Οι Ελληνες πιανίστες έχουν την τιμητική τους. Πρόκειται για παράπλευρο κέρδος της κρίσης, αφού λόγω της κατάστασης οι συναυλίες συμφωνικής μουσικής είναι λιγότερες, όπως λιγότεροι είναι και οι πιανίστες που μετακαλούνται. Αντίθετα, εμφανώς περισσότερες είναι οι εκδηλώσεις που οργανώθηκαν με επίκεντρο το πιάνο. Φέτος, ένας ακόμα κύκλος συναυλιών με τίτλο «Το πιάνο στα φόρτε του» προστέθηκε στο γνωστό φεστιβάλ «Γύρω από το πιάνο», στον κύκλο με τις σονάτες του Μπετόβεν, στο διευρυμένο κύκλο με τα –ας πούμε– εννέα κοντσέρτα για πιάνο του ίδιου συνθέτη, και σε ρεσιτάλ με έργα για πιάνο, διάσπαρτα σε διάφορες αθηναϊκές αίθουσες.
Στις συνολικά πέντε βραδιές του νέου κύκλου, τα έργα αποδόθηκαν από Ελληνες πιανίστες και, με λιγοστές μόνον εξαιρέσεις, δεν ανακυκλώθηκαν τα ίδια ονόματα. Ετσι, δόθηκε η ευκαιρία να ακουστούν νέοι μουσικοί, οι οποίοι σε γενικές γραμμές επέδειξαν επίπεδο τεχνικής κατάρτισης τουλάχιστον εφάμιλλο αυτού της προηγούμενης γενιάς. Διαφορετική υπόθεση, προφανέστατα, είναι η ερμηνεία.
Στον κύκλο συμμετείχε ο 33χρονος Νικόλαος Κυριόσογλου από τις Σέρρες. Εχει πραγματοποιήσει ήδη αρκετές εμφανίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό και έπαιξε στην αίθουσα του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός» στις 20 Απριλίου. Το πρόγραμμά του περιλάμβανε έργα Ραμό, Ραβέλ, Σκριάμπιν και Ραχμάνινοφ. Ξεκίνησε με τρία γνωστά κομμάτια του Ραμό, το «Κάλεσμα των πουλιών», την «Αιγύπτια» και την «Ορνιθα»: τη μουσική μίμηση της τελευταίας έφερε με επιτυχία σε πέρας χάρη σε εύστοχες επιλογές ταχυτήτων και δυναμικής, όπως επίσης στον ευφάνταστο συνδυασμό των δύο στοιχείων.
Τις χαριτωμένες μικρογραφίες ακολούθησε ο σπονδυλωτός και από κάθε άποψη σύνθετος «Θησαυροφύλακας της νύχτας», ο «Γκασπάρ» του Ραβέλ, πρόκληση για κάθε πιανίστα. Εχοντας επιλύσει απαιτητικά τεχνικά προβλήματα, ο Κυριόσογλου επικεντρώθηκε στην ερμηνεία: απέδωσε τους ιριδισμούς του πρώτου μέρους μέσα από τη ρευστότητα της μελωδικής γραμμής, ανέδειξε το πένθιμο συναίσθημα του δεύτερου μέρους και την εφιαλτική, αγωνιώδη διάθεση του τρίτου.
Μετά το διάλειμμα, ο πιανίστας φανέρωσε μία ακόμη πτυχή του ταλέντου του, ερμηνεύοντας με γενναιοδωρία έκφρασης και πλαστικότητα τη Σονάτα αρ. 2 έργο 19 του Σκριάμπιν και ολοκλήρωσε με την πρώτη ενότητα «Σπουδών – εικόνων» (έργο 33) του Ραχμάνινοφ: ύστερα απ’ όσα είχαν προηγηθεί δεν εξέπληξε η ευκολία απόδοσης διαφορετικών διαθέσεων και θερμοκρασιών.