Δρέσδη
Εκθεση
Αlbertinum Μuseum
www.skd.museum
«Constable, Delacroix, Friedrich, Goya: A Shock to the Senses». Η Δρέσδη ήταν γνωστή ως η «Φλωρεντία του Βορρά» τον 18ο αιώνα και, παρά τις καταστροφές που υπέστη από τους βομβαρδισμούς κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εξακολουθεί να είναι καλλιτεχνικό κέντρο και πόλος έλξης για τους εραστές της αναγεννησιακής και της μπαρόκ αρχιτεκτονικής. Η έκθεση «Κόνσταμπλ, Ντελακρουά, Φρίντριχ, Γκόγια: Σοκ στις αισθήσεις», που διοργανώθηκε στο ανακαινισμένο μουσείο Albertinum, έχει έναν ιδιαίτερα φιλόδοξο στόχο: να αναδείξει την επιρροή των μεγάλων αυτών ζωγράφων της ρομαντικής εποχής στο έργο μεταγενέστερων καλλιτεχνών όπως ο Σεζάν, ο Μανέ, ο Αντολφ Μέντσελ, ο Μαρκ Ρόθκο και ο Γκέρχαρντ Ρίχτερ. Στα έργα των συνολικά 16 καλλιτεχνών που παρουσιάζονται, επισημαίνονται απρόσμενες συνδέσεις μεταξύ τους, δίνοντας τη δυνατότητα να εξερευνηθούν από μια νέα προοπτική ιστορικοί συσχετισμοί και συνάφειες στο διάβα 200 χρόνων ιστορίας της τέχνης. Εως τις 14 Ιουλίου.
Λονδίνο
Θeατρο
Riverside Studios
www.riversidestudios.co.uk
«Mies Julie». Διασκευή του έργου του Στρίντμπεργκ «Δεσποινίς Τζούλι», από τη Νοτιοαφρικανή θεατρική συγγραφέα και σκηνοθέτιδα Γιάελ Φάρμπερ, η παράσταση του Baxter Theatre Centre, από το Κέιπ Τάουν, έχει γνωρίσει θριαμβευτική επιτυχία στη Νότια Αφρική και στο εξωτερικό, όπως στο περσινό Φεστιβάλ του Εδιμβούργου. Δεκαοκτώ χρόνια μετά το τέλος του απαρτχάιντ, σε ένα απομακρυσμένο νοτιοαφρικανικό αγρόκτημα, ένα σκληρό παιχνίδι ερωτικής έλξης και επιβολής ξετυλίγεται στη διάρκεια μιας νύχτας, ανάμεσα σ’ έναν μαύρο εργάτη της φάρμας και την κόρη του λευκού αφεντικού. Οι συγκρούσεις της σύγχρονης Νότιας Αφρικής ξεγυμνώνονται καθώς ο Τζον και η Τζούλι παλεύουν για τη σεξουαλική κυριαρχία, την υπερηφάνεια, τη λαχτάρα της ελευθερίας, το δικαίωμα στη γη, αντιμέτωποι με τραυματικές μνήμες που δεν μπορούν να επουλωθούν. Τολμηρό και εκρηκτικό, το έργο έχει προκαλέσει ενθουσιασμό στους Βρετανούς κριτικούς («η καλύτερη “Μις Τζούλι” που έχω δει», έγραψε η Λιν Γκάρντνερ στον «Γκάρντιαν»). Οι παραστάσεις στο Λονδίνο θα διαρκέσουν έως τις 19 Μαΐου.
Νέα Υόρκη
Εκθεση
Μuseum of Modern Art
www.moma.org
«Bill Brandt: Shadow and Light». Κορυφαία φυσιογνωμία στην ιστορία της φωτογραφίας, ο γερμανικής καταγωγής Βρετανός φωτογράφος Μπιλ Μπραντ αιχμαλώτισε με τον φακό του εικόνες που συχνά χαρακτηρίστηκαν παράξενες, μυστηριώδεις και σαγηνευτικές. Ο ίδιος έγραψε το 1948 ότι θαυμάζει την ικανότητα της φωτογραφίας να κάνει τους ανθρώπους να βλέπουν με νέο μάτι τον κόσμο, να τον βιώνουν με μια «αίσθηση δέους». Παρουσιάζοντας πάνω από 160 φωτογραφίες του, η έκθεση παρακολουθεί τη μακρόχρονη διαδρομή του, τον τρόπο που συνέδεσε την ποιητική καλλιτεχνική φόρμα με τον ρεαλισμό του φωτογραφικού τεκμηρίου, το εύρος της θεματικής του, την εμμονή του με τη διαδικασία της εκτύπωσης. Ακολουθώντας την πορεία «από τη σκιά στο φως» που υπονοεί ο τίτλος, η έκθεση αρχίζει με τις συχνά σκοτεινές εικόνες από τη ζωή στη Βρετανία τη δεκαετία του ’30 και στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σκηνές από την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων και από τη φρίκη των βομβαρδισμών στο Λονδίνο. Και τελειώνει με μια πολύ διαφορετική σειρά έργων, τις φωτεινές, σουρεαλιστικής έμπνευσης φωτογραφίες γυναικείων γυμνών από τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, όπου η παράδοξη εστίαση του φακού του κάνει τα σώματα να μοιάζουν με βιομορφικά γλυπτά. Εως τις 12 Αυγούστου.
