Κομψά, σωστά, αλλά αδιάφορα

1' 41" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αρωμα παλιάς εποχής, τόσο πάνω στη σκηνή όσο και στην πλατεία, είχε η συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Ισραήλ, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 2 Απριλίου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης». Κοσμικοί συνέρρευσαν να δουν και φιλόμουσοι να ακούσουν ένα γνωστό συμφωνικό σύνολο και τον ιδιαίτερα προβεβλημένο 77χρονο αστέρα της μπαγκέτας Ζούμπιν Μέτα. Το μάλλον αμήχανο πρόγραμμα περιελάμβανε τη συμφωνία αρ. 41 «του Διός» του Μότσαρτ και την πέμπτη συμφωνία του Γκούσταφ Μάλερ.

Φυσικά, είναι δικαίωμα των μεγάλων συμφωνικών συνόλων να ερμηνεύουν έργα του 18ου αιώνα ή παλαιότερα με την αισθητική με την οποία το έκαναν ευρέως τουλάχιστον μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ωστόσο, έχει πλέον φανεί ότι από τη φύση του ο στρογγυλεμένος, ομοιογενής ήχος των σύγχρονων οργάνων στις περισσότερες περιπτώσεις αδυνατεί να αποδώσει με ικανή σαφήνεια τα διαφορετικά, διακριτά επίπεδα του μουσικού κειμένου. Μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος της μουσικής βρίσκεται ακριβώς σε αυτά και στον μεταξύ τους διάλογο. Ετσι, ακόμα και όταν η μουσική διεύθυνση διαθέτει ενέργεια, ορμή και παλμό, όπως στην περίπτωση του Μέτα, το τελικό αποτέλεσμα εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από καλλιέπεια μάλλον, παρά από ενδιαφέρον. Κι όμως: τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της συμφωνίας «του Διός» δεν είναι η αβρότητα και η «βιεννέζικη» κομψότητα. Ολόκληρο το έργο και ειδικότερα το τελευταίο μέρος του ανήκουν στις ιστορικά σημαντικότερες και μουσικά συνταρακτικότερες συνθέσεις που ολοκληρώθηκαν πριν από τη Γαλλική Επανάσταση. Είναι ουσιώδες να αντιλαμβάνεται κανείς ακόμα σήμερα τις πρωταρχικές αξίες του και, μέσα από την ερμηνεία, να διαισθάνεται την ιστορική του σημασία, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα το καθαρά μουσικό του ενδιαφέρον.

Η πέμπτη συμφωνία του Μάλερ αποδόθηκε επιτυχέστερα, παρότι στα λυρικά μέρη ο Μέτα επέλεξε τη συναισθηματική αποστασιοποίηση. Συνακόλουθα, το αρχικό «πένθιμο» εμβατήριο και το διασημότατο «αντατζέτο» ήχησαν μάλλον στεγνά. Δυναμικός υπήρξε ο Μέτα στα σύνθετα ζωηρά και πυρετώδη μέρη του έργου, το θυελλώδες δεύτερο, το περιπετειώδες τρίτο και το εντυπωσιακό τελευταίο. Εχοντας υπό έλεγχο τις εκκωφαντικές εκρήξεις, τις αντιπαρέβαλε δημιουργικά στα χαμηλόφωνα επεισόδια της μουσικής, επιτυγχάνοντας ισορροπία, η οποία αναδείκνυε τις συναισθηματικές μεταπτώσεις της συμφωνίας. Στη συνολικά θετική εικόνα συνέβαλε η καλή απόδοση των σολιστικών φράσεων από μεμονωμένους μουσικούς.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή