Οδηγήσαμε περίπου ένα τρίωρο, βορείως του Σιάτλ. Βρισκόμασταν στην πολιτεία της Ουάσιγκτον, στα βορειοδυτικά των ΗΠΑ, και ο προορισμός μας ήταν ένας μικρός κόλπος πάνω στον Ειρηνικό. Το όνομα αυτού, Νεά Μπέι. Πολύ πράσινο και πολλή βροχή. Αν λάβει κάποιος υπόψη του και τον ωκεανό που απλωνόταν στα αριστερά μας, καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό το υγρό στοιχείο ήταν απολύτως κυρίαρχο σε όλη την περιοχή. (Από ένα σημείο και μετά, όποτε βρισκόμαστε σε παραλιακή οδό, πέφταμε πάνω σε οδικές σημάνσεις-προειδοποιήσεις για τσουνάμι: το σχήμα ενός τεράστιου κύματος και μια μικρή ανθρώπινη φιγούρα να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς κάποιο ύψωμα…).
Ο κόλπος στον οποίο κατευθυνόμασταν ήταν ένα μικρό ψαράδικο χωριό, για την ακρίβεια, ένας ινδιάνικος καταυλισμός. Βρισκόμασταν στην περιοχή της φυλής των Μακάα ή αλλιώς κάτι σαν «Κουίχ-ντιχ-τσουχ-αχτξ» – ας περιοριστούμε όμως στο «Μακάα» (ο προηγούμενος γλωσσοδέτης σημαίνει «Οι άνθρωποι που ζούνε πλάι στα βράχια και τους γλάρους»). Οχι τόσο διάσημοι όσο οι Σιου ή οι Νάβαχο και οι Απάτσι, οι Μακάα ζούσαν από τη θάλασσα. Μας ξενάγησαν στα μέρη τους, μας μίλησαν για την ιστορία και τις παραδόσεις τους – έχουν και σχετικό λαογραφικό μουσείο. Αλλά παντού ήταν διάχυτη μια μελαγχολία. Στα ινδιάνικα πρόσωπά τους. Λέγεται ότι στους ινδιάνικους καταυλισμούς (όπου δεν ισχύει η ομοσπονδιακή νομοθεσία) το αλκοόλ κάνει θραύση. Την εικόνα της παρακμής ολοκληρώνουν οι άδειες καζίνο που προσφέρει το κράτος στους «ιθαγενείς της Αμερικής». Δεν φορούσαν παραδοσιακές ενδυμασίες, ο «Τσιφ» λεγόταν… Μπεν Τζόνσον και ο ήχος του κινητού του ήταν το «You Sexy Thing» των Hot Chocolate. Απομυθοποίηση; Ισως. Σίγουρα παντελής έλλειψη στερεοτύπων. Η μελαγχολία των ευγενικών εκφράσεών τους πάντως ταίριαζε με τη συννεφιά και το ψιλόβροχο.
