ΚΡΙΤΙΚΗ ΧΟΡΟΥ. Το άκουγα το τραγούδι «Γιάλα-γιάλα» από την οπερέτα του Θ. Σακελλαρίδη «Η Χαλιμά», ακριβώς μισό αιώνα πίσω. Ηταν τότε που είχε έρθει στο Μπαλέτο της ΕΛΣ από το Κάιρο η Ελληνίδα μπαλαρίνα που θα αποκτούσε διεθνή φήμη Περσεφόνη (Φόνη) Σαμαροπούλου. Στις συγκεντρώσεις/πάρτι με αιγυπτιακές λιχουδιές που ετοίμαζε η μητέρα της, κάποια στιγμή θα ξεκινούσε το τραγούδι. Το «Γιάλα-γιάλα» ήταν πάντα στο ρεπερτόριο. Ομολογώ ότι ούτε εγώ, ούτε εκείνες, ούτε κανείς από την παρέα γνώριζε την… καταγωγή του. Και, να, τώρα που το συναντώ σε αυτήν την ευφάνταστη, χαριτωμένη, «οριενταλίστικη» αναβίωση της άγνωστής μας οπερέτας. Και ανακαλύπτω ότι πολλά μουσικά περάσματα μού ήταν ήδη γνωστά. Διασκέδασα, παρ’ όλες τις κάποιες επιφυλάξεις μου, και χάρηκα που το δίδυμο Πέτρος Ζούλιας (σκηνοθέτης) – Φώτης Διαμαντόπουλος (χορογραφία, κινησιολογία) λειτούργησε τόσο καλά όσο και στην περσινή «Κρητικοπούλα».
Εσκεμμένες σίγουρα ήταν οι αναφορές στις ποικίλες «εξωτικές» ταινίες του Χόλιγουντ των πεπερασμένων δεκαετιών: Μαρία Μοντέζ, Υβόν ντε Κάρλο, Ντόροθι Λαμούρ και τόσες άλλες λικνίζονταν αισθησιακά σε ανάλογους ρυθμούς και ανατολικίζουσες μελωδίες της κάθε ταινίας. Ετσι κι εδώ: η είσοδος των 8… ουρί του παραδείσου με την έναρξη του έργου έδωσαν τον τόνο. Και οι 8 ήταν χάρμα, με σεξαπίλ αλλά και υποδόριο χιούμορ. Μπράβο, κυρίες μου. Από κοντά και η χορωδία που πια, μετά τον Ρενάτο Τζανέλα, έχει πάρει τα πάνω της κινησιολογικά (βλέπε και «Φάουστ» πέρσι, «Σικελικός Εσπερινός» φέτος. Αλλά και «Κρητικοπούλα» κ.ά.).
Αν ο «οριενταλισμός» είναι αναπόφευκτα κιτς και οι αναφορές σε σημερινές καταστάσεις («Ανήκομε στη Δύση») επιθεωρησιακές, τίποτε δεν αλλάζει το κέφι, τον ρυθμό (με τον μαέστρο Γιώργο Πέτρου στο πόντιουμ, πώς αλλιώς;), την ευχάριστη διάθεση.
Ας την αποφύγουν οι πουριστές αυτή τη Χαλιμά, αλλά όλοι οι άλλοι ας τρέξουν αν αναβιώσει. Θα περάσουν χάρμα! (Ολύμπια, 23/2).
