Μόσχα, 1932. Παρακολουθούμε τις εκδηλώσεις για τη 15η επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, οι οποίες πραγματοποιούνται στα σκαλιά του Μεγάρου των Σοβιέτ. Την προσοχή του κοινού τραβά ο Οράνγκο, διασταύρωση ανθρώπου και πιθήκου, που εκτίθεται στο κλουβί του. Μουσικοί και ηθοποιοί διηγούνται την ιστορία του. Ο πρόλογος ολοκληρώνεται, η όπερα αρχίζει.
Ο πρόλογος από τον «Οράνγκο» είναι ό, τι σώθηκε από τη σατιρική όπερα του Ντμίτρι Σοστακόβιτς, η οποία γράφηκε το 1932 κατά παραγγελία του θεάτρου Μπολσόι της Μόσχας με αφορμή τη 15η επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης. Εγκαταλείφθηκε για λόγους οι οποίοι παραμένουν ασαφείς, αλλά σχετίζονται με την αποφασιστική στροφή στην πολιτιστική πολιτική του σταλινικού καθεστώτος προς «παραδοσιακές» αξίες. Η παρτιτούρα για φωνή και πιάνο εντοπίστηκε το 2004. Δύο χρόνια αργότερα ενορχηστρώθηκε και το 2011 παρουσιάστηκε και ηχογραφήθηκε από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λος Αντζελες υπό τον Εζα-Πέκα Σαλόνεν.
Το ποιητικό κείμενο των Αλεξέι Τολστόι και Αλεξάντρ Σταρτσακόφ σατιρίζει την εποχή και κυρίως τον δυτικό πολιτισμό. Η εργαστηριακή ένωση ανθρώπου με ζώο ήταν αγαπητό θέμα στις τέχνες της εποχής: Η σατιρική «Καρδιά ενός σκύλου» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ είχε δημοσιευτεί το 1925. Τον πιθηκάνθρωπο Οράνγκο δημιούργησε Γάλλος βιολόγος. Είκοσι χρόνια αργότερα, στο Παρίσι το πλάσμα πιάνει δουλειά σε εφημερίδα, της οποίας, σταδιακά, γίνεται ιδιοκτήτης μέσα από διάφορες απάτες και εκβιασμούς. Θερμός αντικομμουνιστής, ο Οράνγκο αποκτά τεράστια πολιτική και οικονομική ισχύ. Οταν αποπειράται να βιάσει την κόρη του δημιουργού του, αποκαλύπτεται η πραγματική του ταυτότητα. Προστρέχει στην καθολική εκκλησία, αναζητώντας την προστασία της, αλλά ο πάπας τού την αρνείται. Σταδιακά, ο Οράνγκο μοιάζει όλο και περισσότερο με πίθηκο. Τότε, η σοβιετική σύζυγός του, τον πουλά σε τσίρκο στη Μόσχα, όπου τον συναντούμε στην αρχή της όπερας.
Μουσική διονυσιακής δύναμης, ανάλογης έργων όπως το μπαλέτο «Το μπουλόνι» και η όπερα «Λαίδη Μάκμπεθ του Μτσενσκ», τα οποία ανήκουν στην ίδια εποχή, αποδίδεται με ένταση από τους μονωδούς, την ορχήστρα και τον Σαλόνεν. Στον δίσκο, ο τριαντάλεπτος πρόλογος ζευγαρώνεται με την τέταρτη Συμφωνία του Σοστακόβιτς, την οποία ο συνθέτης, τρομοκρατημένος από το καθεστώς, κράτησε στο συρτάρι επί ένα τέταρτο του αιώνα.