Τα 85 του χρόνια γιόρτασε ο Σουηδός αρχιμουσικός Χέρμπερτ Μπλόμστετ στις 11 Ιουλίου στην Αθήνα, διευθύνοντας στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης σε έργα Μότσαρτ και Μπετόβεν. Η συναυλία αποτελούσε προγραμματισμένη εκδήλωση τουριστικής κρουαζιέρας στη Μεσόγειο, αλλά μέρος των θέσεων διατέθηκε εκτάκτως στο αθηναϊκό κοινό.
Η βραδιά περιελάμβανε αρχικά το ανάλαφρο πέμπτο Κοντσέρτο για βιολί του Μότσαρτ με σολίστα τον εξάρχοντα της ορχήστρας Ράινερ Χόνεκ και στη συνέχεια τη συναρπαστική τρίτη Συμφωνία του Μπετόβεν, την «Ηρωική». Ηταν πραγματική απόλαυση να ακούει κανείς απλά και μόνο τον τόσο καλλιεργημένο ήχο αυτής της ορχήστρας, έστω και αν υπήρχε η αίσθηση δύο αναγνώσεων ρουτίνας, χωρίς ιδιαίτερο στίγμα.
Το Κοντσέρτο του Μότσαρτ ενδέχεται να επελέγη ως «συναφές προς την κρουαζιέρα», λόγω του τμήματος με «τουρκικό» χρώμα στο τρίτο μέρος του. Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα από τα δημοφιλέστερα κοντσέρτα για βιολί και ξεχωρίζει όχι μόνον για τη μελωδικότητά του αλλά και για το χιούμορ, τα κωμικά στοιχεία της γραφής και την περιπαικτική διάθεση, ειδικά στο τελευταίο μέρος. Ολα αποδόθηκαν, αλλά όλα ακούστηκαν αμβλυμένα, χωρίς τις απαραίτητες εκείνες αιχμές που θα τους έδιναν σαφή και διακριτό χαρακτήρα. Χωρίς να είναι δεξιοτεχνικά άμεμπτος, ο Χόνεκ απέδωσε πολύ καλά το σολιστικό μέρος, φανερώνοντας γνώση του ύφους.
Η «Ηρωική» Συμφωνία ανήκει στα συγκλονιστικότερα έργα του ρεπερτορίου, όχι μόνον λόγω της κρίσιμης θέσης της στην ιστορία του είδους, καθώς βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ κλασικισμού και ρομαντισμού, συγκεφαλαιώνοντας με ώριμο τρόπο τις κατακτήσεις του πρώτου και ανοίγοντας τον δρόμο για την ορμητική επέλαση του δεύτερου.
Ο Μπλόμστετ, που διηύθυνε το έργο από μνήμης, απέδωσε τα πρώτα μουσικά μέτρα ζωηρά και με νεύρο, αναδεικνύοντας τον επαναστατικό χαρακτήρα του έργου. Η συνέχεια, πάντοτε σε υψηλό επίπεδο, αποδείχθηκε λιγότερο ενδιαφέρουσα, καθώς ειδικά στα μεσαία μέρη έμοιαζε να χάνεται η εσωτερική ένταση της μουσικής. Είχε να θαυμάσει κανείς, πάντως, λεπτομέρειες όπως το εκφραστικό όμποε κατά το «πένθιμο εμβατήριο», τη «φανφάρα» των κόρνων στο τρίτο μέρος και το αέρινο φλάουτο στο τελευταίο. Στο τελικό μέρος η διάθεση ζωήρεψε πάλι, και η Συμφωνία οδηγήθηκε στην αναμενόμενη εντυπωσιακή κατάληξή της.