Το περιβάλλον το οποίο έχει δημιουργήσει ο ζωγράφος Ηλίας Καρράς στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, όπου παρουσιάζει τα νέα έργα του, θυμίζει μια ιδιαίτερη πινακοθήκη προσωπογραφιών. Μόνο που τα πρόσωπα του Ηλία Καρρά ποτέ δεν κοιτούν τον θεατή τους, αφού δεν έχουν συνείδηση. Μοιάζουν με αγαπημένους νεκρούς, διαθλάσεις μνήμης και ξεχασμένα σαρκία μέσα σε αγκαλιές τέφρας χωρίς αρχή ή τέλος.
Ο Ηλίας Καρράς μοιάζει να συνεχίζει τη σπουδή του στο χρώμα όπως και στο ανθρώπινο σώμα. Δημιουργεί μια σκοτεινή επιφάνεια με πτυχώσεις και βάση το μαύρο, μέσα στο οποίο «επιπλέουν» οι μορφές. Σώματα, κεφαλές, προφίλ, μάτια σφαλιστά ή μισόκλειστα, θυμίζουν νεκρές πριγκίπισσες σε παγωμένα νερά, αγγέλους σε κοιμητήρια, ακρόπρωρα με ξύλινα στήθη, οικογενειακές φωτογραφίες ή μενταγιόν αγάπης. Η πρόθεση απέχει του συναισθήματος. Ο Ηλίας Καρράς μοιάζει να «ντεκουπάρει» μορφές μέσα από έναν ωκεανό ψυχών και να φέρνει μπροστά θραύσματα υπάρξεων με μόνο εύσημο το σαρκίο τους, με το υπόλευκο, φαιοκίτρινο χρώμα του οστού.
Τα γυναικεία προφίλ θυμίζουν Ρωμαίες πατρικίες ή βικτωριανές μορφές, μοιάζουν σμιλεμένα σαν γλυπτά, σαν νομίσματα με κεφαλές πληβείων, τα σώματα έχουν ελεγχόμενη πλαστικότητα, αλλά πάλλονται αν και «νεκρά». Ο Ηλίας Καρράς μοιάζει να έχει οργανώσει μία εικαστική ελεγεία πάνω στον θάνατο και την ανυπαρξία, την αρχή και το τέλος, σαν μια σπουδή για τα αιώνια ερωτήματα που επικρέμανται μετέωρα. Μιλάει για τη σάρκα αλλά ταυτόχρονα την αγνοεί, σαν να επικεντρώνει στον ρόλο της ως φορέα ψυχής και όχι ως μέσου ηδονής και ανταλλαγής. Ενα γυναικείο σώμα διαγράφεται στο πλάι σε στάση Απτερης Νίκης, σαν να θέλει να αποκολληθεί, αλλά η βάση είναι γήινη, αν και τα όρια συγχέονται και αλληλοκαταργούνται. Η ρευστότητα κυριαρχεί αλλά η ματαιότητα δεν είναι αυτή που πρωταγωνιστεί. Για έναν ανερμήνευτο λόγο, οι μορφές στα έργα του Ηλία Καρράς μάς συμφιλιώνουν με τη θνητότητα με έναν τρόπο όχι συμβατικό ή προβλέψιμο, αλλά με έναν τρόπο που επαναφέρει μια εσωτερική ταραχή. Κοντά στις γυναίκες, που κυριαρχούν με έντονο συμβολισμό, διακρίνεται επίσης μία ανδρική μορφή, με άφυλα στοιχεία, καθώς και δύο μικρά παιδιά, με αχνό υπομειδίαμα, σαν νήπια του Κεραμεικού ή του Père Lachaise.
«Η αλχημεία της μορφής». Εκθεση Ηλία Καρρά. Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Γλύκωνος 4, Δεξαμενή, τηλ. 210 72 13 938.