Προ-βολες

1' 54" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Να πω ότι άνοιξα την τηλεόραση με σκοπό να δω το αφιέρωμα της εκπομπής «Μονά ζυγά δικά σας» στον Βασίλη Χριστόπουλο και τους καλεσμένους του, θα ήταν ψέμα. Τυχαία σταμάτησα στο κρατικό κανάλι και με μαγνήτισε η εκπομπή ώς το τέλος.

Δεν ήταν μόνο ο ταλαντούχος και επικοινωνιακός 36χρονος μαέστρος -ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών- που μιλούσε για τα επαγγελματικά του βήματα εντός και εκτός Ελλάδας, τους στόχους που έβαλε από μικρός, τα εμπόδια στην πορεία και την αναγνώριση. Αλλά και οι φίλοι και συνεργάτες του, μουσικοί σημαντικοί όλοι τους, νέοι οι περισσότεροι, άγνωστοι στο ευρύ κοινό που συνηθίζει να καταναλώνει άλλα πρόσωπα στην τηλεόραση και τα περιοδικά. Δημήτρης Βάμβας (όμποε), Γιώργος Πέτρου (πιάνο), Θανάσης Αποστολόπουλος (πιάνο), Δημήτρης Δεσύλλας (κρουστά), Σίμος Παπάνας (βιολί), Δημήτρης Χανδράκης (βιολί, εξάρχων της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης), Χαράλαμπος Γωγιός (συνθέτης). Μαζί και η ηθοποιός Κερασία Σαμαρά που έδωσε μια άλλη διάσταση για το πώς μπορούν να συνεργαστούν εκπρόσωποι διαφορετικών τεχνών και στο δεύτερο μέρος η σκηνοθέτις Μαριάννα Κάλμπαρη.

Το να αφοσιώνεσαι στην κλασική μουσική σήμερα στην Ελλάδα είναι μια απόφαση αυταπάρνησης. Ενας μικρός ηρωισμός. Με την έννοια ότι ζούμε σε μια χώρα που όχι μόνο δεν στηρίζει, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της πολεμά την κλασική. Από το επίσημο κράτος με την ασυνάρτητη πολιτική του (μουσική παιδεία, ορχήστρες), μέχρι τον καθημερινό πολιτισμό που συχνά μόνο πολιτισμός δεν είναι.

Οι νέοι μουσικοί της κλασικής αντιμετωπίζονται με συγκατάβαση, άγνοια για το αντικείμενο της εργασίας τους και τις θυσίες τους (πειθαρχία, σκληρή δουλειά με πολύωρες πρόβες, γνώση, θέσεις στις ορχήστρες που λιγοστεύουν, μεγάλα έξοδα για αγορά και συντήρηση μουσικών οργάνων κ.ά.). Και όπως είναι αναμενόμενο, η κρίση επιδεινώνει τα προβλήματα και στον δικό τους χώρο. Αναρχος από την ασυδοσία πολλών ωδείων, τις αυταπάτες, τα ταλέντα που δεν έχουν ορχήστρες νέων.

Είναι όμως αισιόδοξο ότι πολλά παιδιά επιμένουν. Φτιάχνουν τρίο, κουαρτέτα και άλλα μικρά σχήματα, συνεχίζουν με το οικογενειακό υστέρημα τις σπουδές τους στο εξωτερικό, γίνονται αποδεκτοί σε ξένες μουσικές απαιτητικές κοινότητες, ενώ για τη χώρα τους (πολιτεία και κοινό) είναι αόρατοι.

Και χρειάζεται τελικά μια εκπομπή, ένα τυχαίο ζάπινγκ, σε μια επανάληψη, για να δεις και το ανθρώπινο στοιχείο αυτών των παιδιών. Τις προσωπικές τους ιστορίες, τι θυσιάζουν, τι αγαπάνε, την καλλιέργειά τους -καθρεφτίζεται σε κάθε τους κουβέντα-, την ντροπαλοσύνη τους γιατί δεν έχουν συνηθίσει να τους προβάλλουν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή