Σύντομη υπήρξε η φετινή εμφάνιση του συνόλου «Ο κύκλος της αρμονίας» υπό τον Ζερεμί Ρορέρ, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών (Μέγαρο Μουσικής, 23 Ιουλίου). Η μόλις 75λεπτη διάρκειά της ίσως περνούσε απαρατήρητη, εάν η συναυλία δεν ξεκινούσε απρόσμενα χαλαρά, για να θερμανθεί, ουσιαστικά, μετά το διάλειμμα. Σε συνδυασμό με ένα πρόγραμμα το οποίο περιελάμβανε τα δημοφιλέστερα των δημοφιλών (με μία εξαίρεση), μπορεί να υποθέσει κανείς ότι οι Γάλλοι μουσικοί είχαν ξεκινήσει τις διακοπές τους.
Η βραδιά άρχισε με την άτονη απόδοση της Εισαγωγής στην όπερα «Ντον Τζοβάνι» του Μότσαρτ: Από την ερμηνεία απουσίαζε παντελώς η ένταση του δράματος που ακολουθεί. Στο πέμπτο Κοντσέρτο για βιολί του Μότσαρτ, που ακολούθησε, σολίστ ήταν ο Ζυλιέν Σοβέν, πρώτο βιολί της ορχήστρας. Πλήρως ευθυγραμμισμένη με αυτήν του συνόλου, η ερμηνεία του διέθετε ευγένεια στον σχηματισμό των μελωδικών φράσεων, αλλά άμβλυνε τις αιχμές και τις εντάσεις που βρίσκονταν στον πυρήνα της μουσικής. Λόγου χάριν, στο μεσαίο τμήμα του τρίτου μέρους, όπου εμφανίζεται η περίφημη «τουρκική» μουσική, η ιστορικά ενημερωμένη ερμηνεία της ορχήστρας απέδωσε την αναμενόμενη αντίθεση με όσα προηγούνταν. Ωστόσο, ο «τραχύς» χαρακτήρας της συγκεκριμένης ενότητας ήχησε μετριασμένος, διόλου απειλητικός. Αντίστροφα, στο δεύτερο μέρος αποφεύχθηκε η άνευρη απόδοση της μελωδίας, καθώς διάφορα στοιχεία της γραφής, όπως, χαρακτηριστικά οι τρίλιες, αποδόθηκαν με νεύρο, ορίζοντας έτσι τη δομή των φράσεων και χρωματίζοντας με συγκεκριμένο τρόπο τη μουσική.
Στο δεύτερο μέρος της βραδιάς ο Σοβέν ανέλαβε επικεφαλής των μουσικών, γεγονός το οποίο φάνηκε να συμβάλλει αποφασιστικά στην απόδοση. Ισως, πάλι, να μετέβαλε τη διάθεση η ενθουσιώδης, «επαναστατική» μουσική του Ρίγκελ (ή Ριζέλ), συνθέτη γερμανικής καταγωγής, ιταλικής παιδείας, ο οποίος έζησε στη Γαλλία. Διαθέτοντας τη δυναμική του κινήματος «Θύελλα κι ορμή» η τριμερής δέκατη Συμφωνία του προσθέτει μία ενδιαφέρουσα ψηφίδα στο μουσικό τοπίο της εποχής, η οποία οδήγησε στον ρομαντισμό. Η θετική διάθεση διατηρήθηκε στη Συμφωνία «του Διός», με την οποία ολοκληρώθηκε η συναυλία. Ο Ρορέρ επέλεξε σύντομες, σβέλτες φράσεις και διασφάλισε τη χορευτική διάθεση στο τρίτο μέρος. Η πληθωρική ενέργεια και η εορταστική ατμόσφαιρα του τελευταίου αποδόθηκαν με μεγαλύτερη ακρίβεια κατά την επανάληψή του, εκτός προγράμματος.