Ψηλός, γοητευτικός, προσηνής και με πολύ χιούμορ, όπως αποδείχθηκε, είναι ο Αμερικανός συγγραφέας αστυνομικών ιστοριών Τζον Βέρντον. Τις προηγούμενες μέρες, ήρθε στην Ελλάδα για να παρουσιάσει το νέο του βιβλίο «Ασε τον διάβολο ήσυχο». Κι αυτό, όπως και τα δύο προηγούμενα, στην Ελλάδα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Διόπτρα».
Δεν ήταν από την αρχή της καριέρας του συγγραφέας ο Τζον Βέρντον. Στέλεχος στον τομέα της διαφήμισης ήταν. Κι όταν τον ρώτησα αν η προηγούμενη καριέρα του είχε κρυμμένο και τον συγγραφέα μέσα της, απάντησε: «Σε πολλούς ανθρώπους ξέρω ότι συμβαίνει αυτό. Στη δική μου περίπτωση, όμως, ήταν ιδέα της γυναίκας μου να με παροτρύνει να ξεκινήσω να γράφω. Κι όταν ξεκίνησα σκεφτόμουν μόνο εκείνη ως αναγνώστρια. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα γινόταν επιτυχία και θα είχα χιλιάδες αναγνώστες. Εγώ έγραφα για τη μία», τη γυναίκα του, που είναι απαιτητική αναγνώστρια όπως είπε, αφού διδάσκει λογοτεχνία και «ξεκοκαλίζει» 4-5 βιβλία την εβδομάδα.
Παρότι ο ίδιος ξέρει να επιβάλλει προϊόντα, δυσκολεύτηκε αρκετά να πείσει τους Αμερικανούς εκδότες για το δικό του. Εστειλε το βιβλίο σε 54 ατζέντηδες (έτσι λειτουργεί το εκδοτικό σύστημα στις ΗΠΑ). Μόνο μία του απάντησε, δύο μέρες αφού το παρέλαβε. «Της άρεσε πολύ και μέσω αυτής τα βιβλία μου έφτασαν στις εκδόσεις Radom House. Η ίδια ατζέντισσα άρχισε να το πουλάει σε όλο τον κόσμο. Και τελικά το βιβλίο έφτασε σε 27 χώρες!». Γράφει μ’ έναν δικό του τρόπο: έχει μια γενική ιδέα και αρχίζει να σημειώνει σε κάρτες ιδέες για τη δράση και τη ζωή των ηρώων του. Στο πρώτο του βιβλίο είχε συμπληρώσει 400 κάρτες. Τις άπλωσε στο τραπέζι και άρχισε να στήνει το παζλ της υπόθεσης και το βιβλίο.
Επέμεινα ότι η γυναίκα του δεν μπορεί τυχαία να τον έστρεψε προς τη γραφή. Κάτι θα είχε διακρίνει. «Γιατί δεν σας είπε να γίνετε ξυλουργός;», τον ρώτησα. Η απάντηση του Τζον Βέρντον ήταν αφοπλιστική. «Ημουν ξυλουργός για δέκα χρόνια!»
Ζούσε στο Μανχάταν, όμως τα τελευταία χρόνια ζει στην εξοχή. Ηταν απόφαση ταυτόχρονη με τη γραφή ή θέλησε ν’ ακολουθήσει τους ρυθμούς ζωής του ήρωά του; «Ζούσαμε ήδη δώδεκα χρόνια στην εξοχή, γύρω στα 200 χιλιόμετρα από τη Νέα Υόρκη. Εκεί άρχισα να κάνω τις ξυλουργικές μου εργασίες. Κάποιο βράδυ έλεγα στη γυναίκα μου πόσο μ’ αρέσει η δομή των αστυνομικών ιστοριών. Και τότε είναι που μου είπε η γυναίκα μου: “Αφού ξέρεις τόσο πολλά γι’ αυτά τα βιβλία και σου αρέσουν, γράψε κι εσύ ένα”! Η φυγή προς την εξοχή είχε προηγηθεί της γραφής».
Στην Ελλάδα γνωρίζουμε περισσότερο τους Ευρωπαίους συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων. Θεωρεί ότι τα δικά του είναι διαφορετικά από τα ευρωπαϊκά και αν ναι, γιατί, ήταν η επόμενη ερώτηση προς τον Τζον Βέρντον. «Νομίζω ότι τα βιβλία μου δεν ανήκουν στο τυπικό αμερικανικό ύφος των αστυνομικών. Ομως προτιμώ τα ευρωπαϊκά και κυρίως τα σκανδιναβικά μυθιστορήματα, γιατί είναι πιο περίπλοκα. Νομίζω ότι τα δικά μου προσεγγίζουν αυτό το ύφος, των ευρωπαϊκών. Ο πιο δημοφιλής συγγραφέας στην Αμερική είναι ο Τζέιμς Πάτερσον», (εκδόσεις Bell). «Τα βιβλία του είναι πολύ απλοϊκά με πολλή δράση, δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το είδος. Είναι σαν να γράφεις σενάριο για τηλεόραση». Ο Τζον Βέρντον προτιμά στα βιβλία του να εστιάζει στις σχέσεις των ανθρώπων, στις αλλαγές των συναισθημάτων του, στο περιβάλλον όπου ζουν. «Δεν προσπαθώ να πω κάτι για την κοινωνία, με ενδιαφέρουν περισσότερο οι ιδέες και οι χαρακτήρες των ανθρώπων. Ο κοινωνικός σχολιασμός είναι έμμεσος».
Πώς σχολιάζει τα εγκλήματα που συμβαίνουν στην αμερικανική κοινωνία και το θέμα της οπλοκατοχής; «Θεωρώ απολύτως παρανοϊκό κάποιος να έχει 6-7 όπλα μέσα στο σπίτι του και να αισθάνεται ότι προστατεύεται. Εχω γνωρίσει ανθρώπους τους οποίους εκτιμώ, έξυπνους και σημαντικούς, οι οποίοι επιμένουν να έχουν όπλα στο σπίτι τους. Ομως, η οργάνωση που είναι υπέρ της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ κάνει παρανοϊκές δηλώσεις. Οχι, είμαι εντελώς αντίθετος στο να υπάρχουν όπλα στα σπίτια των πολιτών».