Μια ατμοσφαιρική βραδιά προσέφερε το σύνολο Latinitas Nostra στις 23 Ιουνίου, στον χώρο Δ της οδού Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. «Ενας Αγγλος ταξιδευτής στο Λεβάντε» ήταν ο τίτλος της συναυλίας, την οποία εμπνεύστηκαν οι Μάρκελλος Χρυσικόπουλος και Ανδρέας Λινός. Ραχοκοκαλιά της βραδιάς αποτέλεσαν αποσπάσματα από το ημερολόγιο του Βρετανού Τόμας Ντάλαμ, ο οποίος μετέφερε στον σουλτάνο Μωάμεθ Γ’ δώρο της βασίλισσας Ελισάβετ: ένα εκκλησιαστικό όργανο. Ως υποσημείωση μόνο, αξίζει να θυμηθεί κανείς ότι πολύ πριν θαυμάσει η Ελισάβετ το εκκλησιαστικό όργανο, τους ήχους του απολάμβαναν οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, οι οποίοι το είχαν «κληρονομήσει» από τον αλεξανδρινό Κτησίβιο (3ος αι. π.Χ.). Το 757 μ.Χ. ήταν ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Κοπρώνυμος εκείνος, ο οποίος το δώρισε στον βασιλιά των Φράγκων Πιπίνο τον Βραχύ.
Κατά τη διάρκεια της βραδιάς ακούστηκαν αποσπάσματα και από άλλα αντίστοιχα κείμενα Δυτικών που επισκέφτηκαν την Ανατολή, σημειώσεις των Χένρι Μπλάουντ, Τζορτζ Σάντις και Τόμας Κόρβατ, όλες σε μετάφραση του Νίκου Σπανού. Τις απέδωσε ατμοσφαιρικά, με ελεγχόμενο στόμφο ο Σπύρος Σακκάς. Κρίμα, που τα επιλεγμένα εδάφια επανέρχονταν επίμονα σε ζητήματα ερωτικού ενδιαφέροντος, ανάμεσα σε τόσα άλλα που προσέλκυσαν την προσοχή των Δυτικών επισκεπτών. Ισως, πάλι, μετά τη συνολικά επιτυχημένη αυτή βραδιά, να έπεται συνέχεια, στην οποία θα ακούσουμε και τα υπόλοιπα.
Μουσικό κορμό της συναυλίας αποτέλεσαν τα «Δάκρυα» / «Lachrimae» του Ντάουλαντ, επτά παβάνες ανάμεσα στις οποίες ακούστηκαν μουσικά κομμάτια από την Ανατολή. Ηχοι δύο κόσμων, εκφράσεις μελαγχολίας και πάθους, διατυπωμένες σε εκάστοτε διαφορετικούς κώδικες. Συνέπραξαν δύο μουσικά σύνολα, συνολικά δεκατρείς μουσικοί, που κάθονταν πλάι πλάι σε κύκλο. Ιστορικά δυτικά όργανα, βιόλες ντα γκάμπα, λαούτο και εκκλησιαστικό όργανο πλάι σε γιαϊλί ταμπούρ, ούτι, νέι, κρουστά και κανονάκι. Ντάουλαντ και Χόλμπορν πλάι σε Γκαζί Γκιράι Χαν, Νικολάκη και Ζαχαρία Χανεντέ. Η γλυκιά, αέρινη φωνή του κόντρα τενόρου Νίκου Σπανού πλάι σε εκείνη του Σέργιου Βούλγαρη, εξίσου αισθησιακή, αλλά με γήινα χρώματα. Στο τέλος, καθώς ο Βρετανός «ξεναγός» μας έφευγε άρρωστος, αφήνοντας πίσω του την Κωνσταντινούπολη, έπαιρνε μαζί του τον ήχο της: οι μουσικές γονιμοποιούσαν η μία την άλλη σε ένα ιδιαίτερα γοητευτικό άκουσμα.