Με δύο αισιόδοξες και φωτεινές συμφωνίες συνέχισε η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών τον φετινό της «Κύκλο Μπετόβεν»: Στις 16 Νοεμβρίου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» ο Βασίλης Χριστόπουλος διηύθυνε τη δεύτερη και την τέταρτη συμφωνία του διάσημου συνθέτη, με αντίστροφη σειρά.
Σε σχέση με την εναρκτήρια συναυλία του κύκλου, αυτή τη φορά οι επιλογές του διευθυντή της Κρατικής, κυρίως σε ό,τι αφορούσε τις ταχύτητες, ανταποκρίνονταν πολύ καλύτερα στις δυνατότητες του συνόλου, ενώ η ερμηνευτική άποψη παρέμεινε σαφής και συνεπής προς όσα έχουμε ήδη ακούσει. Ετσι, συνολικά το αποτέλεσμα άφησε πολύ καλύτερες εντυπώσεις. Οι σχέσεις ανάμεσα στα τέσσερα μέρη κάθε συμφωνίας είχαν επιλεγεί εύστοχα, ώστε να δημιουργούνται οι απαραίτητες εναλλαγές διάθεσης, κάτι που στα συγκεκριμένα έργα δεν είναι ούτε αυτονόητο ούτε εύκολο, καθώς η αισιοδοξία κυριαρχεί. Ειδικά στην τέταρτη συμφωνία η φωτεινή διάθεση προβλήθηκε χωρίς να χαθεί η ορμητική συνιστώσα της μουσικής. Σε αυτό βοήθησε αποφασιστικά η διάταξη της ορχήστρας, με τα πρώτα και τα δεύτερα βιολιά εκατέρωθεν του αρχιμουσικού και τα χαμηλά έγχορδα στο κέντρο: με τον τρόπο αυτό αφενός δημιουργήθηκε «στερεοφωνική» εντύπωση του ήχου, αφετέρου οι δραματικές φράσεις που αποδίδονται από τα βιολοντσέλα, κατευθύνονταν άμεσα στον ακροατή.
Τα επίφοβα ζωηρά μέρη των έργων αποδόθηκαν και πάλι γοργά, αυτή τη φορά όμως χωρίς να ωθούν τους μουσικούς των εγχόρδων πέρα από τα όριά τους. Ετσι, η εντύπωση την οποία επεδίωκε η αυξημένη ταχύτητα ενδυναμώθηκε από το γεγονός ότι ο ήχος των εγχόρδων προλάβαινε να αναπτυχθεί και συνεπώς οι φράσεις αποκτούσαν «σώμα». Ηταν δε ακριβώς ο ήχος των εγχόρδων που έκανε τη διαφορά, καθώς τη συγκεκριμένη βραδιά ακούστηκε στρογγυλός και περιποιημένος: όχι συμπτωματικά, το γοητευτικό αργό μέρος της δεύτερης συμφωνίας απέσπασε μία ιδιαίτερα τρυφερή ερμηνεία.
Τα ξύλινα της ορχήστρας στάθηκαν στο ύψος τους, όπως το συνηθίζουν άλλωστε, με ιδιαίτερα ευπρόσδεκτες συνεισφορές από τους Μουρίκη (κλαρινέτο) και Α. Οικονόμου (φαγκότο) στην τέταρτη συμφωνία και τους Δράκο (φλάουτο) και Βάμβα (όμποε) στη δεύτερη. Μία και μόνον εκτεθειμένη φράση ενός σολιστικού οργάνου είναι ικανή να προσδώσει το στίγμα σε ολόκληρη τη συναυλία, να απογειώσει μία ερμηνεία ή να χαλάσει τη συνολική εικόνα.