Δεν θυμάμαι πότε ήταν η προηγούμενη φορά που το κοινό υποχρέωσε την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών να επαναλάβει μέρος του προγράμματός της. Αλλά πάλι, δεν θυμάμαι την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών να παίζει με τέτοια φλόγα, αφοσίωση και ακρίβεια έργα Μότσαρτ, Μπετόβεν και Τσαϊκόφσκι, όπως στις 5 Απριλίου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» υπό την καθοδήγηση του Γερμανού βιολιστή Κόλια Μπλάχερ.
Εχοντας στ’ αφτιά την «καθωσπρέπει» ερμηνεία του Ζούμπιν Μέτα με τη Φιλαρμονική του Ισραήλ στη Συμφωνία «του Διός» μόλις λίγες μέρες νωρίτερα (κριτικό σημείωμα θα ακολουθήσει), ήταν από την πρώτη στιγμή πασίδηλο ότι η απόδοση της Συμφωνίας αρ. 35 του Μότσαρτ από τον Μπλάχερ και την Κρατική υπήρξε ασύγκριτα πιο ενδιαφέρουσα. Στον παρωχημένο εφησυχασμό του Μέτα, ο Μπλάχερ αντέτεινε το πάθος, τη φλόγα και την ανάδειξη της πρωτοτυπίας, η οποία συνειδητά κρύβεται πίσω από το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης των περισσότερων έργων του Μότσαρτ. «Υπάρχουν μέρη από τα οποία μόνον οι γνώστες θα αντλήσουν ικανοποίηση. Είναι, όμως, γραμμένα με τέτοιο τρόπο ώστε και οι μουσικά λιγότερο ενημερωμένοι να τα απολαμβάνουν, χωρίς να καταλαβαίνουν γιατί», έγραφε ο συνθέτης το 1782. Δυόμισι αιώνες ακουστικής εμπειρίας αργότερα, ο Μπλάχερ τράβηξε το βέλο και απελευθέρωσε τις δυνάμεις, αναδεικνύοντας την κρυμμένη ένταση ακόμα και πίσω από την κομψότητα του δεύτερου μέρους της συμφωνίας. Η μουσική του Μότσαρτ ήχησε όσο συναρπαστική της αξίζει.
Ακολούθησε το Κοντσέρτο για βιολί του Μπετόβεν. Κάνοντας το αυτονόητο επόμενο βήμα, όπως το προβλέπει η ιστορική εξέλιξη, η διεύθυνση του Μπλάχερ υπογράμμισε την ηρωική διάσταση της μουσικής, εστίασε στη δωρική λιτότητα των φράσεων, υπογραμμίζοντας, ταυτόχρονα, με έμφαση τη ρητορική. Οχι συμπτωματικά, για τη δεξιοτεχνική ανάπτυξη του πρώτου μέρους ως σολίστας ο Μπλάχερ επέλεξε να στηριχθεί σε επιβλητική εκδοχή του 1806 από τον ίδιο τον Μπετόβεν: προβλέπει τύμπανα και βασίζεται στη μεταγραφή του κοντσέρτου αυτού για πιάνο. Ο βιολιστής υποστήριξε την πρότασή του με ρωμαλέο, εξαιρετικής ποιότητας μεστό ήχο και εντυπωσιακή σιγουριά σε έκφραση και δεξιοτεχνία.
Την επιτυχία της βραδιάς σφράγισε η αντίστοιχης ποιότητας ερμηνεία της δημοφιλούς Σερενάτας για έγχορδα του Τσαϊκόφσκι, υποχρεώνοντας Μπλάχερ και ορχήστρα να επαναλάβουν το τρυφερό δεύτερο μέρος της.