Μουσικός σπάνιας ευαισθησίας, ο Ρώσος πιανίστας Αρκάντι Βόλοντος πραγματοποίησε στις 22 Ιανουαρίου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» ρεσιτάλ με έργα Γερμανών ρομαντικών.
Καιρό είχε να ακούσει η Αθήνα παρόμοιες ποιητικές, χαμηλόφωνες εξομολογήσεις από έναν πιανίστα, ο οποίος διέκρινε με σαφήνεια ανάμεσα στην αισθητική των Σούμπερτ, Σούμαν και Μπραμς, αλλά επίσης ανάμεσα στην αισθητική πρώιμων και ώριμων έργων του ίδιου συνθέτη. Στη νεανική Σονάτα σε ντο μείζονα D 279 του Σούμπερτ, από την ερμηνεία πρόβαλε ο Χάιντν, ιδιαίτερα στο αργό δεύτερο μέρος. Αντίστοιχα, στα Ιντερμέδια έργο 117 του Μπραμς η ανάγνωση του Βόλοντος άφησε να διαφανούν συγγένειες με τους Γάλλους ιμπρεσιονιστές, ενώ από τη Φαντασία έργο 17 του Σούμαν αναδύθηκε ολόκληρος ο ώριμος κεντροευρωπαϊκός ρομαντισμός, από τον Λιστ ώς τον Βάγκνερ. Προφανώς, τα στοιχεία αυτά εμπεριέχονται στην ίδια τη γραφή των έργων, εναπόκειται όμως στον ερμηνευτή να τα αναδείξει με τρόπο ουσιαστικό, ώστε το αποτέλεσμα να μη μοιάζει με συμπίλημα αναφορών.
Ο Βόλοντος διαθέτει πλήρες και σε απόλυτη ακμή το τεχνικό και δεξιοτεχνικό οπλοστάσιο, το οποίο του επιτρέπει να διαμορφώσει τη μουσική όπως την έχει φανταστεί. Ισως το καταπληκτικότερο στοιχείο να ήταν η ρευστότητα της δεμένης μελωδικής γραμμής, η οποία σε κανένα σημείο δεν κινδύνευε να αποσυντεθεί, παρά τις συχνά χαμηλές ταχύτητες και τις χαμηλόφωνες εντάσεις. Ειδικότερα στα Ιντερμέδια του Μπραμς, ο πλούτος των αποχρώσεων, τις οποίες χωρούσε ο πιανίστας σε ένα περιορισμένο φάσμα δυναμικής, ενέτεινε την τρυφερότητα και τον βαθιά λυρικό χαρακτήρα της μουσικής.
Στις «Παιδικές σκηνές» του Σούμαν ο Βόλοντος δεν επιχείρησε να εντυπωσιάσει με τις προφανείς ευκολίες του, αξιοποιώντας ως όχημα τις έντονες αντιθέσεις ανάμεσα στις μικρογραφίες του σπονδυλωτού έργου: αντίθετα, έπλασε έναν κύκλο με ενιαία ατμόσφαιρα, η οποία προέκυπτε ως άθροισμα από τα διαφορετικά κομμάτια.
Η βραδιά έκλεισε με ένα από τα σημαντικότερα πιανιστικά έργα του ρομαντισμού, την εκτενή, πληθωρική, γεμάτη έντονα συναισθήματα Φαντασία σε ντο μείζονα, έργο 17, του Σούμαν. Ωθώντας κάποτε, όχι άστοχα, τη μουσική στα άκρα, ο Βόλοντος ανέδειξε τον πυρετώδη χαρακτήρα αρκετών ενοτήτων, τη βίαιη εσωτερική πάλη ανάμεσα σε οριακές εντάσεις, ταυτόχρονα όμως και τη σιωπή του τέλους.