Οταν σκεφτόμουν ένα κείμενο για το «Τσάι» και τη σχέση του με την Αθήνα, είχα ένα δίλημμα. Πώς να περιγράψω αυτό που επιδιώκαμε με την προσπάθεια χωρίς να κάνω αγοραία διαφήμιση. Ο φίλος μου ο Αλέξανδρος ο Γκουσιάρης (καλός μελισσοκόμος) μου έδωσε τη λύση περιγράφοντας τι σημαίνει το «Τσάι» γι’ αυτόν. Να τι μου έγραψε: «Ενας χώρος όπου, στο μέτρο του δυνατού, αγγίζονται δυο πανάρχαιοι μακρινοί μεταξύ τους πολιτισμοί. Αυτός της Κίνας και Απω Ανατολής με τον ελληνικό. Είναι προφανές ότι σε μια τσαγερία οι ανατολικοί πολιτισμοί συμμετέχουν με τα τσάγια τους, που η παρουσία τους στην εξέλιξη του «σύγχρονου κόσμου» είναι πλέον αδιαμφισβήτητη.
Το πολύ ενδιαφέρον σημείο ανάλυσης και προσοχής είναι η συμμετοχή του «δικού μας» πολιτισμού στην τομή, στο άγγιγμα, αυτής της συνεύρεσης. Δεν είναι αισθητικός, χωροταξικός ή μυθοπλαστικός. Είναι αξιακός. Ενας χώρος όπου η ευγένεια, η απλότητα, η γενναιοδωρία, η ταπεινότητα, το χιούμορ, η καλή πίστη περισσεύουν, οδηγούν σχεδόν υποχρεωτικά στη φιλία, οπότε και στην ασφάλεια όμορφων και ήρεμων στιγμών μέσα στην απίστευτα βίαιη βουή μιας δύσκολης πόλης. Ενας χώρος με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορεί παρά να σε οδηγήσει σε ελεύθερες σκέψεις, χωρίς την πίεση της όποιας περιχαρακωτικής κριτικής, να σε γαληνέψει και εντέλει να σε αναγκάσει να χαμογελάσεις ανοίγοντας την πόρτα της εξόδου. Εισόδου στον «αληθινό κόσμο της Αθήνας»».
Πράγματι, κάτι τέτοιο είχαμε στο μυαλό μας. Δεν ήταν για όλους εμάς που στήσαμε αυτή την ιστορία (με όλη τη σημασία της λέξης) ακόμη μία επιχείρηση. Το τσάι, μια πολύ παλιά επιλογή (που ξεκίνησε ως επιχείρηση και εξελίχθηκε σε σχέση ζωής), θα γινόταν το όχημα για να κάνουμε μια πρόταση χώρου μαζικής παρουσίας ανθρώπων με μια διαφορετική οπτική γωνία. Και αυτό θέλαμε να το πετύχουμε μέσω της προσπάθειας να φέρουμε το τσάι (το πιο παλαιό ρόφημα στον κόσμο) πιο κοντά στον Αθηναίο πολίτη (γνώστη ή όχι).
Ετσι λοιπόν, μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε πραγματικότητα την αντίληψή μας ότι τέτοιου είδους επιχειρήσεις πρέπει να προσφέρουν στους πελάτες τους υπηρεσίες αντίστοιχες με τις απαιτήσεις τους (βασικό ζητούμενο, αλλά όχι αυτονόητο στη χώρα μας).
Ακόμη, η «ασφάλεια των στιγμών» και η φιλική συμπεριφορά ποτέ δεν ήταν στις προτεραιότητες των δημόσιων χώρων κάθε είδους. Για μας και τα δύο ήταν σημεία εκκίνησης. Τα θεωρούσαμε πάντα ως μια ελάχιστη ανταπόδοση στους φίλους που μας επιλέγουν για να περάσουν μια-δυο ώρες από τον χρόνο τους. Η εξέλιξη της κατάστασης στο κέντρο της Αθήνας τα τελευταία χρόνια δικαίωσε την ιδέα μας. Προϊούσα ερήμωση, διασκέδαση για τις μάζες και πλήρης έλλειψη σεβασμού στον διπλανό μας είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της καθημερινότητάς μας.
Βέβαια οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι κάτι έχει αρχίσει σιγά σιγά να αλλάζει. Η κρίση σε συνδυασμό με την αναζήτηση εναλλακτικών (όχι όμως και γραφικών) λύσεων οδήγησε πολλούς χώρους σε παρόμοιους δρόμους.
Παρά τις τεράστιες δυσκολίες (επιχειρηματικά έχουμε ξεπεράσει προ πολλού τα όριά μας), εμείς θα συνεχίσουμε στον δρόμο της επιβίωσης του κέντρου της πόλης.
Και έχουμε ένα πολύ ισχυρό κίνητρο, μαζί με την ισχυρή μας πεποίθηση ότι βαδίζουμε στον σωστό δρόμο. Τα διάφορα σχόλια των φίλων μας μάς εμψυχώνουν και μας κολακεύουν βαθιά.
Και κάτι τελευταίο: Σαν πρώτο βήμα προς τον σεβασμό του διπλανού μας, σβήνουμε το τσιγάρο στους δημόσιους χώρους.
* Ο κ. Σάκης Παπαθεοδώρου είναι ο ιδιοκτήτης του μπιστρό «Το Τσάι» στο Κολωνάκι.