Θέατρο
Ρublic Theater
www.publictheater.org
«Neva». Η Ολγα Κνίπερ, χήρα του Αντον Τσέχοφ, και άλλοι δύο ηθοποιοί έχουν συναντηθεί για να κάνουν πρόβες σε ένα θεατρικό ατελιέ της Αγίας Πετρούπολης, το 1905. Εξι μήνες έχουν περάσει από τον θάνατο του Τσέχοφ και οι άνεμοι της επανάστασης λυσσομανούν έξω από τα παράθυρα, ωστόσο οι τρεις καλλιτέχνες είναι απορροφημένοι από τις προσωπικές τους έγνοιες και αντιδικίες, σχεδόν ξένοι με ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Το έργο του Χιλιανού συγγραφέα Γκιγέρμο Καλντερόν, που έχει ήδη έχει γνωρίσει θριαμβευτική επιτυχία, ανεβαίνει για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη με πρωταγωνιστές την Μπιάνκα Αμάτο (εξαιρετική στον ρόλο της Κνίπερ), την Κουίνσι Τάιλερ Μπερνστίν και τον Λουκ Ρόμπερτσον. Ο Καλντερόν «παίζει» με το στυλ του Τσέχοφ στους διαλόγους των πρωταγωνιστών, που θυμίζουν έντονα τσεχοφικούς ήρωες, ενώ χρησιμοποιεί επίσης επιτυχημένα το τρικ της εισαγωγής ενός παλαιότερου ιστορικού πλαισίου για την υπογράμμιση σύγχρονων (ή και διαχρονικών) προβλημάτων, όπως η θέση του καλλιτέχνη σε καιρούς κοινωνικής σύγκρουσης.
Τόκιο
Εκθεση
Ηara Museum of Contemporary Αrt
www.haramuseum.or.jp
«Σοφί Καλ: Για τελευταία και για πρώτη φορά». Η έκθεση παρουσιάζει δύο εγκαταστάσεις της Γαλλίδας καλλιτέχνιδος, που αποτελούνται από φωτογραφίες και κείμενα, με θέμα την ικανότητα να βλέπει κανείς και την απουσία της. Σκηνικό και των δύο συνόλων είναι η Κωνσταντινούπολη. Στο πρώτο, με τίτλο «La derniere image, 2010», η Σοφί Καλ έχει συνδυάσει κείμενα και φωτογραφίες για τις τελευταίες εικόνες που θυμούνται άνθρωποι οι οποίοι έχουν χάσει την όρασή τους . Στη δεύτερη σειρά, με τίτλο «Voir la Mer, 2011», οι φωτογραφίες έχουν αιχμαλωτίσει την έκφραση ανθρώπων που αντικρίζουν τη θάλασσα για πρώτη φορά. Με την ευαισθησία και τη συγκρατημένη συγκίνηση που τα χαρακτηρίζουν, τα έργα αυτά έχουν κερδίσει μια ιδιαίτερα σημαντική θέση στη διαδρομή της Σοφί Καλ. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 30 Ιουνίου.
Μαρί Λορανσέν: στον κόσμο των γυναικών
Το Μουσείο Marmottan Monet στο Παρίσι παρουσιάζει ένα μεγάλο αναδρομικό αφιέρωμα στη Μαρί Λορανσέν (1883-1956), με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 130 χρόνων από τη γέννηση της Γαλλίδας ζωγράφου και με στόχο να αναδείξει τη σημαντική παρουσία της στη γαλλική καλλιτεχνική σκηνή. Η Λορανσέν συνδέθηκε με τους καλλιτέχνες της παρισινής αβάν-γκαρντ των αρχών του 20ού αιώνα και συμμετείχε στις εκθέσεις τους, γοητεύοντας με τον χρωστήρα της αλλά και την προσωπικότητά της ανθρώπους όπως ο Ματίς, η Γερτρούδη Στάιν, ο Μαξ Ζακόμπ και ο Γκιγιόμ Απολινέρ. Χωρίς να ενταχθεί σε κάποιο από τα καλλιτεχνικά κινήματα που αναδύθηκαν τότε, όπως οι φοβ και οι κυβιστές, ακολούθησε έναν προσωπικό δρόμο στη ζωγραφική χρησιμοποιώντας μια παλέτα φωτεινών, απαλών χρωμάτων και συνδυάζοντας την αίσθηση του κλασικού πορτρέτου με τον μοντερνισμό, σε έργα όπου κυριαρχούν οι γυναικείες μορφές.