Το περασμένο Σαββατοκύριακο επισκέφθηκα την Πινακοθήκη Γκίκα. Οι προσδοκίες μου ήταν μεγάλες. Ημουν περίεργος να δω τι ακριβώς γινόταν πίσω από τις κλειστές πόρτες στο νούμερο 3 της οδού Κριεζώτου για σχεδόν επτά χρόνια, ενώ οι εντυπώσεις από πολλούς ήταν ήδη πολύ θετικές.
Καθώς άφηνα πίσω μου το πεζοδρόμιο και ανέβαινα τις μαρμάρινες σκάλες μπορούσα να καταλάβω ότι η αποκατάσταση αυτού του σημαντικού κτιρίου ήταν υψηλού επιπέδου και είχε υλοποιηθεί με μεγάλη ευαισθησία και καλό γούστο. Σχεδόν αμέσως, κι αυτή είναι η μόνη μου επιφύλαξη, βρέθηκα στην πρώτη αίθουσα του ενός από τους τρεις πρώτους ορόφους που είναι αφιερωμένοι στη Γενιά του ’30. Εκεί, άψογα παρουσιασμένα σε διαδοχικές βιτρίνες αλλά και καλύπτοντας τους περισσότερους τοίχους, εκτίθεται μια πληθώρα από φωτογραφίες, επιστολές, χειρόγραφα, βιβλία, ζωγραφικά έργα, σχέδια, παρτιτούρες, φυλλάδια και πολλά ακόμα από την πνευματική και καλλιτεχνική παραγωγή από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τη χούντα. Η ποικιλία, η ποιότητα και ο πλούτος όσων εκτίθενται είναι πάρα πολλά και πολύ σημαντικά για να χωρέσουν σε μία και μόνο επίσκεψη. Αυτό είναι ένα μουσείο που πρέπει να πας και να ξαναπάς.
Ο τέταρτος όροφος είναι αφιερωμένος στο έργο του Χατζηκυριάκου – Γκίκα, ενώ στους δύο τελευταίους ορόφους βρίσκονται το διαμέρισμα και το ατελιέ του. Εδώ η καρδιά μου άρχισε να χτυπά πιο δυνατά, καθώς θυμήθηκα τις λίγες φορές που είχα επισκεφθεί τον Γκίκα στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν κάθισα μαζί του στο ίδιο περιβάλλον περιτριγυρισμένος από τόσα πολλά βιβλία και έργα τέχνης και το στούντιο του τελευταίου ορόφου, καθώς μου έδειχνε τη δουλειά του και μιλούσαμε για ένα σωρό πράγματα. Ηταν όλα όπως ακριβώς τα θυμόμουν, ακόμα και η ευφυής χρήση ψεύτικων λουλουδιών για να κρύβει τον φωταγωγό!
Αφησα το κτίριο πνευματικά εξουθενωμένος και προσβλέποντας σε επόμενες επισκέψεις. Η επταετής αναμονή άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω. Ο Αγγελος Δεληβορριάς και ο Παύλος Καλλιγάς δημιούργησαν κάτι μοναδικό για το έθνος.
* Ο κ. Στάμος Φαφαλιός είναι αρχιτέκτονας.