Καθώς ταξιδεύει από πόλη σε πόλη, χωρίς ποτέ να αποχωρίζεται το ούτι του, ο Αρα Ντινκτζιάν έχει πλήρη συναίσθηση της καλής του τύχης. Σχεδόν μισό αιώνα από τότε που, σε ηλικία μόλις 5 ετών, έπαιξε για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό, ο καταξιωμένος μουσικός και συνθέτης έχει ακούσει τις μελωδίες του τραγουδισμένες σε 13 διαφορετικές γλώσσες, συμμετέχει συστηματικά στα σημαντικότερα διεθνή φεστιβάλ και έχει καταφέρει να κάνει το πάθος του επάγγελμα.
Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία του εμφάνιση στην Αθήνα, ο καταξιωμένος Αμερικανο-αρμένιος συνθέτης και ουτίστας επιστρέφει στο θέατρο Παλλάς όπου, πριν από 18 χρόνια, έδωσε την πρώτη του συναυλία σε ελληνικό έδαφος πλαισιωμένος από το πρωτοπόρο μουσικό σχήμα του, τους Night Arc, και εξεπλάγη από την ένθερμη υποδοχή του κοινού. Μέχρι τότε δεν είχε αντιληφθεί πως τραγούδια όπως το «Δυνατά» και το «Μένω εκτός», πλέον ταυτισμένα με τη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, είχαν ήδη καθιερώσει το όνομά του στη συνείδηση των Ελλήνων θεατών. Ηταν η αρχή μιας στενής φιλίας με τη γνωστή ερμηνεύτρια, με την οποία το 1994 κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Τα κορμιά και τα μαχαίρια» και έκτοτε έχει συνεργαστεί πάμπολλες φορές. Φυσικά, η Ελευθερία Αρβανιτάκη δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από τη συναυλία της 26ης Νοεμβρίου. Μαζί τους συμπράττει ο ουτίστας και επίσης φίλος του Αρα, Haig Yazdjian, καθώς και το σταθερό σχήμα του Αρμένιου μουσικού στην Ελλάδα, αποτελούμενο από τους Σωκράτη Σινόπουλο, Βαγγέλη Καρίπη και Γιάννη Κυριμκυρίδη. Εντούτοις, ο πραγματικός σκοπός της επίσκεψης του Αρα είναι να ηχογραφήσει το νέο του άλμπουμ στην Αθήνα, ως μια μορφή ευχαριστίας προς «τους Ελληνες, που εδώ και σχεδόν 20 χρόνια με κάνουν να νιώθω σαν στο σπίτι μου εδώ» και ταυτόχρονα μια αναγνώριση των δυσκολιών που περνάει η Ελλάδα τον τελευταίο καιρό.
Πολίτης του κόσμου
Μολονότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αμερική, ο Αρα Ντινκτζιάν πάντοτε ένιωθε Αρμένιος και επιφορτισμένος με το καθήκον να διαφυλάξει την ιστορία της πατρίδας του. Ωστόσο, με το πέρασμα του χρόνου παραδέχεται ότι αυτοπροσδιορίζεται ολοένα και περισσότερο ως πολίτης του κόσμου, έχοντας ως ταυτότητά του τη μουσική και όχι κατηγοριοποιήσεις με βάση την εθνικότητα ή τη θρησκεία. «Οσο μεγαλώνω, γίνομαι όλο και πιο περήφανος που σχετίζομαι με τη μουσική, γιατί η μουσική καταργεί τα σύνορα». Απτή απόδειξη για την παγκοσμιότητα της μουσικής συνιστά το γεγονός ότι οι μελωδίες του έχουν αγαπηθεί από λαούς που «ιστορικά και πολιτικά είναι εχθροί. Κι όμως τραγουδούν τα ίδια τραγούδια». Ακόμα και το χάσμα μεταξύ δυτικής και ανατολικής μουσικής, το οποίο υποτίθεται ότι γεφυρώνουν τα κομμάτια του, μπορεί τελικά να μην είναι παρά άλλη μία διαχωριστική γραμμή. «Οι κατηγοριοποιήσεις ήταν πάντα ένα πρόβλημα για τους μουσικούς. Κάποτε είχα διαβάσει μια συνέντευξη του Ντιουκ Ελινγκτον, όπου ο δημοσιογράφος χαρακτήρισε τη μουσική του «τζαζ» κι εκείνος απέρριψε τον όρο, λέγοντας: «Είναι απλά η μουσική μου». Πρώτα έρχεται η μουσική. Οι τίτλοι και οι κατηγορίες έρχονται μετά», αναφέρει, υπογραμμίζοντας ότι, ως Αρμένιος που ζει στη Νέα Υόρκη, δεν θα μπορούσε να αρνηθεί, ούτε να απομονώσει, κανένα κομμάτι της ταυτότητάς του.
Δώρο η συνείδηση της ταυτότητας
Ως γιος ενός διάσημου φολκ μουσικού, του Ονίκ Ντινκζιάν -ο οποίος, στα 83 του, εξακολουθεί να τραγουδάει «καλύτερα από ποτέ» και κατά καιρούς εμφανίζεται στη σκηνή μαζί με τον Αρα-, δεν είχε μόνο την ευκαιρία να παίξει τουμπερλέκι μπροστά στο κοινό στην Παγκόσμια Εκθεση της Νέας Υόρκης σε προσχολική ηλικία, αλλά και την τύχη να γνωρίζει από παιδί ποιο δρόμο ήθελε να ακολουθήσει. «Ακόμα και τότε, σε ηλικία πέντε ετών, ήμουν απόλυτα σοβαρός στον τρόπο που αντιμετώπιζα τη μουσική. Δεν καταλάβαινα τον λόγο, όμως ήξερα πως συνέβαινε κάτι σημαντικό», θυμάται ο κορυφαίος ουτίστας.
«Πιστεύω πως ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα που μπορεί να λάβει ένας άνθρωπος είναι η συνείδηση της ταυτότητάς του. Ποτέ δεν αναρωτήθηκα ποιος είμαι ή τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ζωή μου είναι ευκολότερη, αλλά δεν χρειάζεται να περιπλανιέμαι και να αμφιβάλλω. Μπορεί να ζητάω κάτι δύσκολο ή και αδύνατον, όμως τουλάχιστον ξέρω τι είναι αυτό». Σήμερα, έχοντας πια κατακτήσει την επιτυχία, εξακολουθεί να αντλεί απερίγραπτη χαρά από την ανταπόκριση του κοινού, ενώ δεν τον ενδιαφέρει καθόλου να ελέγχει πώς χρησιμοποιούνται ή τροποποιούνται οι συνθέσεις του ανά τον κόσμο. «Η μουσική δεν μου ανήκει. Νιώθω αναγκασμένος να απορρίψω περιγραφές όπως «συνθέτης» ή «δημιουργός», όταν αναφέρονται σ’ εμένα. Αισθάνομαι περισσότερο σαν ένας αναζητητής τραγουδιών, σαν να μου προσφέρονται έτοιμα, χωρίς καν να μοχθήσω. Πώς μπορείς μετά να ζητήσεις εύσημα για κάτι τέτοιο;».
Ο Αρα Ντινκτζιάν θα εμφανιστεί στο Παλλάς τη Δευτέρα 26 Νοεμβρίου στις 9 μ.μ. Εισιτήρια προπωλούνται στα ταμεία του θεάτρου.