Ο δεκαοκτάχρονος Γιαν Λιζέτσκι, ένας έξοχος Καναδός πιανίστας πολωνικής καταγωγής, εμφανίστηκε στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» στις 20 Μαΐου, επιβεβαιώνοντας τη φήμη του και δικαιολογώντας την αυξανόμενη δισκογραφική του δραστηριότητα.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τέσσερα από τα οκτώ νεανικά πρελούδια του Ολιβιέ Μεσιάν. Ο Λιζέτσκι έδωσε αμέσως δείγμα της άριστης τεχνικής του και του τρόπου με τον οποίο τη θέτει στην υπηρεσία της έκφρασης: η καθαρότητα της ανάκρουσης κάθε ξεχωριστής νότας, ταυτόχρονα με τη ρευστή, δεμένη μελωδική γραμμή είχαν ως αποτέλεσμα τη διαφάνεια της μουσικής, την ανάδειξή της μέσα από ένα εσωτερικό φως, το οποίο έδινε υπερβατική διάσταση στον ήχο. Η μουσική ηχούσε μελωδική ενώ, ταυτόχρονα, ο αντιστικτικός χαρακτήρας της παρέμενε στο προσκήνιο.
Τα πρελούδια του Μεσιάν ακολούθησε η Παρτίτα αρ.1 σε σι ύφεση μείζονα του Μπαχ. Στην εξαιρετική καθαρότητα του παιξίματος προστέθηκε ο εντυπωσιακός έλεγχος των διαβαθμίσεων της δυναμικής, με πλήθος αποχρώσεων, που σπάνια έχει επιδείξει πιανίστας στην Αθήνα.
Ελαφράδα και χιούμορ ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά κατά την ερμηνεία της διάσημης Σονάτας σε λα μείζονα, Κ.331, του Μότσαρτ, η οποία ολοκληρώνεται με το δημοφιλέστατο ρόντο σε τουρκικό ύφος. Ομως, η γνωστή μουσική δεν ήχησε μόνο κομψή και διακοσμητική. Ο τρόπος με τον οποίο ο Λιζέτσκι αναδείκνυε τη γραφή στο αριστερό χέρι προσέφερε άλλοτε σημεία στίξης, άλλοτε ενότητες σχολιασμού της μελωδικής γραμμής.
Το δεύτερο μέρος της συναυλίας περιελάμβανε τις δώδεκα Σπουδές του έργου 25 του Σοπέν. Η αίθουσα «Μητρόπουλος» αποδείχτηκε μικρή για την απόδοση του πιανίστα, καθώς η ερμηνεία του ήταν εύλογα υπολογισμένη για μεγαλύτερο χώρο. Απίστευτη ήταν η άνεση με την οποία διέκρινε ανάμεσα σε γειτονικές αποχρώσεις, εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία αντιπαρέβαλε τις πιο μεγαλόπρεπες εκρήξεις με φράσεις χαμηλόφωνες, μοναδικής ελαφράδας, στις οποίες, όμως, ο ήχος δεν έχανε τον όγκο του. Η διαρκής αναπροσαρμογή της έντασης συνδυαζόταν με ανάλογη συστολή και διαστολή του χρόνου. Ως αποτέλεσμα κάθε μία από τις δεξιοτεχνικές μικρογραφίες αποκτούσε πλαστικότητα και παλλόταν σαν ζωντανός οργανισμός. Ηταν φανερό ότι ο Λιζέτσκι δεν ενδιαφερόταν να εντυπωσιάσει, αλλά να μοιραστεί συναισθήματα. Απομένει να δούμε με ποιο τρόπο θα αξιοποιήσει τις μοναδικές του ευκολίες στο μέλλον.