Η Μαρία Ζήση είναι μια εντυπωσιακή, δυναμική πιανίστρια. Αυτή η αίσθηση κυριάρχησε από την πρώτη κιόλας νότα στις 25 Μαΐου στον Παρνασσό, στο ρεσιτάλ με το οποίο ολοκληρώθηκε ο κύκλος «Το πιάνο στα φόρτε του». Βέβαιο είναι ότι δεν ακούει κανείς συχνά σε αθηναϊκές αίθουσες παρόμοια ακρίβεια, καθαρότητα και δύναμη.
Το πρόγραμμά της περιλάμβανε τρία έργα σημαντικά από άποψη ρεπερτορίου και απαιτητικά, αφενός λόγω των αυξημένων τεχνικών απαιτήσεων, κυρίως όμως λόγω των εκφραστικών δυσκολιών που θέτουν σε κάθε ερμηνευτή. Πρώτες ακούστηκαν οι «Σοβαρές παραλλαγές» σε ρε ελάσσονα, έργο 54 του Φέλιξ Μέντελσον, ένα από τα ελάχιστα έργα ρεπερτορίου, το οποίο εμφανίζεται στη διεθνή δισκογραφία μεταξύ άλλων και σε ηχογράφηση της σημαντικής Ελληνίδας πιανίστριας και συνθέτριας Ρένας Κυριακού.
Η σπονδυλωτή παρτιτούρα θέτει πλήθος προκλήσεων στον πιανίστα και η Ζήση ανταποκρίθηκε με επιτυχία στις περισσότερες. Εάν κάτι έλειψε, αυτό ήταν, ίσως, η ανάλαφρη, διάφανη διάθεση μιας «μουσικής για ξωτικά και νεράιδες», την οποία μοιάζει να αναζητά ορισμένες φορές ο Μέντελσον, μια ξεχωριστή κομψότητα που χαρακτηρίζει πολλές από τις συνθέσεις του.
Στη «Μεγάλη σονάτα» σε φα δίεση ελάσσονα του Ρόμπερτ Σούμαν, η Μαρία Ζήση έφερε σε συναρπαστικό διάλογο τις διαρκείς και συχνά απότομες αλλαγές διαθέσεων της μουσικής, τις τόσο χαρακτηριστικές μουσικές μεταπτώσεις από τις οποίες αποτελείται το έργο. Ηταν το νευρικό Σκέρτσο και το εκτενές τελευταίο μέρος εκείνα τα οποία απέσπασαν τις πληρέστερες ερμηνείες, ενώ το αργό δεύτερο μέρος, η «άρια», άντεχε εντονότερο λυρισμό.
Μετά το διάλειμμα, η Μαρία Ζήση απέδωσε το δεύτερο βιβλίο από τα «Πρελούδια» του Ντεμπισί. Καθεμιά από τις δώδεκα μικρογραφίες, που περιλαμβάνονται σε αυτό, διαθέτει ξεχωριστό τίτλο. Ως αποτέλεσμα δημιουργείται μία ακόμη σειρά από μεταξύ τους πολύ διαφορετικές εικόνες: από την «Ομίχλη» του Βορρά και τη ζωηρή ανδαλουσιανή «Πύλη του κρασιού» έως το κέικγουοκ του «Στρατηγού Λαβίν», τις δεξιοτεχνικές «Εναλλασσόμενες τρίτες» και τα «Πυροτεχνήματα».
Η Ζήση απέδωσε το κυρίαρχο ύφος και τις αποχρώσεις κάθε μικρογραφίας, παραμένοντας ταυτόχρονα στο συνολικό ύφος της μουσικής του συνθέτη. Εικονογράφησε καθεμία με εντυπωσιακή ακρίβεια και δεξιοτεχνία, ενώ κράτησε τα συναισθήματα σιγασμένα, στοιχείο που, όμως, ευνοεί τη συγκεκριμένη μουσική.