Στα κουαρτέτα εγχόρδων του Θόδωρου Αντωνίου ήταν αφιερωμένη η βραδιά που πραγματοποιήθηκε στο Εράτειο Ωδείο στις 19 Ιουλίου. Με αφορμή την επικείμενη ηχογράφηση και των έξι έργων αυτού είδους, που έχει συνθέσει ο Αντωνίου στη διάρκεια της δημιουργικής του πορείας, το Κουαρτέτο L’Anima παρουσίασε τα τρία πρώτα. Μάλιστα, το πρώτο, γραμμένο το 1959 ακούστηκε σε πρώτη, υπερβολικά καθυστερημένη εκτέλεση!
Τα τρία έργα διέφεραν αρκετά μεταξύ τους. Ομως, σαφέστατα, προέρχονταν από την πένα του ίδιου συνθέτη. Στο περισσότερο συμβατικό πρώτο κουαρτέτο υπήρχαν στοιχεία, τα οποία επανέρχονταν στα επόμενα, είτε επεξεργασμένα είτε ακόμα και αυτούσια. Αναπόφευκτα, τα τρία έργα κινούνται στον απόηχο των αντίστοιχων του Μπάρτοκ. Τα λυρικά τους μέρη φέρουν ακόμα και νοσταλγικές αναμνήσεις ενός Μπραμς. Η ερμηνεία των τεσσάρων μουσικών του L’Anima βοήθησε να ανασυρθούν οι αναφορές αυτές. Θαυμάσιες ήταν η Μπρουνίλντα-Ευγενία Μάλο (β΄ βιολί), η Ελευθερία Τόγια (βιόλα), η Λευκή Κολοβού (τσέλο), αλλά προ πάντων η Στέλλα Τσάνη (α΄ βιολί), η οποία έπαιξε με εξαιρετική σιγουριά, τονική ακρίβεια και εκφραστικότητα, ελέγχοντας τον παλμό του ήχου και φροντίζοντας ιδιαίτερα τις μελωδικές γραμμές.
Και στα τρία έργα οι αναμενόμενοι πειραματισμοί με μουσικά ιδιώματα, τεχνικές του μεταπολεμικού μοντερνισμού αλλά και με τις παλαιότερες κατακτήσεις των δωδεκάφθογγων σειρών, βρίσκονταν σε συνεχή διάλογο με το τονικό μουσικό σύστημα. Στοιχεία παραδοσιακής μουσικής εμπλούτισαν επιπλέον το δεύτερο κουαρτέτο.
Εκφραστικά, πιο λιτό ήταν το τρίτο Κουαρτέτο ή Ντιβερτιμέντο για κουαρτέτο εγχόρδων, όπως το ονομάζει ο συνθέτης. Στα έξι μέρη του ο διάλογος ανάμεσα στις διαθέσεις είναι διαρκής, καθώς τα ζωηρά, περισσότερο αιχμηρά και γωνιώδη μέρη εναλλάσσονταν με άλλα, λυρικά, γεμάτα καμπύλες. Ο Αντωνίου διαθέτει το χάρισμα της μελωδίας και δεν φοβάται να το αξιοποιήσει. Προφανώς, ήταν το έργο της νιότης εκείνο, στο οποίο το συναίσθημα αποτυπώθηκε πιο άμεσα. Η τσελίστρια Λευκή Κολοβού φρόντισε ώστε ακριβώς μέσα από την ανάδειξη αυτού του στοιχείου να αγγίξει τους ακροατές, στο «θέμα» του δεύτερου μέρους του πρώτου κουαρτέτου, που ακολουθήθηκε από ενδιαφέρουσες παραλλαγές. Ο Αντωνίου μπορεί να αισθάνεται ευτυχής, διότι τουλάχιστον αυτός μεταξύ των Ελλήνων συνθετών έζησε να ακούσει αρκετά από τα έργα του παιγμένα και ηχογραφημένα καλά.