Λονδίνο
Θέατρο
Βush Theatre
www.bushtheatre.co.uk
«Disgraced». Το έργο του Αγιάντ Αχτάρ, που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Σικάγο και στη Νέα Υόρκη και κέρδισε φέτος το βραβείο Πούλιτζερ θεατρικού έργου, έκανε την πρεμιέρα του στο Λονδίνο, σκηνοθετημένο από τη Νάντια Φολ. Ο 42χρονος Αμερικανός συγγραφέας, ο οποίος κατάγεται από το Πακιστάν, αφηγείται εδώ την ιστορία του Αμίρ, ενός επιτυχημένου δικηγόρου ινδικής καταγωγής, ο οποίος απολαμβάνει μια άνετη και ανέμελη ζωή στη Νέα Υόρκη δουλεύοντας σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία και παντρεμένος με λευκή Αμερικανίδα. Ωστόσο, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, τα προβλήματα της «πολλαπλής» ταυτότητάς του –Αμερικανός ή Ασιάτης, μουσουλμάνος ή θρησκευτικά ουδέτερος, παθητικός παρατηρητής της αδικίας ή ακτιβιστής– έρχονται στην επιφάνεια. Η ένταση κορυφώνεται σε ένα γεύμα στο σπίτι του, όπου μια φιλική αρχικά συζήτηση κλιμακώνεται σε επικίνδυνη λογομαχία αναστατώνοντας την φαινομενικά ακύμαντη επιφάνεια της ζωής του. Οι παραστάσεις έχουν προγραμματιστεί να διαρκέσουν έως τις 22 Ιουνίου.
Duke of York’s Theatre
www.dukeofyorkstheatre.co.uk
«Passion Play». Οπως έγραψε ο Μάικλ Μπίλινγκτον στον «Γκάρντιαν», «το έργο του Πίτερ Νίκολς, που πρωτοανέβηκε το 1981, αποτελεί μέρος της ανεπίσημης δραματουργικής τριάδας για την απιστία: ήλθε μετά την “Προδοσία” του Πίντερ (1978) και πριν από το “The Real Thing” του Στόπαρντ (1982)· και τα τρία έργα εστιάζουν στο άγχος της μοιχείας, με το έργο του Νίκολς να αποκτά τη μεγαλύτερη ζωντάνια όταν σπρώχνει την οδύνη στα άκρα». To ερωτικό τρίγωνο στο «Passion Play» το αποτελούν ο Τζέιμς και η Ελινορ, παντρεμένοι εδώ και 25 χρόνια και φαινομενικά πανευτυχείς, και η Κέιτ, μία νεαρή γυναίκα που έρχεται να διαταράξει τη γαλήνη τους. Οι κριτικές για την παράσταση, που σκηνοθέτησε ο Ντέιβιντ Λεβό, είναι πολύ ευνοϊκές, με ιδιαίτερα θερμά σχόλια για την ερμηνεία της Ζόι Γουαναμέικερ στον ρόλο της Ελινορ. Εως τις 3 Αυγούστου.
Εκθεση
Νational History Museum
www.nhm.ac.uk
«Sebastiao Salgado: Genesis». Η σειρά φωτογραφιών «Γένεσις» είναι αποτέλεσμα ενός οκτάχρονου σχεδίου που πραγματοποίησε ο Σεμπαστιάο Σαλγκάδο. Ο φημισμένος Βραζιλιανός φωτογράφος ταξίδεψε σε 32 χώρες αναζητώντας τόπους που έχουν μείνει ακόμη άθικτοι από την επέλαση της «πολιτισμένης» ανθρωπότητας. Από την Αφρική μέχρι τα νησιά Γκαλάπαγκος, από τη σκοτεινή, θερμή ζούγκλα του Αμαζονίου μέχρι το παγερό φως της Αρκτικής, ο φακός του εστιάζει σε τοπία, ζώα, φυτά, αλλά και κοινότητες αυτοχθόνων, εικόνες που αντιπροσωπεύουν τις πιο αγνές και ανέγγιχτες, όπως ο ίδιος τις χαρακτηρίζει, γωνιές του πλανήτη μας, τη σοφία της φύσης και της αρχέγονης ανθρώπινης παράδοσης, όπως επιβιώνει στον σημερινό κόσμο και όπως πρέπει να προστατευθεί από την οριστική καταστροφή. Η «Γένεσις» είναι το τρίτο παγκόσμιας εμβέλειας εγχείρημα του Σαλγκάδο, μετά τις πολυβραβευμένες συλλογές του «Εργάτες» και «Μεταναστεύσεις». Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 8 Σεπτεμβρίου.
