Ως Αθηναίοι έχουμε «εμπειρία» όσον αφορά τις διαδηλώσεις και την ατμόσφαιρα που δημιουργείται κατά τη διάρκειά τους στο κέντρο της πόλης. Από τις συγκεντρώσεις συγκεκριμένων ομάδων με συγκεκριμένα αιτήματα, μπροστά σε συγκεκριμένα δημόσια κτίρια, σε μεγαλύτερες μάζες, οργανωμένες μέσω των κοινωνικών δικτύων. Το πρωί στο ραδιόφωνο εκλαμβάνουμε ως πολυτέλεια τον σπάνιο τίτλο του δελτίου κίνησης: «όλα ρέουν κανονικά στις κεντρικές αρτηρίες της πόλης». Ανεξαρτήτως αν κατά περίπτωση μοιραζόμαστε τις ανησυχίες και την απελπισία εκείνων που αποφάσισαν να κατέβουν στους δρόμους, το έχουμε πάρει απόφαση ότι μία από τις βασικές και σχεδόν καθημερινές λειτουργείες της πόλης μας είναι να προσφέρει μια πλατφόρμα διαμαρτυρίας και έκφρασης. Γνωρίζουμε άλλες οδούς πέραν της Βασ. Σοφίας και της Αμαλίας, ξέρουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας στο κέντρο μέσω Κηφισού. Περνάμε και ως πεζοί τον κλοιό των αστυνομικών, και η ζωή συνεχίζεται.
Οταν έρχεται το καλοκαίρι ανησυχούμε λίγο για τους τουρίστες αλλά όχι και τόσο. Περισσότερο ασχολούμαστε με τη δυσφήμηση των ξένων μέσων ενημέρωσης και τις συνέπειες που μπορεί να έχει σε σχέση με εκείνους τους τουρίστες που θα έρθουν αλλά δεν είναι ακόμη εδώ. Η ματιά των ξένων μίντια είναι μια ματιά οριενταλισμού, που θυμίζει την τέχνη του Ζερόμ και του Ντελακρουά τον 19ο αιώνα: η Ανατολή εικονογραφημένη από τη Δύση, με ρομαντισμό αλλά και μια προειδοποιητική απόσταση. Απλά σήμερα, η έννοια της «Ανατολής» συμπεριλαμβάνει όλο τον ευρωπαϊκό Νότο.
Πριν από δέκα μέρες, ο ανταποκριτής του BBC στη Μαδρίτη περιέγραφε την κατάσταση στην ισπανική πρωτεύουσα ως eerie (στα ελληνικά, «απόκοσμη»). Η λέξη πέρασε και στον τίτλο της είδησης και τώρα, δέκα μέρες μετά τις διαδηλώσεις των indignados στο κέντρο της Μαδρίτης στις 25 Σεπτεμβρίου, το «απόκοσμο» είναι και αυτό που μένει. Για εκείνους που δεν ήταν εκεί. Γιατί για τον Αθηναίο πολίτη που έτυχε να είναι εκείνο το εικοσιτετράωρο στην ισπανική πρωτεύουσα, η εμπειρία ήταν μία από τα ίδια. Ναι, ο ήχος του ελικόπτερου που αιωρείτο σταθερά σαν γεράκι πάνω από το Πασέο ντελ Πράντο σού δημιουργούσε ένα αίσθημα επιφυλακής, και γενικότερα θύμιζε επεισόδιο CSI και όχι την κλασική αθηναϊκή διαδήλωση. Αλλά πέραν των συμπλοκών που έγιναν έξω από τη Βουλή νωρίς το βράδυ (και στις οποίες τραυματίστηκαν τριάντα περίπου άνθρωποι), οι Μαδριλένοι που δεν συμμετείχαν στις διαδηλώσεις έδειχναν μια παρόμοια με τους Αθηναίους ψυχραιμία, σχεδόν αδιαφορία για το «ξεβόλεμά» τους. Πιο πειθαρχημένοι από εμάς, δέχονταν ότι ούτε οι πεζοί επιτρέπεται να κυκλοφορούν στις αποκλεισμένες από τους αστυνομικούς ζώνες, και για να φτάσουν στον προορισμό τους στο διπλανό τετράγωνο περπατούσαν ένα επιπλέον δεκάλεπτο. Αλλά μέχρι εκεί.
Εχουμε μάθει τελευταία να ζούμε σε ένα είδος ήπιας «εμπόλεμης» ζώνης και μας φαίνεται σχεδόν φυσικό (και το αντίθετο του «απόκοσμου»). Δεν είναι άτοπο λοιπόν να αναρωτιέται κανείς για την επικινδυνότητα μιας τέτοιας οικειότητας που δεν ταρακουνάει, δεν ξεβολεύει, δεν έχει καμία πραγματική επίδραση στα δρώμενα της χώρας. Ωσπου να βρεθεί κάποιος να σκεφτεί κάτι πιο ακραίο. Και δυστυχώς, τότε η λέξη «απόκοσμο» θα ταιριάζει περισσότερο με την κατάστασή μας…