Η ατμόσφαιρα της μουσικής τους παραπέμπει σε ομιχλώδη τοπία και δρόμους προς άγνωστους προορισμούς. Τι κι αν δεν γεννήθηκαν στο Σικάγο, ούτε πέρασαν την εφηβεία τους στους αμερικανικούς αυτοκινητόδρομους – αλλά στη Μαλεσίνα της Φθιώτιδας; Οι Small Βlues Trap συνθέτουν κομμάτια που έχουν τις ρίζες τους στην αφροαμερικάνικη μουσική, ποικίλες επιρροές και καθαρά προσωπικό χαρακτήρα. Παιδιά της ελληνικής επαρχίας, μεγάλωσαν διαβάζοντας Μποντλέρ και Τζακ Κέρουακ, και ακούγοντας Doors, Hendrix και Peter Green, αλλά χωρίς να περιφρονούν το καλό λαϊκό τραγούδι. Μία από τις μετρημένες ελληνικές μπλουζ μπάντες με δισκογραφία, αυθεντικές δικές τους συνθέσεις και θετικές αξιολογήσεις από μουσικοκριτικούς του εξωτερικού, μόλις κυκλοφόρησαν το πέμπτο τους άλμπουμ με τίτλο «The Longest Road I Know». Με τον συγκεκριμένο δίσκο κάνουν «ένα άνοιγμα προς ένα ευρύτερο κοινό», σύμφωνα με τον κιθαρίστα τους Παναγιώτη Δάρα, αφού πλέον δεν φοβούνται να εκφράσουν «ό,τι έχουν μέσα τους». Οπως το θέτει ο Παύλος Καραπιπέρης, φυσαρμονίστας, τραγουδιστής και στιχουργός της μπάντας: «Είμαστε σε ένα διαρκές ψάξιμο. Ποτέ δεν πρόκειται ν’ ακούσεις ένα τραγούδι μας σε κάποιο live να είναι ίδιο με την ηχογράφηση στο δίσκο».
Μολονότι ο καθένας τους είχε τα δικά του ακούσματα, οι δυο τους και ο μπασίστας Λευτέρης Μπέσιος μοιράζονταν την «ανάγκη για μουσική έκφραση», καθώς και μία ιδιαίτερη αγάπη για τον Tom Waits. Ο Π. Καραπιπέρης παρέσυρε τους υπόλοιπους στη «μικρή παγίδα των μπλουζ» και το 2004 δημιουργήθηκαν οι Small Blues Trap. Σήμερα, οι τρεις τους αιτιολογούν τη συνειδητή επιλογή τους να μένουν μακριά από την πόλη, υπογραμμίζοντας πόσο διαφορετικοί είναι οι ρυθμοί ζωής στην επαρχία. Από το 2007, τέταρτο μέλος του συγκροτήματος είναι ο ντράμερ Στάθης Ευαγγελίου. Καινοτομία του τελευταίου τους άλμπουμ είναι η συνεργασία με τη Γεωργία Συλλαίου, που τραγουδάει σε τέσσερα κομμάτια, και η κυκλοφορία του σε βινύλιο.
Καθώς οι συνθήκες δεν τους επιτρέπουν να κερδίζουν τα προς το ζην από τη μουσική – αντιθέτως, συχνά «βάζουμε και χρήματα από την τσέπη μας», διευκρινίζει ο Παναγιώτης Δάρας-, εργάζονται σε άλλους τομείς, όμως όταν δεν βρίσκονται στη σκηνή ή στο στούντιο περιμένουν «να έρθει η ώρα να παίξουμε μουσική», αναφέρει ο Λευτέρης Μπέσιος. Εφευρίσκουν μηχανισμούς για να μειώνουν τα έξοδα, αναλαμβάνοντας οι ίδιοι την ηχογράφηση, την παραγωγή και τη διανομή των δίσκων τους και αποφεύγοντας να διανυκτερεύουν όπου ταξιδεύουν για συναυλίες. «Η κρίση δεν είναι σύμμαχος των νέων που ασχολούνται με τη μουσική. Τα μαγαζιά που φιλοξενούν συναυλίες λιγοστεύουν, αυτά που υπάρχουν προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τα έξοδα», τονίζει ο Παύλος Κραπιπέρης. Εντούτοις, «από μιαν άλλη οπτική γωνία, μπορεί να αποτελεί και πηγή έμπνευσης». Ο Στάθης Ευαγγελίου συμπληρώνει: «Ο δρόμος για τους νεώτερους μουσικούς δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά όποιος θέλει κάτι πραγματικά, μπορεί». Προσθέτει, μάλιστα, ότι οι νέοι στην επαρχία «διψούν για να αποδράσουν δημιουργικά μέσω της μουσικής».
Πεποίθηση και των τεσσάρων είναι πως η μουσική έχει πολλά να προσφέρει σε τέτοιους καιρούς. «Τώρα έχουμε ανάγκη για προσφορά σε όλα τα επίπεδα, πόσω μάλλον στις τέχνες», υποστηρίζει ο Λευτέρης Μπέσιος. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα των τραγουδιών της μπάντας «αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα», σημειώνει ο Παναγιώτης Δάρας, ωστόσο η λύση δεν είναι η παραίτηση, αλλά ο αγώνας για αλλαγή και η αέναη αναζήτηση. Φιλοδοξία των Small Blues Trap είναι όχι να επιβάλλουν απόψεις, αλλά «να δίνουν ιδέες», ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους, ενθαρρύνοντάς τους να παλέψουν για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα.
Οι Small Blues Trap εμφανίζονται στην Αθήνα στις 6 (La Soiree de Votanique, Βοτανικός) και στις 14 Μαρτίου (Double Trouble, Μαρούσι). Το νέο άλμπουμ τους είναι διαθέσιμο
σε CD κατόπιν επικοινωνίας (www.smallbluestrap.gr) και σε βινύλιο από την Anazitisi Records.