, ποτέ) αλλά και ένα απαιτούμενο angst.
Είχαμε ακόμη μηχανιστικές κινήσεις και μετακινήσεις στον χώρο αλλά και «κλασικά» προηγούμενα στις σχηματοποιούμενες και αποσχηματιζόμενες με νεοκλασικές παρεμβάσεις δομές.
Εξοχα όλα, ταιριαστά με τους «άγριους» μουσικούς ήχους και απόηχους των Ξενάκη και Βαρέζε. Το 2ο «λευκό» μέρος φάνηκε να έρχεται ως «λυτρωτής».
Δυστυχώς, απλώς επανέλαβε τα του «μαύρου», καταλήγοντας έπειτα από ένα ζωγράφισμα του άσπρου πατώματος από τις μπογιατισμένες πατούσες των χορευτών, στο λυτρωτικό φινάλε με υπόκρουση Μότσαρτ. Ε, ναι, πια! (Ηρώδειο 11/7).