ΚΡΙΤΙΚΗ ΧΟΡΟΥ. Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα καθόλου το σκεπτικό πίσω από τη δόμηση των έργων του διπτύχου «Ταξίδι στην Αιωνιότητα» που μας προσέφερε ο Ρενάτο Τζανέλλα με το Μπαλέτο της ΕΛΣ. Να υπολογίσουμε τα δύο μπαλέτα, σαν δύο πτυχές σε μια βραδιά όπου στη θέση του δεδομένου από τους χορογράφους του 20ού αιώνα Τριπτύχου, είχαμε ένα… Δίπτυχο; Ασχετες μεταξύ τους σε δομές, φόρμες και συγκινησιακές προθέσεις η κάθε πτυχή του. Αυτές οι «Μπαχιάνας Μπραζιλέιρας» δεν φάνηκαν καθόλου να αποδίδουν χορογραφικά, αισθητικά και αισθησιακά τις μουσικές του Βίλλα-Λόμπος. Κι ας είχαν επιλεγεί «μπαχικά» και όχι φολκλορικά αποσπάσματα.
Ο ίδιος ο χορογράφος στο έντυπο πρόγραμμα καταθέτει ότι οι δύο πτυχές «επιλέχθηκαν ανεξάρτητα και δεν ήταν πρόθεσή μου να υπάρξει μεταξύ τους κάποια σχέση, ούτε κάποια μετάβαση». Υπήρξε: η ζοφερή ατμόσφαιρα σε διάθεση, οι σκοτεινοί φωτισμοί, τα άγουστα -αν όχι κακόγουστα- κοστούμια (του ιδίου στο μπαλέτο «Μπαχιάνας», της Κατερίνας Αγγελοπούλου στο «Ταξίδι στην Αιωνιότητα», μουσ. Ελ. Καραΐνδρου).
Τίποτε δεν με ενοχλεί περισσότερο από το… ανακάτεμα των συνθέσεων, αλλά εδώ αντέδρασα που στη δίκαια πιο διάσημη και πανέμορφη 5η «Μπαχιάνα» για σοπράνο και οκτώ τσέλο, τα δύο μέρη της αντιστράφηκαν, το δε φινάλε με την bouche fermee αποδόθηκε ως vocalize. Εξοχη σε όψη, φωνή και ηθοποιία η Ευμορφία Μεταξάκη. Και φυσικά ο… χορευτικότατος Μίλτος Λογιάδης διηύθυνε, άλλο τόσο έξοχα, την ορχήστρα. Εργο άνδρα/ήρωα, και ο Γιώργος Βαρβαριώτης έδωσε ρέστα σε ρόλο που αποζητούσε μάλλον τον Ντανίλο Ζέκα. Ομως και τα σύνολα ήταν εντυπωσιακά. Περί «Αιωνιότητος» στο επόμενο (ΕΛΣ, 2/3).