Πεκίνο
Εκθεση
Ullens Center for Contemporary Art, UCCA
www.ucca.org.cn
«Duchamp and/or/in China». Ο Μαρσέλ Ντισάν (1887-1968) δημιούργησε πάνω από 20 «boite-en-valise», ένα είδος φορητών μουσείων που περιείχαν μερικές δεκάδες μικροσκοπικές αναπαραστάσεις έργων του. Ενα από αυτά τα σύνολα είναι η αφετηρία για τη διερεύνηση της επιρροής του Γάλλου καλλιτέχνη, εκ των πρωτεργατών του ντανταϊσμού, στους Κινέζους σύγχρονους καλλιτέχνες, όπως αναδεικνύεται με την παράλληλη παρουσίαση έργων του Ντισάν και περίπου 15 Κινέζων καλλιτεχνών οι οποίοι υιοθέτησαν κάποιες από τις ιδέες και τις μεθόδους του. Ανάμεσά τους ο Γουάνγκ Λουγιάν, ο Σονγκ Ντονγκ, ο Αϊ Γουέι Γουέι και ο Χουάνγκ Γιονγκ Πινγκ, ο οποίος τη δεκαετία του ’80 ίδρυσε μια βραχύβια «ντισανική» κολεκτίβα. Ενα από τα πιο εμβληματικά έργα του, που παρουσιάζεται στην έκθεση, είναι η σειρά φωτοαντιγράφων της αυτοπροσωπογραφίας του Λεονάρντο ντα Βίντσι, προοδευτικά καμένων από τον καλλιτέχνη. Εως τις 16 Ιουνίου.
Στοκχόλμη
Εκθεση
Μoderna Μuseet
www.modernamuseet.se
«Νίκι ντε Σεντ Φαλ: Το κορίτσι, το τέρας και η θεά». Κόρη μεγαλοαστικής οικογένειας με ευγενείς και τραπεζίτες μεταξύ των στενών συγγενών της, η Νίκι ντε Σεντ Φαλ (1930-2002) έσπασε τα δεσμά ενός ασφυκτικά συντηρητικού οικογενειακού περιβάλλοντος για να αφοσιωθεί στην τέχνη. Τράβηξε αρχικά την προσοχή με τη σειρά «Shooting paintings», όπου πυροβολούσε σωληνάρια μπογιάς στερεωμένα πάνω σε καμβά. Συνδέθηκε με το κίνημα των Νέων Ρεαλιστών (Αρμάν, Κλάιν, Κρίστο) και αναζήτησε πρωτότυπους δημιουργικούς τρόπους για να αφηγηθεί τις εμπειρίες της, να επουλώσει τα τραύματά της και να εστιάσει στους αντιφατικούς ρόλους της γυναίκας μέσα στον σύγχρονο κόσμο. Η έκθεση περιλαμβάνει μερικά από τα πιο εμβληματικά έργα της, όπως τα μεγάλων διαστάσεων πολύχρωμα γλυπτά της, καθώς και την ταινία της «About my Father», μια φροϊδική εξερεύνηση της σχέσης με τον πατέρα της, όπου αναμειγνύει αυτοβιογραφικά και μυθοπλαστικά στοιχεία. Εως την 1η Δεκεμβρίου.
Πανκ στο Μετροπόλιταν
Η εναντίωση στο κοινωνικό κατεστημένο, στην αστική ευπρέπεια, στους κανόνες οποιασδήποτε προέλευσης ήταν στον πυρήνα της πανκ κουλτούρας όπως αναδύθηκε τη δεκαετία του ’70, στους κόλπους αρχικά της βρετανικής νεολαίας. Εκφράστηκε με εκρηκτικό τρόπο στη μουσική –Sex Pistols, Ramones, Blondie κ.ά.–, στην ποίηση, στην «τέχνη του δρόμου», αλλά η πιο πρόδηλη έκφρασή της ήταν στο στυλ των νεαρών θιασωτών της – ρούχα σκισμένα, παραμάνες και ξυραφάκια, μακό με προκλητικές στάμπες, εξωφρενικές κομμώσεις. Το πανκ κίνημα έκανε τον κύκλο του, ωστόσο η αισθητική επιρροή του παρέμεινε ισχυρή και δεν άργησε να αφομοιωθεί από το «κατεστημένο» της μόδας. Αυτό είναι το θέμα της έκθεσης «Punk: Chaos to Cuture», στο Μουσείο Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης (έως 14/8), όπου παρουσιάζονται αυθεντικές πανκ αμφιέσεις μαζί με σχέδια και ρούχα υψηλής ραπτικής που τις μιμούνται, με τη συνοδεία μουσικής, βίντεο και πλούσιου φωτογραφικού υλικού.